|
 Wiele osób wciąż stara się „wyzdrowieć”, uważając to za oznakę zdrowia i dobrego samopoczucia, błędnie wierząc, że tylko obfite odżywianie, dzięki któremu przybiera na wadze, można uznać za dobre. Dlatego na przykład na wakacjach zdecydowanie chcą „przytyć”. W tym samym czasie ci, którzy byliby mądrzejsi, aby schudnąć, często przybierają na wadze.
Wielu jednak wie, że trzeba jeść z umiarem, że przejadanie się jest szkodliwe, że główną przyczyną otyłości jest nadmierne odżywienie, w którym ilość pożywienia przekracza potrzeby organizmu. Wiedzą ... ale nie wiedzą, jak właściwie zorganizować swoje jedzenie, ponieważ nie są specjalnie świadomi, na czym ta umiar ma polegać.
Niektórzy, na przykład, błędnie uważają, że otyłość jest spowodowana tylko przejadaniem się, prawie obżarstwem. W rzeczywistości nawet niewielki, subtelny, ale systematyczny nadmiar kalorii w żywności w stosunku do prawdziwych potrzeb organizmu nieuchronnie doprowadzi do przyrostu masy ciała w czasie. Z grubych obliczeń wynika, że jeśli codziennie spożywasz żywność zawierającą 200 kalorii więcej niż potrzebujesz (np. Zjesz dodatkowy kawałek chleba i masła), to w ciągu roku odkłada się ponad 7 kg tłuszczu.
Inni, nie rozumiejąc, czym jest przejadanie się i chcąc temu zapobiec, zmniejszają liczbę posiłków. Przyczynia się to tylko do naruszenia metabolizmu tłuszczów, prowadzi do spadku wydajności, zawrotów głowy, bólów głowy i ogólnego osłabienia, ale w ogóle nie zapobiega otyłości.
Nie można zgodzić się z tymi, którzy starając się zapobiegać otyłości, starają się zachować umiar w różnych potrawach i produktach, ale nie w tych, które są bogate w węglowodany (zboża, słodycze, mąka i ciasta) i są głównym źródłem powstawania i odkładanie się tłuszczu w organizmie. ... Wiadomo, że nawet jeśli znacznie ograniczysz spożycie kalorii w diecie, ale pozostawisz w niej taką samą ilość pokarmów bogatych w węglowodany, to wpływ takiej diety na przyrost masy ciała nie zostanie wyeliminowany.
Niektórzy ludzie błędnie uważają, że zapotrzebowanie organizmu na określoną ilość pożywienia jest determinowane i regulowane jedynie przez apetyt, który, jak mówią, powie, ile dana osoba musi zjeść. Jednak apetyt to nie to samo, co głód, w którym występuje fizjologiczna potrzeba jedzenia. Apetyt może pojawić się u dobrze odżywionej osoby, zwłaszcza w przypadku jej sztucznego pobudzenia (gorące przekąski, przyprawy, przyprawy, przysmaki, napoje alkoholowe itp.). Spożywanie każdego okazjonalnego apetytu, zwłaszcza gdy celowo rozpala go niezwykłym i specjalnym rodzajem jedzenia, nieuchronnie prowadzi do przejadania się.
Ile jedzenia powinna osoba codziennie jeść?
Odpowiedź na to pytanie może nie być taka sama dla wszystkich. Ilość potrzebnego pożywienia zależy od indywidualnych cech organizmu: płci, wieku, wzrostu, masy ciała, poziomu procesów metabolicznych, charakteru pracy, stylu życia (aktywność fizyczna, sport, spacery itp.) I wreszcie warunki klimatyczne i geograficzne (temperatura powietrza itp.).
 Jednak podstawowa zasada ilościowego aspektu żywienia jest taka: odżywianie człowieka musi odpowiadać wydatkowi energetycznemu.
W praktyce najważniejsze jest, aby „wkład” nie przekraczał „spożycia”, to znaczy, aby pożywienie nie było nadmierne, ponieważ zagraża to rozwojowi otyłości.
Istnieją dwa sposoby, aby osiągnąć przynajmniej przybliżoną zależność między kalorycznością pożywienia a wydatkiem energetycznym organizmu: kontrola odżywiania i regulacja aktywności fizycznej.
Oprócz okresowych obliczeń wartości odżywczej i spożycia kalorii bardzo ważne jest przestrzeganie kilku prostych praktycznych zasad, aby zrównoważyć zużycie energii i spożycie kalorii.
Wiadomo, że można przyzwyczaić się do jedzenia dużo i mało. Dlatego konieczne jest pielęgnowanie poczucia proporcji w pożywieniu. Nigdy nie powinieneś jeść do syta, ponieważ pociąga to za sobą przejadanie się. Faktem jest, że uczucie sytości z reguły pozostaje w tyle za faktycznym zaspokojeniem zapotrzebowania organizmu na pokarm. I tak np. Jedząc nieregularnie, z dużymi przerwami między posiłkami, osoba „przechwycona” posiłek koniecznie przejada się, ponieważ uczucie sytości pojawia się późno, czyli ma już pełny żołądek. Jak mówi przysłowie: „Oczy jedzą, ale żołądek nie przyjmuje”. Dlatego warto rozwinąć nawyk wstawania od stołu z chęcią zjedzenia przynajmniej trochę więcej i oczywiście bez odczuwania ciężkości w żołądku. Po kilku minutach to uczucie minie i zostanie zastąpione uczuciem satysfakcji bez sytości. W każdym razie lepiej być niedożywionym niż przejadać się.
