Jak wyhodować dobre ziemniaki

Kwestia uzyskania przyzwoitych plonów ziemniaków w połączeniu z dobrą jakością na ich działkach jest obecnie niepokojąca dla wielu mieszkańców. Ponadto część z nich nie ma praktycznych umiejętności pracy z tą kulturą. Zadanie komplikuje fakt, że działki ogrodowe z reguły lokowane są na terenach niezabudowanych.

Zróbmy od razu rezerwację: ziemniaki to jedne z najbardziej wymagających upraw dla gleby, jej gęstości, wilgotności, składników odżywczych w porównaniu ze zbożami czy trawami. Sukces firmy jest gwarantowany, jeśli ogrodnik skoncentruje się na rozwiązaniu następujących praktycznych problemów: radykalna uprawa gleby, racjonalne nawożenie, dobór odmian i jakości nasion, optymalny czas, metody i gęstość sadzenia, terminowa pielęgnacja oraz zwalczanie chorób i szkodników.

Warunki wzrostu ziemniaków na obszarach uprawnych nie mogą charakteryzować się żadną jedną cechą. Przy zróżnicowanym składzie gleby w rozległym rejonie możliwych stref uprawy ziemniaka w kraju są to najczęściej gleby łąkowe, zalewowe, bielicowe, szare, torfowe, rzadziej - czarnozemy. Na torfowych glebach Syberii i regionu nieczernozemskiego, na terenach zalewowych wszystkich stref, po dwóch do trzech latach uprawy można uzyskać plon na poziomie 3-4 kwintali ze stu metrów kwadratowych.

Bez wstępnej uprawy takich gleb ziemniaki często zawodzą z powodu wysokiego stanu wód gruntowych i obecności „spodków”, silnej kwasowości, ubóstwa w fosfor i potas, a czasami niewielkiego poziomu próchnicy. Na terenach podmokłych obniża się przede wszystkim poziom wód gruntowych do 65 na początku sadzenia, aw okresie wegetacyjnym do 100 cm. Ze względu na bardzo wysoką kwasowość (pH 3,0-3,5) torfowiska wysokowęgielne powinny wapnowane do 120 kg, nisko położone - do 160, gliny piaszczysto-bielicowe - do 60, gliniaste i gliniaste - do 80 kg na 100 metrów kwadratowych. Materiały: wapno puszyste, mąka dolomitowa.

Podczas rozwoju wykopuje się warstwę traw, gleba jest wapienna, nawozy są stosowane, a następnie zaorane.

Lepiej jest kopać wiosną i sadzić ziemniaki metodą redlinową, aby szybko dojrzeć glebę na już zagospodarowanych terenach. W tym samym celu na Dalekim Wschodzie, gdzie panuje klimat monsunowy, jesienią wykonuje się redliny do 40 cm wysokości i rozstawie 140 cm.

Przy braku ciepła w regionach Dalekiej Północy, Zachodniej i Wschodniej Syberii procesy mikrobiologiczne w glebach przebiegają słabo. Dlatego konieczne jest tankowanie dużymi dawkami obornika (10-12 kwintali na 100 metrów kwadratowych), a także metodami wczesnego odśnieżania (przez 2-3 tygodnie) - rozsypywanie torfu i popiołu.

Przeznaczenie produktów (wczesna konsumpcja, na zimę), a także warunki naturalne decydują o wyborze odmian. Ze względu na ich wczesną dojrzałość dzielą się na 5 grup: wczesne (zakończenie sezonu wegetacyjnego w 70-80 dni); średnio wczesny (81-90 dni); środek sezonu (100-115 dni); średnio późne (120-130 dni) i późne (ponad 130 dni). Tworzenie bulw po pojawieniu się sadzonek rozpoczyna się odpowiednio w 10-15; 20; 20-25; 27 i 35 dni. Wczesne odmiany są mniej wydajne niż odmiany z późniejszych grup dojrzałości. Jeśli na środkowym pasie odmiany wszystkich grup dojrzałości są dopuszczalne, to na obszarach z brakiem ciepła (Daleka Północ, Północny Zachód, Północny Wschód, Syberia) - tylko wczesne dojrzewanie i odporność na zimno (Falensky, Uralsky wcześnie, Sosnovsky, Priekulsky wcześnie, Polet, Vyatka, Wiosna, wczesny Chibiny, Priobsky, Pioneer, Filatovsky).

