|
 Natura powierzyła mu ojcowskie, macierzyńskie funkcje. Już samo to sprawia, że w języku starych powieści są „stworzeni dla siebie”.
Związek mężczyzny i kobiety jest cudowny nie tylko w miłości, w życiu rodzinnym; aw przyjaznej komunikacji, we wspólnej pracy, harmonijnie się uzupełniają. Męską determinację i skłonność do podejmowania ryzyka dobrze równoważą kobieca ostrożność, męska surowość - kobieca miękkość, męski lekceważenie szczegółów codziennego życia - zwiększone wymagania estetyczne kobiety.
Wiadomo, że tylko u kobiet lub tylko u mężczyzn praca zespołowa jest gorsza, a klimat psychologiczny często jest bardziej napięty niż w zespole mieszanym.
Cechy postaci męskiej i żeńskiej wynikają nie tylko z różnic fizjologicznych. Rozwinęły się historycznie, zakorzeniły się w edukacji, tradycjach, moralności społecznej i poglądach na to, co powinno być nieodłączne dla mężczyzny, a co powinno być nieodłączne dla kobiety. Decydującą rolę w kształtowaniu tych cech odegrał różny charakter rodzajów pracy, która przypadła mężczyznom i kobietom.
Polowanie, hodowla bydła, żeglarstwo, wojna często zabierały człowieka z domu. Aktywność w trudnych warunkach nie tylko rozwijała wytrzymałość, przedsiębiorczość, uspakajała się fizycznie, ale także kształtowała niegrzeczne usposobienie.
Obowiązki wojenne, konieczność częstego stawiania twarzą w twarz z niebezpieczeństwem wymagały umiejętności stłumienia lęku, nieśmiałości, tchórzostwa, w żadnym wypadku „nie rozpuszczania się”.
W tym duchu przez stulecia wychowywano młodych ludzi, co czasami szkodziło innym cechom ludzkim, powodując nadmierną powściągliwość, suchość, surowość. Ale przy ideach moralnych i etycznych, które istniały wiele wieków temu, nie umniejszało to człowiekowi - miarą jego godności była przede wszystkim siła, odwaga, gotowość na trudności i trudy.
Samą aktywnością mężczyzna dystansował się od codziennych rodzinnych trosk. Wychowanie dzieci, zwłaszcza tych małych, troska o nie, drobne przeciwności losu i trudności życia codziennego bezwarunkowo spadały na barki kobiet. W swoim domu człowiek stał się niejako reprezentantem interesów i wymagań świata zewnętrznego. W szczególności, zgodnie z utrwaloną tradycją, był odpowiedzialny przed społecznością, wioską za zachowanie członków swojej rodziny i wyłącznie nad nimi kontrolował; uznano za naturalne, że to mężczyzna, niepodzielny właściciel majątku rodzinnego, otrzymał prawo do administrowania sądem, nakładania zakazów i karania.
Jeśli mężczyzna był skupiony głównie na świecie zewnętrznym, to cała kobieta była zwrócona ku rodzinie, jej zdolności rozwijały się w tej ograniczonej przestrzeni, w odniesieniu do jego próśb, wymagań, zainteresowań.
 Takie ograniczenie oczywiście zubożyło, ale jednocześnie sprzyjało rozwojowi szczególnych cech duchowych. Konieczność codziennej opieki nad dziećmi, chorymi i starymi członkami rodziny rozwinęła nie tylko współczucie, łagodność, ale także wyostrzoną intuicję, umiejętność wychwytywania nastroju bliskich i cichego załatwiania drobnych rodzinnych kłopotów.
Uwaga na innych jest jedną z najbardziej atrakcyjnych cech prawdziwej kobiecości. Mężczyzna może nie zauważyć czyjeś załzawione oczy, drżące usta, słaby apetyt lub niezwykła cisza. Nie ukryje się przed kobietą ...
"Skąd wiesz? Skąd to masz? " - mąż jest zdziwiony, gdy żona pyta: „Masz kłopoty w pracy?”
Jest pewien, że jeśli nic nie powiedział, to znaczy, że nic nie wie. A żona musi tylko spojrzeć na męża, żeby złapać jego nastrój.
Wyrażenie „czuje moje serce” w słowniku żeńskim jest używane częściej niż w języku męskim.Rzeczywiście, kobiety są bardziej niż mężczyźni obdarzone wrażliwością, a nawet pewnym przewidywaniem, wyjaśnionym przez subtelną obserwację.
Stulecia nierównego statusu wzniosły barierę przed manifestacją wielostronnych darów kobiety i tylko sfera emocjonalna - zdolność kochania z miłością, głębokiego współczucia, żalu, podziwu - rozwijała się bez przeszkód, tworząc jedną z pięknych cech kobiecej Natura.
