Hamadrills: dźwięki, mimika, gesty |
|
Faktem jest, że we współczesnym sensie język zwierząt jest systemem komunikacji, który może obejmować nie tylko sygnały dźwiękowe. Obejmuje to również gesty i postawy oraz system komunikacji za pomocą rysunków, kwiatów, zapachów itp. - jednym słowem wszelkie możliwe środki, które pomagają nawiązać kontakt między poszczególnymi zwierzętami, koordynują działania całego społeczność Język hamadryas obejmuje złożony system dźwięków, spojrzeń i gestów.
Lider, który zauważył niebezpieczeństwo, wydaje specjalny okrzyk. Nie ma potrzeby powtórnego powtarzania: całe stado od razu ucieka lub przyjmuje pozycję obronną. Małpa, pozostająca w tyle za stadem, krzyczy inaczej. I zupełnie inne dźwięki towarzyszą różnym rytuałom wewnątrz stada, które pomagają hamadryas wyrazić swój stosunek do współplemieńca. Każdy członek stada hamadryas, spotykając się z przywódcą lub małpą najwyższej rangi, siada przed nim i kilka razy gwałtownie „sapie”. To przesłanie posłuszeństwa, uznania autorytetu i podziwu dla niego. Oferując swoje usługi w poszukiwaniu, małpa najpierw użyje swojego języka w szczególny sposób - sygnał dla partnera o przyjaznym usposobieniu i prośba o udzielenie odpowiedzi w naturze. Odmianą tego dźwięku jest delikatny bełkot każdej małpy „Adresy” do dziecka, podwiezienie go lub po prostu pielęgniarka. Jeśli wyciągniemy analogię z ludzkim językiem - bardzo warunkową analogię - sygnały w języku hamadryll odpowiadają nie słowom, ale frazom, a czasem nawet całemu zestawowi fraz.
Ciche środki komunikacji - postawy, gesty, mimika - stanowią drugą i być może najbardziej wyrazistą część języka hamadryas. Półtora tuzina wyrazistych spojrzeń, mimicznych ruchów i gestów sygnalizacyjnych, oprócz dwudziestu sygnałów dźwiękowych, wystarczy, aby „wyjaśnić” krewnym i wrogom na dowolny temat. Sytuacja standardowa. Dwie kobiety pokłóciły się. Pisk. Wełna w strzępach. I nagle ten, który rozpoczął walkę, wpada w oczy przywódczyni. Pisząc, jakby nagrodzono ją nie spojrzeniem, ale dobrym policzkiem, małpa pędzi do mistrza i zaczyna go nerwowo szukać. Właściwie to nie jest nawet poszukiwanie, ale kilka ruchów poszukiwawczych. Czysto symboliczne. Aby udowodnić swoją lojalność i otrzymać przebaczenie.
Walczące kobiety często używają groźnych spojrzeń podczas cichych kłótni. Mrugają do siebie, zaspokajają złość i rozpraszają się, nie przyciągając uwagi lidera. Wydaje się, że Heidiger, znany etolog, posiada zdanie, że ciało zwierzęcia jest jak otwarta książka, którą można przeczytać, jeśli umie się czytać, i że każdy punkt ciała ma w stadzie swoje znaczenie. To najlepiej pasuje do hamadryas.
Unosząc ogon w określony sposób i machając nim z boku na bok, hamadrylich może okazać swoją przychylność samcowi lub wyrazić całkowite lekceważenie jego zalotów. Doświadczając groźnego spojrzenia silniejszej małpy, słaby z pewnością złoży ręce w szczególny sposób - dociśnie je do ciała i opuści ręce. Gest pokazujący uległość, posłuszeństwo. Ale być może przede wszystkim w komunikacji małp - wszystkie te same mimika. Bogactwo mimiki twarzy jest wynikiem dobrze rozwiniętych mięśni mimicznych u tych małp. Poruszając uszami, oczami, ustami, skórą głowy, hamadryas mogą okazywać strach, wściekłość, ciekawość, niezdecydowanie, radosny nastrój, złość, smutek i wiele odcieni emocji. Zwłaszcza jeśli w stworzeniu hamadryla toczy się „walka motywów”.
