|
 W Krakowie zdarzają się takie momenty, kiedy nieharmonijny hałas przy stolikach kawiarni ustaje pod jasnymi parasolami, które zasłaniały stare Sukiennice.
Nawet wszechobecne gołębie przestają biec po Rynku, a przewodnicy z uniesioną ręką zatrzymują swoje grupy.
Na ostrołukową wieżę kościoła Mariackiego otwiera się okno, misa trąbki lśni złotem. Trębacz słucha uważnie ostatnich uderzeń zegara, a teraz w niebo leci krakowski sygnał (po polsku - heinal). Jego melodia rozwinęła się wraz ze starożytnym zamkiem królewskim, stała się jednym z synonimów wszystkiego, co polskie. Nic dziwnego, że krakowskie studio radiowe transmituje ten krótki koncert solowy na trąbkę bezpośrednio z wieży kościoła.
Po pierwszym ostrym „ta-ta-ta-taaa!” trębacz zdaje się zapomnieć o swojej roli sygnalizatora, trąbki ciszej, potem znowu podnosi ton brzmiącego metalu, moduluje, dociera do kulminacyjnego punktu swojej piosenki i nagle ją ucina. Sekundy ciszy, jak odzyskujący przytomność trębacz. Gdy podchodzi do innego okna, słychać kroki na drewnianej podłodze sali w wieży. Znowu gra swój koncert, a więc - we wszystkie cztery strony świata.
Sygnał ze strażnicy kościoła Mariackiego jest tak stary jak sam Kraków. Podobno przypomina czasy, kiedy hordy mongolsko-tatarskie spustoszyły ziemie polskie, plądrując i paląc miasta i wsie oraz wypędzając mieszkańców do niewoli. O świcie zbliżyli się do Krakowa, mając nadzieję, że uda im się przejąć miasto, gdy jego mieszkańcy jeszcze śpią. Bystrzowzroczny sygnalista, który wyjrzał z wieży strażniczej, aby sprawdzić, czy tam, gdzie nie ma „czerwonego koguta”, zauważył hordy wroga i wszczął alarm. Dobrze wycelowana strzała nomady przerwała śpiew trąbki, ale sygnalizator zdołał ostrzec współobywateli.
Inna legenda interpretuje historię heinalu niezbyt pochlebnie dla mieszkańców Krakowa. Tradycja mówi, że byli leniwi, leniwi i lubili spać. Kiedyś zapomnieli nawet zamknąć w nocy bramy miasta, co powtórzono trzy razy z rzędu. Gdy wiadomość o tym dotarła na Wawel, król Władysław Loketek był oburzony. To prawda, udało im się przekonać wojowniczego króla, aby zmienił swój gniew na litość, a winnego nie wykonał, ale nakazał co godzinę wysyłać sygnał z wieży strażniczej, aby było wiadomo, że strażnicy są na służbie.
Jak było w rzeczywistości? Nikt nie wie. Krakowscy trębacze traktują swój zegarek jako zaszczyt i zaszczytny obowiązek. Grają przecież przed publicznością z całego świata, która tłoczy się na Rynku u stóp wieży kościoła Mariackiego.
Gavrilova N.V.
|
