|
 Himalaje to niesamowity górzysty kraj o wyjątkowych warunkach przyrodniczych. Na zboczu góry podzwrotnikowy wiecznie zielony las zmienia się w umiarkowane lasy liściaste. Pas ten rozciąga się od 2000 do 3000 m. Tutaj można zobaczyć, jak pas lasów liściastych pokrywa szczyt pierwszego grzbietu. Powyżej znajduje się pas lasów iglastych, w którym dominują srebrzyste świerki, jodły, modrzewie, holowniki.
Górna granica lasu w Himalajach przebiega na wysokości 3500 m. Od wysokości 3500 m npm do granicy wiecznego śniegu rozciąga się strefa alpejska z roślinnością subalpejską i alpejską, krzewami i bujnymi łąkami. Wśród krzewów rozpowszechnione są tu rododendrony. Ich kwiaty występują w szerokiej gamie kolorów - białej, niebieskiej, czerwonej, niebieskiej, żółtej, różowej.
Roślinność alpejskich łąk składa się z jaskrawo ubarwionych niebieskich, czerwonych, żółtych, fioletowych pierwiosnków, goryczki, jaskry, ukwiały, szarotki alpejskiej.
W Himalajach znajduje się najwyższy szczyt globu - Chomolungma o wysokości 8850 m. Himalaje rozciągnięte w formie ogromnego łuku, ponad 2400 km (odległość od Krymu do brzegów Morza Białego), z średnia szerokość 200-300 km, zajmująca powierzchnię około 650 000 metrów kwadratowych. km. Ogromny łuk Himalajów na północnym zachodzie zbliża się do grzbietu Karakorum i Wyżyny Pamiru, a na zachodzie łączy się z górami Hindukusz. Na wschodzie Himalaje przechodzą w południkowe grzbiety Birmy.
Himalaje to młode, pofałdowane góry. Powstały w miejscu basenu morskiego Tethys, który łączył morza Azji Południowo-Wschodniej z Morzem Śródziemnym Europy. Góry powstały w trzeciorzędu i wczesnym czwartorzędu.
Budowa gór trwa do dziś, o czym świadczą częste trzęsienia ziemi. Niektórym trzęsieniom ziemi towarzyszą liczne pęknięcia, uskoki, ścięcia i tworzenie się jezior. Na przykład w sierpniu 1950 roku w Assam doszło do katastrofalnego trzęsienia ziemi, w wyniku którego zmieniły się kanały wielu rzek, zniszczono drogi, mosty i ponad sto tysięcy budynków. Trzęsienie ziemi zbiegło się w czasie z wylewem Gangesu, Brahmaputry i ich dopływów. W dolinie rzeki Brahmaputry zatkały się gejzery, a powierzchnia rzeki pokryta była czarniawymi warstwami ropy i asfaltu. Tysiące wiosek zostało zalanych. Zginęły setki tysięcy ludzi.
Górzysty łuk Himalajów, otaczający subkontynent indyjski od północy, jest prawie nie do pokonania ze względu na inwazję zimnego powietrza z Azji Środkowej. Podczas letnich monsunów Himalaje zatrzymują wilgotne masy powietrza znad Oceanu Indyjskiego. Szczególnie dużo opadów spada na południowe stoki wschodnich Himalajów. Na przykład w Cherrapunji, w najbardziej mokrym miejscu na świecie, spada rocznie około 12 000 mm opadów.
Duża ilość opadów na południowych stokach Himalajów wpłynęła nie tylko na gęstość sieci rzecznej, ale także na bogactwo i różnorodność roślinności.
Podróżując przez tropikalną Azję pod koniec XIX wieku, słynny rosyjski botanik i geograf AN Krasnov opisał terai w następujący sposób: „Najpierw u podnóża zboczy pojawiają się palmy wachlarzowe, a następnie wraz ze wzrostem terenu i wilgotnością manga i wysoki rozłożysty bambus pojawiają się w terai, wiernym towarzyszu tropików; rośnie tu również banan szerokolistny i drzewo kokosowe. Rośliny te są powszechne w wioskach, które gnieżdżą się na pagórkach wśród pól ryżowych. Himalaje, zamknięte pogórzem, nie są stąd widoczne. Ale ich bliskość dramatycznie wpływa na klimat. Gęste chmury nieustannie pokrywają zbocza podnóża. Poniżej, na równinie, powietrze jest nasycone wilgocią. Najmniejszy spadek temperatury w górnych warstwach atmosfery wystarczy, aby wywołać ulewy, które w maju-czerwcu osiągają straszliwą siłę.Pola pokryte są wodą przez kilka stóp. Tymczasowo wstrzymano rolnictwo, a mieszkańcy ostatnich pól zajmują się rybołówstwem ”.
Terai są schronieniem dla tygrysów, dzikich bawołów i różnych gadów. W lasach tych rośnie cenne tłuste drzewo, gigantyczne bambusy, mydlaki, mimozy, kasztanowce itp. Drzewa przeplatają się liany. Znajduje się tam pnąca się rattanowa palma, która ma ponad sto metrów długości.
Oksana Nikolaevna
|