Nawet niemowlęta znają to prawo stada hamadryas. Ale delikatność pozostaje delikatnością. Na twarzy małpy odbije się cała gama uczuć: chęć zdobycia jedzenia, strach przed przywódcą, próba okazania posłuszeństwa, niezdecydowana bezczelność w nadziei na złapanie kawałka i pozostanie bezkarnym. Ale być może najbardziej wyraziste uczucia są zapisane na fizjonomii samca hamadrylu, gdy widzi przeciwnika i nie ma okazji się z nim zmagać. Ostatecznym wyrazem takich emocji jest ... ziewanie. Te ziewnięcia są okropne i namiętne. Pokaż wszystkie zęby, dziąsła, gardło. Zamknięte oczy, zaciągnięte uszy, napięte ciało tylko podkreślają najsilniejszy stopień podniecenia, w jakim są rywale. A po każdym takim ziewnięciu małpa czuje się jak po silnym napadzie nerwowym. Chociaż być może tak jest, jeśli zgodzimy się z etologami i zaklasyfikujemy takie zachowania hamadryas jako reakcje stronnicze, które zawsze są wynikiem skrajnego stresu emocjonalnego.
Kim są hamadryas?Hamadrilas (pawiany z falbankami) to małpy z wąskimi nosami. Należą do rodzaju zwykłych pawianów. Ten rodzaj należy do rodziny małp dolnych wąskonosych lub małpopodobnych, a ta rodzina z kolei jest częścią nadrodziny małp psopodobnych. Hamadrile wyglądają jak psy. Zarówno wyglądem, jak i niektórymi dźwiękami przypomina szczekanie psa. W Grecji i starożytnym Rzymie nazywano je kynocefalicznymi (psie głowy). Ta nazwa jest nadal używana sporadycznie. Hamadryas są również nazywane pawianami z falbanami.Nazwę tę zawdzięczają luksusowemu srebrzystoszaremu płaszczowi, który zakrywa ramiona dorosłych samców. Nawiasem mówiąc, jeśli w starych książkach natkniesz się na opis srebrnych pawianów, znowu mówimy o hamadryas. Są hamadryas (Papio hamadryas) w Afryce Wschodniej i na Półwyspie Arabskim. To są duże małpy. Waga samców czasami sięga 40 kilogramów. Kobiety są mniejsze. I rodzą małe dzieci. Zwykle rodzi się jedno młode, ale zdarzają się też bliźniaki. W hodowli hamadryas nie ma sezonowości. Hamadryas żyją w stadach po pięćdziesiąt - sześćdziesiąt, a nawet osiemdziesiąt małp.
Nie wszystkie części ich posiadłości są odwiedzane przez hamadryle z taką samą stałością. W niektórych spędzają większość czasu, w innych nie spędzają miesięcy. Hamadryas mają ulubione miejsca do karmienia i odpoczynku w południe, niektóre miejsca na nocleg. Stado hamadryas jest zjednoczone w swoich działaniach. Małpy żerują razem, idą do wodopoju i wracają na noc. I oczywiście razem walczą z wrogami. Ta spójność, organizacja w działaniach jest możliwa tylko dzięki temu, że w stadzie hamadryas istnieje złożony system relacji między jego poszczególnymi członkami. Były różne wersje dotyczące struktury stada hamadryas. Według jednego z nich stado to „harem” jednego i jedynego zatwardziałego przywódcy. Wszystkie inne małpy to jego żony i dzieci. W takim stadzie samice są wierne swojemu panu przez całe życie. Dorośli synowie, stając się rywalami ojca, zostają wyrzuceni ze stada. Niektóre samice odchodzą z nimi. Według innej hipotezy, cała społeczność hamadryas składa się z kilku o i k i a, rządzonych przez jednego lub więcej dużych przywódców. Oikia to rodzaj małpiej rodziny. Obejmuje samice z cielętami i kilka samców. Przez Po raz pierwszy termin „oikia” został wprowadzony do literatury prymatologicznej przez japońskiego naukowca Ima-n-ishi. Imanishi uważa, że istnieją dwa rodzaje oikii. Niektóre oikia istnieją w izolacji, nie łącząc się z sąsiednimi i nie pozwalając im wejść na swoje terytorium. Oikia drugiego typu współistnieją w pokoju, tworząc ogromne stada. Na czele takich stad stoi lider lub kilku liderów.