Nierówność kobiet - ta największa niesprawiedliwość społeczna generowana przez własność prywatną, filozofowie burżuazyjni uzasadniali rzekome naturalne ograniczenia kobiet. Z tej okazji nie raz skrzyżowano włócznie, niejednokrotnie wybuchały zażarte spory.
Sto lat temu August Bebel w swojej słynnej książce „Kobieta w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości” (później nazwanej „Kobieta i socjalizm”) przewidział, że w społeczeństwie, w którym nierówność płci zostanie wyeliminowana, kobieta będzie w stanie dotrzeć niesamowite wysokości.
Praktyka pierwszego na świecie kraju socjalistycznego w pełni potwierdziła tę prognozę. Jakie argumenty o ograniczonym przeznaczeniu kobiet oprą się takim na przykład liczbom. Z ogólnej liczby specjalistów z wyższym i średnim specjalistycznym wykształceniem zatrudnionych w gospodarce narodowej 59 proc. To kobiety. Wśród pracowników w przedsiębiorstwach produkujących instrumenty i elektronikę kobiety - 45 - 47 proc., W przedsiębiorstwach przemysłu precyzyjnego i radiowego - 65 - 67 proc. Kobieca dokładność, precyzja ruchu i uważność okazały się szczególnie cenne w takich czynnościach jak montaż i montaż - tutaj kobiety są lepsze od mężczyzn.
Trudno wymienić wszystkie sukcesy, jakie odniosły kobiety, wymienić wszystkie te obszary gospodarki narodowej, życia politycznego, nauki i sztuki, w których słusznie zajęły należne im miejsce.
Nowa pozycja w społeczeństwie doprowadziła także do nowej pozycji w rodzinie. Zniknęła materialna zależność od męża; zniknęła idea jego wyłącznego prawa do podejmowania wszystkich ważnych decyzji rodzinnych; wreszcie przeszkody na drodze do rozwodu (pamiętajcie przynajmniej Annę Kareninę!), które istniały już wcześniej, zmuszone znosić każdego męża - despotycznego, niegrzecznego, skąpego, niewiernego ...
Niezależna, niezależna, aktywna kobieta spojrzała na swojego partnera życiowego nowymi oczami, zaczęła budować z nim relacje na nowych fundamentach.
 Przełamywanie starych stereotypów dotyczących relacji rodzinnych odbywa się na naszych oczach na całym świecie. Socjologowie nie bez powodu mówili o zagrożeniach związanych z „maskulinizacją” kobiet. W końcu wielu czasami nie udało się uniknąć zbyt prostego pomysłu, że być równym człowiekowi oznacza być takim jak on. I zaczęli wyryć w sobie to, co od niepamiętnych czasów było ich niezbywalnymi i cudownymi cechami: usposobienie, kobiecość wyglądu i maniery.
Pracując ramię w ramię z mężczyznami, niepostrzeżenie przyjęli męskie nawyki, męski styl komunikacji. Wpłynęło to również na błędne obliczenia wychowania: dziewczęta są obecnie ogólnie wychowywane w taki sam sposób jak chłopcy - ten sam sport, te same dżinsy, te same wymagania dotyczące zachowania.
Gdy jedna patelnia jest podniesiona, druga jest opuszczana. Kobiety stały się bardziej aktywne, energiczne - mężczyźni „zrelaksowani”, „sfeminizowani”. Co więcej, dziś nie trzeba polować na mamuta, aby zdobyć pożywienie dla żony i dzieci. I nie trzeba myśleć o budżecie, nie trzeba też odpowiadać za stan materialny rodziny: w końcu oboje pracują, oboje zarabiają ...
Okoliczności te czasami odsuwają, zaciemniają w męskiej świadomości poczucie odpowiedzialności za rodzinę.
Często mówimy o tym, jak rozpieszczające wychowanie szkodzi młodszemu pokoleniu. Jest to szczególnie szkodliwe dla chłopców - dla ich przyszłej pracy, życia społecznego i rodzinnego.
Chłopca kochanego i kochanego, którego otaczały kobiety: w domu - kochająca, serdeczna mama i babcia, w przedszkolu - wychowawcy, w szkole - nauczyciele.Chłopiec przyzwyczajony do tego, że jego mama pracuje, matka jedzie z nim do lekarza w przychodni i na spotkania z rodzicami w szkole. Chłopiec przyzwyczajony do proszenia tej samej matki o pieniądze - najpierw o lody albo tabliczkę czekolady - na magnetofon lub modną marynarkę ... Czy zrozumie, nawet jeśli dorośnie na dobrego mężczyznę, że miłość do kobiety jest także odpowiedzialnością za jej szczęście? Czy będzie gotów w trudnej chwili rzucić swojemu mężczyźnie na ramię, nie mając nadziei, że ktoś inny zrobi dla niego wszystko, co trudne i nieprzyjemne?