Równie ważne jest, aby przyzwyczaić się do porządku w żywieniu. Wiele osób uwielbia, jak mówią, „zjeść przekąskę” z czymś smacznym. Jednak nieformalne, niezobowiązujące posiłki nie tylko zaburzają prawidłową dietę, ale także dostarczają organizmowi pewnej ilości nieuwzględnionych w „ukrywaniu” kalorii, co znacznie zwiększa dzienne spożycie kalorii. Aby mieć pewność, że dieta nie zostanie uzupełniona tak niezliczonymi, „chowającymi się” kaloriami, należy starać się nie jeść między posiłkami.
Aby zapobiec nadmiernemu odżywianiu, nie należy, jak niektórzy czynią, nieustannie „zaostrzać” apetytu pikantnymi, słonymi i pysznymi potrawami, a także oddawać się słabościom i złym nawykom nadmiernym spożywaniem ulubionych potraw i przekąsek, a zwłaszcza mąki i słodkie potrawy (ciastka, ciasta, Cukiernia, babeczki, ciasta itp.).
Główny wskaźnik wystarczalności lub nadmiernego odżywiania można uznać za masę ciała
Przyrost masy ciała można ocenić na podstawie wielu znaków: po wyglądzie, po talii (zwiększenie szerokości talii o 1 cm oznacza wzrost masy o około 1 kg), po grubości fałdu skórnego (grubość tego fałd nie powinien przekraczać 2–3 starszych - 3-4 cm). Jednak najlepszym sposobem ustalenia, czy jesteś przeładowany, czy niedożywiony, jest regularne ważenie.
Zdrowa osoba, która je z umiarem, utrzymuje swoją wagę na określonym poziomie bez znaczących wahań. Utrzymanie pewnej normalnej wagi jest swego rodzaju wskaźnikiem zdrowia i prawidłowego odżywiania. Jeśli normalna waga utrzymuje się przez długi czas, oznacza to, że została ustalona równowaga między wydatkami organizmu a odżywianiem. Jeśli człowiek traci na wadze, przy czym inne rzeczy są równe, oznacza to, że pożywienie nie wystarcza, jeśli przytyje, oznacza to, że jest go pod dostatkiem.
Niestety, kontrola wagi nie stała się jeszcze dla wielu nawykiem. Badania pokazują, że zdecydowana większość (ponad 80%) nie monitoruje swojej wagi, a niektórzy nie ważą się przez wiele lat. Konieczne jest regularne sprawdzanie wagi, przynajmniej raz na dwa miesiące: wagi medyczne są dostępne w łaźniach, szpitalach, basenach i innych miejscach.
 Aby określić wielkość nadwagi, należy najpierw ustawić „normalną” wagę osoby.
Jaką wagę należy uznać za normalną?
Za normalną wagę uważa się wagę równą w przybliżeniu różnicy między wysokością w centymetrach a liczbą 100 (to jest równą dwóm ostatnim cyfrom wzrostu). Tak więc przy wysokości 160 cm waga powinna wynosić 60 kg. Przy wzroście ze 165 do 175 cm odejmuje się 105, a przy wzroście ze 175 do 185 - 11O. Tak więc przy wzroście 170 cm normalna waga wyniesie 65 kg, a przy wzroście 185 cm - 75 kg.
Jednak przy określaniu normalnej wagi tą metodą nie bierze się pod uwagę płci, wieku i budowy ciała osoby.
Oprócz dobrowolnego lub mimowolnego przejadania się, zmniejszona aktywność mięśni odgrywa dużą rolę w niepożądanym przybieraniu na wadze.Tak więc, chociaż niektórzy starają się nie przejadać, ale z wiekiem zwykle przestają angażować się w wychowanie fizyczne i sport, prowadzą siedzący tryb życia. Zachowując nawyki żywieniowe w wyniku obniżenia kosztów energii, poprzednia ilość pożywienia okazuje się nadmierna.
Nie ma wątpliwości, że zmniejszenie aktywności mięśni przy takiej samej ilości spożywanego pokarmu wpłynie na przyrost masy ciała. Profesor S.M. Leites podaje w tym względzie interesującą kalkulację: gdyby osoba mieszkająca na drugim piętrze i wychodząca na dwór dwa razy dziennie przeniosła się na pierwsze piętro, to przy wszystkich pozostałych warunkach musiałby przytyć około 2 kg.
Konieczne jest wspomaganie organizmu w dopasowaniu kaloryczności pożywienia i wytwarzanej energii, nie tylko poprzez umiar w żywieniu, ale także poprzez gimnastykę, sport, pracę fizyczną i turystykę.
L. V. Baranovsky
|