Okazało się jednak, że hamadryle to stado, a nie harem czy grupa Oikia. Wydaje się, że nie wymyślono jeszcze specjalnej nazwy dla tego rodzaju społeczności. Ale rodzaje relacji, które istnieją w stadzie, które pozwalają na zachowanie go jako całości, są dość wyraźnie prześledzone. Jak wszystkie zwierzęta stadne, hamadiy mają hierarchię. Hierarchia jest zjawiskiem wspólnym dla wszystkich gatunków, bez wyjątku, czy to dużych stad ssaków, stada kur czy kolonii świerszczy. Istotą tego zjawiska jest to, że w każdej ze społeczności zawsze można wyłonić przywódcę (zwierzę alfa), któremu są posłuszni wszyscy inni członkowie plemienia. Ma prawo być pierwszym w wyborze pożywienia i kobiety. Po nim następuje najniższe w rankingu zwierzęce beta, gorsze we wszystkim od lidera, ale nie dające zejścia wszystkim innym. Następują zwierzęta, takie jak gamma, delta itp., Aż do omegi, która jest posłuszna wszystkim członkom stada. Jest nieustannie prześladowany. Próbując wyjaśnić to zjawisko, niektórzy badacze wiążą rangę zwierzęcia w hierarchii stada ze stopniem rozwoju gonad. Tak czy inaczej, z reguły najwięksi i najsilniejsi mężczyźni zajmują pozycję dominującą. W tym sensie hamadrile nie są wyjątkiem. Na czele stada hamadryas są zawsze najsilniejszym i najczęściej najstarszym samcem. Czasami jest kilku liderów - wtedy są sobie równi.W równym stopniu dbają o bezpieczeństwo stada, o porządek w nim. Wszystkie inne małpy znajdują się na różnych stopniach, hierarchicznej drabinie. Im silniejsze i większe zwierzę, tym wyższa jego ranga. Zasada ta w pełni dotyczy tylko samców. Kobiety mają własną hierarchię, równoległą do hierarchii mężczyzn. O randze kobiety nie decyduje jej siła.
Dzieje się tak, gdy tyrania samic zaczyna zakłócać spokój stada. Inną zasadą, na podstawie której rangi są rozdzielane między hamadryle, jest obecność młodego. Najbardziej podejrzana samica, która urodziła młode, jest natychmiast automatycznie przenoszona na wyższy szczebel hierarchicznej drabiny. Prawa hierarchii nie dotyczą dzieci w pierwszych miesiącach życia. Narodziny hamadrylenki są wydarzeniem. Małpy w ciasnym tłumie otaczają rodzącą kobietę, martwią się, krzyczą. Kiedy poród kończy się bezpiecznie, każdy próbuje spojrzeć lub dotknąć noworodka, będąc świadkiem czułego stosunku do niego. Jednak rzadko komuś się to udaje, bo szczęśliwa mama od razu ale spieszy mu się, aby ukryć swój skarb zarówno przed zimnem, jak i przed niepotrzebnymi spojrzeniami na piersi. Dopiero w trzecim tygodniu życia hamadrylle wychodzi, by spojrzeć na białe światło. Nie mogąc utrzymać go na piersi, hamadrilich trzyma swój ogon, pozwalając mu odkrywać świat w promieniu tej osobliwej smyczy. Teraz dostęp do dziecka jest otwarty dla wszystkich. Małe hamadryle stanowią centrum atrakcji dla całego stada. Nawet nieco przed nimi, ich nastolatki, delikatnie majstrują przy nich. Najbardziej ponure samice często kucają przed nimi i patrząc przez ramię, oferują jazdę.
