|
 Essentuki to jeden z największych i unikalnych kurortów w naszym kraju. Historia picia źródeł sięga wieków. Dla ludów Kaukazu tryskająca z ziemi woda ze źródeł była orzeźwiającym napojem, zwiększała apetyt i dawała zdrowie. Uzdrawiająca moc tej niesamowitej wody Essentuki przejawiała się w szybkim powrocie żołnierzy i Kozaków, którzy brali udział w wojnie na Kaukazie.
Trzy źródła lecznicze z kwaśno-słoną wodą zostały po raz pierwszy odkryte w Yessentuki przez lekarza F.P. Gaaza w 1811 roku. Odkrył już żelazne gorące źródło, jedno z najciekawszych na świecie, na Górze Żelaza. Teraz przybył na Kaukaskie Wody, aby leczyć i kontynuować dalsze poszukiwania leczniczych źródeł. Kozacy ze strażnicy reduty Essentuki powiedzieli mu, że ich konie nie piją zwykłej świeżej wody, ale starają się upić w pobliżu małego bagna. Nazwali tę wiosnę „koniem”. Gaaz poprosił Kozaków, aby pokazali mu to źródło konia. W ten sposób odkrył kolejne źródło mineralne, które później stało się początkiem kurortu Essentuki.
W poszukiwaniu kluczy leczniczych lekarzowi pomagał książę kabardyński Izmail-bey Atazhukin. To człowiek o trudnym przeznaczeniu. Potajemnie pomagał alpinistom w walce o niepodległość, choć sam był oficerem armii rosyjskiej. W wierszu M.Yu. Lermontowa „Izmail-Bey” stał się pierwowzorem bohatera.
Kilka lat później, w 1823 roku, profesor A.P. Nelyubin znalazł w Essentuki ponad dwadzieścia innych źródeł. Pod względem właściwości leczniczych nie ustępowały wodom mineralnym takich europejskich kurortów jak Selters i Vichy. Badając i opisując źródła, Nelyubin przypisał im numery w kolejności.
W 1825 roku powstała wieś Essentuki. Ale sprężyny Essentuki długo pozostawały w cieniu. Mieszkańcy i odwiedzający je pacjenci pili wodę bezpośrednio z naturalnego źródła i pływali w wykopanych w pobliżu dołach. Wielu kąpało się w domu. Wodę dostarczano im w beczkach. Początkowo wykorzystywano głównie źródła nr 2 i 23, a od 1840 roku bardzo popularne stały się solno-alkaliczne wody Essentuki nr 4 i Essentuki nr 17, zwane „Perłą Kaukaskich Wód Mineralnych”. przyniósł sławę jako światowy kurort.
Ośrodek Essentuki zaczął się intensywnie rozwijać od 1846 roku. Wioska Essentuki szybko się rozrosła. Jego mieszkańcy zajmowali się handlem, ogrodnictwem i usługami „dydaktycznymi”. Tak nazywali się wczasowicze, którzy przyjechali do ośrodka. Od 1860 roku butelki z wodą Essentuki zaczęły być wysyłane w całej Rosji i za granicę, gdzie była wysoko ceniona. Firma, która eksportowała wodę mineralną, miała swoje magazyny w Londynie, Pradze, Paryżu i innych miastach europejskich.
Frekwencja chorych i urlopowiczów gwałtownie wzrosła. Popularność kurortu rośnie i zyskuje status ogólnorosyjskiego i światowego znaczenia. XIX wieku park zdrojowy stał się główną rozrywką. Jego zacienione alejki to ulubiona promenada.
Na początku XX wieku otwarto Pawilon Mechanoterapii, czyli jak go nazywano, Sandaczowy Instytut Gimnastyki Medycznej ze specjalną aparaturą sprowadzoną ze Szwecji. Za pomocą tych urządzeń mechanicznych leczono wiele chorób. Pomogli także otyłym osobom pozbyć się otyłości. Dlatego Essentuki nie został przypadkowo nazwany kurortem Essen-fat. Te urządzenia, zakupione w 1901 roku, działają do dziś. W 1903 roku na obrzeżach Essentuki uruchomiono pierwszą w Rosji państwową elektrownię wodną „Biały Węgiel”, która zaopatrywała wszystkie miejscowości wypoczynkowe w prąd.
Jedną z najbardziej niezwykłych i okazałych konstrukcji architektonicznych w Essentuki są kąpiele błotne nazwane imieniem Semashko.Słynne błoto lecznicze pochodzi z jeziora Tambukan, które znajduje się w malowniczym miejscu w pobliżu miasta Piatigorsk.
Miejscowi mówią, że Essentuki to miasto, w którym chcesz nie tylko odpocząć, poprawić swoje zdrowie, ale także mieszkać.
Minkina E. B.
|