Bez względu na to, jak niezależna, energiczna i prestiżowa kobieta jest w pracy, w domu nadal chce czuć wsparcie i pomoc. Tak, potrzebuje tego - w końcu ze swoimi nowymi cechami nadal jest fizycznie słabsza od mężczyzny. Nie zapominajmy, że jest bardziej emocjonalna, jej uczucia są ostrzejsze, więc potrzebuje wyrozumiałego i silnego przyjaciela, miłego pocieszyciela! A najważniejszą rzeczą, w której nie może pozostać sama, jest wychowywanie dzieci.
W końcu macierzyństwo wymaga od niej tak dużej siły psychicznej i fizycznej.
Generalnie kobieta zawsze oczekiwała i oczekuje od mężczyzny, że da jej poczucie bezpieczeństwa. Załamanie się takich oczekiwań rodzi niezadowolenie z małżeństwa, komplikuje związek małżeński.
Ale mężczyzna ma też własne oczekiwania - zawsze go pociągał i będzie pociągał urok kobiecości, miękkości, czułości. Przed zdecydowaną, rzeczową kobietą, która podkreśla swoją niezależność, albo po prostu się gubi, albo zaczyna być przez nią obciążana, albo się jej opiera.
Żony muszą liczyć się z faktem, że duma, ambicja i pewna doza próżności zostały w przeszłości utrwalone w świadomości i zachowaniu mężczyzn. Chwała kobiecie, która będzie w stanie subtelnie i niezauważalnie skierować te uczucia we właściwym kierunku, pomóc w manifestacji zdolności twórczych mężczyzny, zmobilizować jego energię i inicjatywę.
Niech nie każdy będzie mógł odegrać rolę inspiracji, nawet jeśli nie zawsze jest taka potrzeba. Pamiętaj jednak, że mężczyznę cechuje podwyższona duma, zawsze jest to konieczne.
Pamięć mężczyzny zawiera pogardę, obraźliwe uwagi i minuty przeżycia upokorzenia. A nawet ukochana kobieta może wiele stracić w jego oczach, jeśli nie szczędzi jego poczucia własnej wartości.
Na prawo do autorytetu trzeba zapracować, kto twierdzi? Ale lepiej jest pomóc mężczyźnie zbliżyć się do standardów idealnego męża, niż ciągle przypominać mu, jak daleki jest od doskonałości.
 Socjologowie zauważają, że ci mężczyźni, którzy stracili przywództwo w rodzinie i zostali indoktrynowani z pewnym kompleksem niższości, częściej stają się alkoholikami. Poważny sygnał dla kobiet: bądź mądrzejszy!
W rodzinach młodych, a nie tylko w rodzinach młodych, często pojawia się pytanie: „Kto jest naszym szefem?”
Czy muszę to wyjaśniać? Rzeczywiście, w małżeństwie zazwyczaj kształtuje się przywództwo. Jeden z małżonków zostaje liderem w rozwiązywaniu podstawowych problemów rodzinnych, całego stylu życia. Ale to przywództwo tylko nie przeszkadza, ale pomaga wzmocnić związek mężczyzny i kobiety, gdy rozwija się naturalnie.
We współczesnej rodzinie coraz częściej tradycyjne przywództwo mężczyzny zastępowane jest przez „podwójną władzę”, kiedy oboje małżonkowie umiejętnie kierują rodzinnym rydwanem.
Każdy oddaje drugiemu obszar, w którym czuje się mniej kompetentny. To chyba najlepsza opcja, do której powinni dążyć młodzi ludzie.
Równość szans, wspólnota interesów, idei, wzajemny szacunek to podstawa przyjaznych relacji między mężczyzną i kobietą, ich wzajemnego zrozumienia. Ale to nie wystarczy do miłości. Ukochana osoba jest nie tylko bliska i zrozumiała.
Zawsze wydaje się niezrozumiały, nieporównywalny, jakoś wyjątkowy.
I faktycznie: kobiece piękno, wdzięk, wdzięk; kobieca serdeczność, łatwowierność, gotowość do poświęcenia; kobieca tajemnica, subtelność uczuć.
I męską niezawodność, hart ducha, siłę; męski stoicyzm i wytrzymałość; męskie przedsiębiorstwo, wydajność, energia ...
Jednym słowem, kobieta nie powinna być męska, mężczyzna nie powinien być kobiecy.
Zadaniem mężczyzny jest zachowanie kobiecości w kobiecie: pragnienie i umiejętność zadowolenia, bycie delikatnym i serdecznym, zdolność do subtelnego rezonansu emocjonalnego. Zadaniem kobiety jest zachowanie męskości w mężczyźnie: pewności siebie, rycerskiego stosunku do słabszych, poczucia obowiązku wobec rodziny, społeczeństwa i Ojczyzny. W naszym społeczeństwie harmonia relacji, siła związku miłości, siła rodziny powinna opierać się na prawdziwej równości mężczyzn i kobiet, na jedności ich życiowych ideałów i aspiracji.
V. A. Sysenko
|
