Biała księga zimowa

Ta książka o zimie jest niesamowita. Jego białe strony są rozrzucone po lasach, polach i łąkach - wszędzie tam, gdzie ziemia jest pokryta śniegiem. Na nim, jak na czystej kartce papieru, jest wiele zawiłych notatek. Każdy jest pisany własnym pismem - dużym lub małym, wyraźnym lub nieczytelnym.

Te zapisy nie żyją długo, są stale aktualizowane. Zamieć śnieżna, zamieć śnieżna lub zasypujący śnieg będą pyłem, wybielać wszystko, co jest napisane. Otworzy się nowa strona z nowymi notatkami. Piszą je zwierzęta i ptaki, każde na swój sposób - łapami i kopytami, pazurami, pociągnięciem ogona lub skrzydłami. Dla niektórych biała księga nie jest radością, a nawet wygląda, że ​​przyniesie kłopoty. Jako dokumentalny dziennik z podróży opowie bez ukrycia o wszystkim, nie tylko krewnym i przyjaciołom, ale co najstraszniejsze, zaprzysiężonym wrogom, którzy doskonale rozumieją umiejętność korzystania ze śniegu. Dlatego wiele zwierząt bardzo niechętnie „podpisuje się” w białej księdze, są ostrożne, przebiegłe w każdy możliwy sposób, starają się ukryć, mylą swoje odciski, aby zmylić piśmiennego, niebezpiecznego dla nich - niech złamie głowy podczas polowania.

Mistrzem zwodniczych manewrów jest biały zając. Nie lubi chodzić po świeżym puchu, czasem głodny człowiek leży dzień lub dwa gdzieś w zaspie, bojąc się zostawić swój obraz. Kierując się na podatny w dzień, manewruje, myląc szlak: pędzi w jednym lub drugim kierunku, wraca na swój stary szlak, podwajając go, zrywa niektóre linie, rozpoczyna inne, zanim ugrzązł na brzuchu, wykonuje skok na trzy metry i ukrywa się niewidocznie w śniegu pod krzakiem ... Chytry człowiek z długimi uszami tak zaczaruje, zmyli ciąg swoich zdań, że nie każdy zrozumie, gdzie nagle zniknął.

Odważny sobol o szybkich nogach, który boi się ponownie zostawić swoje odciski. Idzie ostrożnie, wkłada tylne nogi do dołu przednich i tak zręcznie - pazur w pazur - tworzy parami ślady i pętle, myląc je, przemyka się po posuszu, przez wiatrochron, gdzie spadł śnieg, a potem nagle nurkuje w zaspę i czołga się pod nią grubo na kilka metrów, po czym wyskakując w światło, pędzi w przeciwnym kierunku, ze strachem spoglądając na łańcuch swojego własnego obrazu.

Istnieje wiele technik kamuflażu lisów, kuny i sarny. Nawet wilki chowają się, kierują się do jaskini nie bezpośrednio, ale zawsze w pobliżu. Zwykle stado idzie w jednym szeregu, każde zwierzę kładzie łapy dokładnie na torze tego z przodu, za nimi w śniegu czołga się długi, równy ścieg, spróbuj to rozgryźć - zniknął jeden wilk lub kilka wilków. Niedźwiedź brunatny zwykle próbuje położyć się w jaskini, zanim śnieg się odnowi, wzdłuż czarnej ścieżki, aby nie zostawić żadnych wiadomości o sobie. A jeśli jest późno, to ostrożnie chodzi po puchu, skręca, zamiata kilkunastokilometrowe kręte pętle, dwa lub trzy razy pokonuje rzekę lub strumień, szlaki na brzegach, krąży wokół w zaroślach, a potem pędzi w ogromnym skoku prosto do lazurowej jaskini.

Zwierzęta często uciekają się do innych przebiegłych sztuczek. Zając, lis, sobol często wędrują śladami innych zwierząt, po trasach narciarskich i trasach wytyczonych przez człowieka, po leśnych drogach saneczkowych, a nawet wyskakują na asfaltowe autostrady.

Biała Księga to ważne wydarzenie w życiu czworonożnych i pierzastych mieszkańców naszych lasów i pól. Jego znaczenie dla człowieka jest również ogromne. Zapiski na jej stronach ujawniają w wielu szczegółach obraz życia ukrytych przed nami zwierząt i ptaków, który zwykle nie jest tak łatwy do zobaczenia. Czytając te notatki przyrodnicy, myśliwi, miłośnicy przyrody dowiedzą się wielu ciekawych rzeczy o zwyczajach, zwyczajach, siedliskach i zimowym żywieniu różnych zwierząt. Podążając śladami, możesz dowiedzieć się, jakie zwierzęta żyją w lesie, obliczyć, ile ich jest, jacy to są dorośli lub młode, kobiety lub mężczyźni. A to pomaga rozsądnie organizować gospodarkę łowiecką, chronić świat zwierząt.

Y. Sukhanov

Podobne publikacje

Ciasto „Zima” miodowe

Kanapki „Świąteczna zima”

Życie rodziny pszczelej zimą