|
 Tysiące ludzi chce schudnąć. I nic dziwnego. Urbanizacja, automatyzacja wielu procesów produkcyjnych, wykorzystanie mechanizmów ułatwiających pracę ludzką, rozwój transportu miejskiego i przemysłowego, poszerzenie obszarów pracy niewymagających znacznego stresu fizycznego, doprowadziły do zauważalnej zmiany stylu życia człowieka. nowoczesna osoba.
Zmniejszyła się aktywność fizyczna, a to w połączeniu ze względnym przejadaniem się i spożywaniem nadmiernie wysokokalorycznych potraw nieuchronnie powoduje, często znaczący, wzrost masy ciała. A osoba czuje się gorzej, wygląda gorzej. Konieczne jest pozbycie się dodatkowych kilogramów. Ale jak?
Wiele osób uważa, że zalecenia lekarskie dotyczące zwiększenia aktywności fizycznej, częstszego chodzenia i oczywiście zmniejszenia spożycia kalorii są uciążliwe i czasochłonne. O wiele łatwiej i łatwiej jest ich zdaniem zachować dawny styl życia i zażywać tabletki hamujące apetyt. Korzyści z takich leków (zwanych też anorektycznymi lub anorektycznymi) są coraz większe.
Rzeczywiście, anorektyki przepisane przez lekarza. umożliwić osobie z nadwagą łatwiejsze dostosowanie się do ograniczeń żywieniowych. Jednak działając na ośrodki mózgu, które regulują uczucie sytości, co ostatecznie przyczynia się do zmniejszenia apetytu, anorektyki stymulują (pobudzają) ośrodkowy układ nerwowy i sercowo-naczyniowy.
Często obserwuje się skutki uboczne, które występują podczas przyjmowania leków hamujących apetyt. W łagodnych przypadkach są to zawroty głowy, dreszcze, zwiększona drażliwość, kołatanie serca, bezsenność. W cięższych przypadkach rytm serca jest zaburzony, wzrasta ciśnienie krwi, a przy przedawkowaniu często rozwijają się psychozy. Dlatego te leki mogą być stosowane tylko zgodnie z zaleceniami lekarza i tylko pod nadzorem lekarza! Problem w tym, że w pogoni za harmonią i pięknem anorektyki przyjmuje się w dużych dawkach, nie biorąc pod uwagę ani prawdziwej potrzeby takich leków, ani przeciwwskazań do nich.
Wraz z objawami nadmiernego pobudzenia ośrodkowego układu nerwowego i sercowo-naczyniowego, które dostrzegano dosłownie od pierwszych kroków stosowania anorektyki, w ostatnich latach ujawniły się inne powikłania, budzące jeszcze większe zaniepokojenie. Od 1967 r. Liczba pacjentów z wysokim ciśnieniem w tętnicy płucnej wzrosła w Szwecji, Austrii, Niemczech Zachodnich i wielu innych krajach europejskich. Jak wykazały specjalne badania, patologia ta wiąże się z niekontrolowanym przyjmowaniem leków zmniejszających apetyt. Ofiarami były częściej kobiety w średnim wieku, z normalną lub lekką nadwagą, które przed zażyciem narkotyków były praktycznie zdrowe. Po długim, systematycznym przyjmowaniu leków anorektycznych (niektórzy po dwóch i pół roku, inni po miesiącu), zmęczenie, duszność, sinica warg, obrzęk, ból serca, podwyższone ciśnienie krwi. Rejestrowano również ofiary śmiertelne.
 Wszystko to nie pozwala na traktowanie leków anoreksogennych jako nieszkodliwych. W naszym kraju leki te są przepisywane na specjalnych formularzach recept, leczenie odbywa się pod ścisłym nadzorem lekarza, przeciwwskazania są wyraźnie wskazane. To przede wszystkim miażdżyca, choroba hipertoniczna, inne choroby naczyń i serca, tyreotoksykoza, cukrzyca, choroby zakaźne, zwiększona drażliwość nerwowa, zaburzenia snu... Niestety wielu takich „drobiazgów” nie powstrzymują. W rezultacie chęć schudnięcia za wszelką cenę, aby stać się szczupłym, prowadzi do tragicznego rezultatu.
Niedawno wyszła na jaw kolejna smutna okoliczność: nieautoryzowane stosowanie preparatów tarczycy do utraty wagi, w szczególności tarczycy. Jak kończą się takie eksperymenty, pokazuje następujący przypadek.
Pacjent N., lat 22, został przyjęty na oddział leczniczy z dolegliwościami kołatania serca, bólami w okolicy serca, drażliwością, płaczliwością, silnym zmęczeniem, poceniem się, bezsennością. Największy niepokój wywołał gwałtowny spadek jej wagi w ciągu ostatnich dwóch lat - z 54 kilogramów przy wzroście o 153 centymetry do 38,5 kilograma. Lekarze zauważyli również drżenie rąk, wyłupiaste oczy. Wszystkie te objawy pozwoliły podejrzewać tyreotoksykozę. Jednak dokładne badanie nie potwierdziło faktu wzmożonej czynności tarczycy, rozpoznanie pozostało niejasne i nagle zupełnie przypadkowo lekarz prowadzący odkrył u pacjenta tabletki na tarczycę. Okazało się, że za radą koleżanki od dwóch lat brała je na odchudzanie. Pacjentowi surowo zabroniono stosowania tego leku, zalecono leczenie objawowe. Stopniowo jej stan się poprawiał. Jednak podczas badania kontrolnego pięć lat później nadal miała dysfunkcję jajników wywołaną przez tarczycę.
To właśnie oznacza samoleczenie, bezmyślne leki! Niech reguła stanie się niezmienną regułą dla wszystkich: leczenie farmakologiczne można prowadzić tylko przy kompetentnym udziale lekarza. A „pigułki odchudzające” nie są wyjątkiem od tej reguły.
I. G. Lavretsky
|