Interesujące fakty
N. Pozharitskaya |
Język zwierząt to niezwykle ciekawe zjawisko. A jeśli wcześniej był badany tylko przez biologów i zoopsychologów, teraz otworzył się tutaj szeroki obszar działalności dla fizyków, chemików, matematyków, językoznawców.
W języku dźwiękowym jest około dwudziestu sygnałów, każdy z nich niesie określone informacje i ma dokładny adres.
Oprócz tych precyzyjnych sygnałów, hamadryas nadal emitują wiele dźwięków, które nie niosą określonych informacji. Na przykład błogi pomruk podczas wyszukiwania. Choć jakby to powiedzieć, może to chrząkanie jest sygnałem dla partnera i zachęceniem do jego działania. Co więcej, ostatnio coraz bardziej rozpowszechnia się opinia, że nawet pozornie bardzo neutralne dźwięki, takie jak dudnienie w żołądku, mają wartość sygnałową. Dudnienie pomaga małpom w zaroślach określić położenie krewnych. Tak jak bicie serca matki pomaga dziecku przyjąć właściwą pozycję na jej ciele i nie zgubić sutka.
Za pomocą swojego wzroku przywódca może po cichu kontrolować wszystkie poczynania stada na odległość.Jednocześnie może być wystarczająco daleko od krewnych. Mimo to wygląd przyniesie efekt. Sekret tkwi w białych obszarach skóry nad powiekami. Gdy tylko małpa podniesie brwi, to znaczy po prostu odciągnij skórę z czoła, a białe powieki wyraźnie wyróżniają się na jej szarej fizjonomii. Dlatego zabronione lub groźne spojrzenie jest widoczne z daleka.
Używają całego ciała, aby nawiązać kontakt, od czubka nosa do czubka ogona.
Zaproponuj dowolnej małpie smakołyk przed przywódcą. Nie ma prawa wziąć kawałka. Najsmaczniejsze rzeczy należą przede wszystkim do lidera. Nawet jeśli jest teraz, w tej chwili i nie ma nastroju na ucztę.
Jednak prawie nie ma prac etologicznych dotyczących emocji hamadryas i ich środków komunikacji. A w tych sprawach musimy się jeszcze wiele nauczyć.
Każde stado ma swoją własność. Tysiąc, półtora hektara. Granice tych dóbr są warunkowe. Naukowcy zaobserwowali, jak przy wodopoju znajdującym się na terenie jednego stada właściciele spotykali się z przybyszami. Stada nie były mieszane. Nie okazywali sobie wzajemnej wrogości.
Niektórzy naukowcy uważają stado pawianów hamadryas za kolekcję Oikia drugiego typu.
Nawet niedoświadczony obserwator natychmiast zauważy kilka samic ze stada hamadryas, które traktują innych współplemieńców, korzystając ze specjalnego usposobienia wodza (lub jednego z przywódców). Wśród nich zawsze jest „pierwsza dama dworu”. Nieco gorsza od swojej drugiej. Trzeci, posłuszny pierwszemu i drugiemu, nie daje zejścia wszystkim innym. Itp. Jednak specjalne usposobienie samców nie zabezpiecza ich przed okrutnymi laniami, które przywódca od czasu do czasu zadaje swoim ulubieńcom.
Radosny i beztroski czas szybko mija. Jednoroczne hamadryllas już przestrzegają zasad zachowania przyjętych w społeczności hamadryllas i opanowują język stada.
| Najstarsi mieszkańcy kosmosu | Poruszanie się po kalendarzach |
|---|
Nowe przepisy
