Królem kuchni jest francuski kulinarny specjalista Antoine Karem

Urodził się szesnastym dzieckiem w biednej francuskiej rodzinie. Kiedy chłopiec miał 9 lat, jego ojciec zabrał chłopca do głównych bram Paryża i zostawił go samemu sobie. Gdyby ten chłopak miał okazję zobaczyć swoją przyszłość, zobaczyłby błyszczące sale, bogato zastawione stoły pełne wykwintnych potraw i królów, którzy wznoszą kieliszki na jego cześć.

Był królem kuchni francuskiej Marie-Antoine Carem (Marie-Antoine Carеme, 8 czerwca 1784 - 12 stycznia 1833). Widząc porzucone dziecko na ulicy, właściciel paryskiej tawerny zlitował się i zabrał go do swojego kucharza. Nie zapłacił pieniędzy, chłopiec pracował za chleb i dach nad głową. W 1798 roku Antoine uciekł przed nim i został uczniem słynnego cukiernika Sylvana Bailly'ego. Antoine mieszkał w kuchni i dostarczał zamówienia do lokalnych kawiarni. Zawód go fascynował. Poznał tajniki sztuki starożytnych kucharzy.

Miał inną sekretną pasję. Fascynowała go architektura. W wolnym czasie Karem spacerował po Paryżu i malował katedry i pałace. Umiejętności kulinarne i architektura były misternie splecione w jego naturze. Tak narodziła się gwiazda niezwykłego króla. Jego światło już świeciło nad Francją. Wyobraźnia młodego cukiernika rysowała skomplikowane konstrukcje z wielu różnych składników. Klomby z dziwacznych roślin z wielobarwnymi płatkami owoce kandyzowane, rzeźby i budowle ze śmietany i biszkoptów, gotyckie świątynie z wata cukrowa i ubite białka.

Stopniowo twórcza wyobraźnia stała się rzeczywistością, a prace szefa kuchni Karemu - główna dekoracja każdego świątecznego stołu. Utalentowany cukiernik został zauważony przez księcia Charles Maurice de Talleyrand... Polityka, kobiety i jedzenie to najważniejsze rzeczy w życiu Talleyranda. Sukces dyplomacji wymaga wybitnego szefa kuchni. Książę zabrał Karema do domu jako cukiernika. Wkrótce Antoine został szefem kuchni słynnego polityka. Gotował dla Napoleon i Josephine... Ale Napoleon był zupełnie zmarznięty do jedzenia i nie mógł siedzieć przy stole przez dwadzieścia minut.

W 1807 roku Antoine został zaproszony do przygotowania zimnych przekąsek na ślub brata Napoleona. Ta praca była jego triumfem. Chwała go wyprzedziła. W marcu 1814 r. Do Paryża wkroczyły wojska rosyjskie. Król Aleksander I został w domu Talleyranda. Po skosztowaniu dań awangardy kuchni francuskiej Aleksander podniósł kieliszek do zdrowia szefa kuchni. Car zaprosił Karemu do wyjazdu z nim do Rosji. Karem odmówił.

W 1816 roku Antoine Carem przyjechał do Anglii na osobiste zaproszenie książę Walii... Książę był rozrzutnym, hazardzistą i uwielbiał jeść. Ważył 138,5 kg. Mówią, że zwabił Karemu niesłychaną pensją. 2000 funtów rocznie. Książę zapłacił poprzedniemu szefowi kuchni 200 funtów. Zwykły obiad księcia składał się z trzydziestu dań. Produkty zostały zakupione w niesamowitych ilościach. Stół miał 61 metrów długości. Stół można ozdobić czymkolwiek. Mała fontanna, w której pływały złote rybki. W 1817 roku do Anglii przybył młodszy brat Wielkiego Księcia Aleksandra I Nikolay Pavlovich... Kolacja ku czci Mikołaja Pawłowicza składała się z ośmiu zup, czterdziestu przystawek, piętnastu rodzajów dodatków, ośmiu rodzajów dziczyzny i trzydziestu dwóch deserów. Każde danie było wyjątkowe. Kolacja wywarła duże wrażenie na następcy tronu rosyjskiego.

Minęło kilka miesięcy, a Karem był już w drodze do Petersburga. Petersburg zafascynował Karem swoją architekturą. W Rosji zobaczył sztukę gotowania z zupełnie nieoczekiwanej strony. Był zdumiony różnorodnością potraw z warzyw, grzybów i jagód. Ucho zrobiło na nim ogromne wrażenie. To Karem otworzył się na Europejczyków czarny kawior... Zaczyna zbierać stare przepisy kuchni rosyjskiej i pisze książkę kucharską kuchni rosyjskiej. Antoine Karem przygotował kolacje dla rodziny cesarskiej, łącząc na jednym stole wszystkie osiągnięcia francuskiej i zapomnianej kuchni rosyjskiej. Bułki, kotlety, omlety, antrykoty obok siebie na stole z balyk, szynką, pieczarkami, gotowaną wieprzowiną, galaretką i kawiorem.

Obecnie we współczesnym mieście jest wiele restauracji i przytulnych kawiarni. W stolicy nad Newą takie placówki pojawiły się dzięki zwycięstwu nad Napoleonem. Wojska rosyjskie widziały restauracje na ulicach Paryża. Po tym, co zobaczyli, wielu rzuciło się, aby wdrożyć osiągnięcia francuskiej restauracji w swojej ojczyźnie. Karem był twórczym przewodnikiem wszystkich zmian. Przez kilka miesięcy pobytu w Rosji udało mu się odkryć zapomniane przez samych Rosjan przepisy na rosyjskie potrawy. Jego twórcze odkrycia w zakresie gotowania i nakrywania stołu można śmiało nazwać reformą.

W Paryżu księżniczka została jego nowym pracodawcą Ekaterina Bagration... Księżniczka znała więcej tajemnic politycznych niż wszyscy wysłannicy razem wzięci. Jej popularny salon nie mógł obejść się bez wspaniałego szefa kuchni. Ekaterina Pavlovna kupiła dom na Polach Elizejskich. Stał się epicentrum towarzyskiej rozrywki, oszałamiających obiadów i balów. Karem pracował dla księżniczki w jej najlepszych latach.

Był ostatnim klientem słynnego szefa kuchni James Rothschild Jr.... Rothschild nie był akceptowany we francuskim wyższych sferach. Powodem był antysemityzm. Śmiali się z niego i mówili, że jedzenie w jego domu pachniało synagogą. Zatrudnił genialnego szefa kuchni. Teraz do domu Rothschildów przybyło na bale nawet trzy tysiące gości.

Przez ostatnie dwa lata swojego życia Karem całkowicie poświęcił się publikowaniu swoich przepisów. Ten szef kuchni zdradził zawódowi bezprecedensową godność. Z służącego i pracownika stał się artystą, który zna swoją wartość. Jako pierwszy wprowadził dokładny przepis. Dzięki Karemowi w Rosji pojawiła się cała galaktyka jego następców. Pod koniec XIX wieku kuchnia rosyjska zajmowała jedno z czołowych miejsc w Europie. To właśnie Francuzi wprowadzili do Rosji nowe urządzenia kuchenne. W rosyjskich kuchniach pojawił się piec z piekarnikiem, durszlak, łyżką cedzakową i maszynką do mięsa. Gotowanie to sztuka. Szef kuchni musi być prawdziwym artystą.

Lemasova E.A.