Do sadzenia wybieraj tylko zdrowe bulwy o wadze 80-100 g. Aby uzyskać wcześniejszą produkcję, a także skrócić okres wegetacyjny o 10-12 dni, aby uniknąć zarazy i wczesnych przymrozków, kiełkowanie jest obowiązkowe. Przy lekkim kiełkowaniu ziemniaki układa się na stojakach na podłodze warstwą 1,5-2 bulw, uzupełnia, z wyłączeniem bezpośredniego światła słonecznego.Odbiór odbywa się w ciągu 25-45 dni przed powstaniem kiełków 1-2 cm w temperaturze 12-15 ° C i wilgotności powietrza 85-90%. Wyższe temperatury i suche powietrze mogą prowadzić do niepożądanych rezultatów (opóźnione kiełkowanie, zmniejszony plon). Istnieje możliwość kiełkowania bulw w półprzezroczystych workach polietylenowych z otworami do wymiany powietrza. Ich rozmiar to 28X 135 cm, średnica otworów 1,5 cm Worki wypełnia się do 2/3 objętości, przechwytuje w środku i umieszcza na wieszakach. Cięcie ziemniaków stosuje się tylko wtedy, gdy brakuje nasion. Duże bulwy można ciąć przed przeznaczeniem do kiełkowania. W tym celu wykonuje się nacięcie wzdłuż bulwy, bez doprowadzania jej do podstawy o 1-1,5 cm.W dniu sadzenia bulwy rozbija się na 2 części. Podczas tych operacji warto spryskać: po raz pierwszy - 0,02% roztwór nadmanganianu potasu (2 g na wiadro wody); drugi raz - z wodnym ekstraktem z popiołu drzewnego (1 szklanka popiołu na 2 litry wody, nalegać na dzień, a następnie przecedzić).

Uważa się za dobrze ustalone, że nawozy odpowiadają za 50% wzrostu plonów ziemniaków. Ich wprowadzenie na tereny niezagospodarowane ma pewną specyfikę i powinno różnić się od wprowadzenia na starych gruntach ornych.

Najlepszy system to taki, który łączy nawozy organiczne i mineralne. Budowanie systemu nawozowego wyłącznie na bazie nawozów mineralnych jest niepraktyczne. Najlepszy wpływ na plon i jakość bulw zapewnia wprowadzenie częściowo zgniłego obornika lub kompostu z torfem. Świeży obornik jest mniej odpowiedni, ponieważ wiąże się z pogorszeniem jakości ziemniaków. Stosowanie czystego torfu zwykle nie zwiększa plonu (wyjątek stanowi torf bogaty w wiwianit). Podczas przygotowywania kompostów pobiera się 1 część torfu na 1 część obornika (jeśli nie, można użyć resztek organicznych po zbiorach), ponownie mierzy się i przechowuje w stosie, aż zostanie dodany do gleby przez co najmniej 6-8 miesięcy.

Na wszystkich typach gleb należy zachować umiar w dawkach nawozu, gdyż ich przekroczenie w stosunku do zalecanych pociąga za sobą nadmierne wzbogacenie gleby azotem, „tuczenie wierzchołków”, niedobór plonów i zbiory. niedojrzałych ziemniaków o słabym smaku. Na nowo zrekultywowanych gruntach górną granicą norm nawozów organicznych jest: na wpół zgniły obornik lub dobre komposty - na glebach piaszczysto-gliniastych do 8-10 centymetrów, na glebach gliniastych regionu non-czarnoziemskiego - do 7-8 centów za sto metrów kwadratowych. Stosowanie świeżego obornika bez ściółki należy uznać za wymuszone, w tym przypadku stawki są obniżane o 20%.

Uważaj na odchody drobiu - jest to głównie jednokierunkowy nawóz azotowy. Maksymalna szybkość stosowania surowego obornika drobiowego - 4-5 centów i suchego - 0,3-0,5 centa na sto metrów kwadratowych / Aby wyeliminować nierównowagę azotową, należy dodać 1,5-1,8 kg fosforu i 1,5-1,8 kg potasu na sto metrów kwadratowych.

Na nizinnych torfowiskach wysokopopiołowych, bogatych w azot i fosfor, stosuje się jedynie nawozy potasowe w postaci chlorku potasu w ilości do 1,8-3,0 kg substancji czynnej na sto metrów kwadratowych. Na bagnach, które nie są zaopatrzone w fosfor, stosuje się również nawozy fosforowe w ilości 0,9-1,5 kg na 100 metrów kwadratowych. Na torfowiskach przejściowych oprócz potażu i fosforu stosuje się również nawozy azotowe w ilości 0,45-0,6 kg azotu na sto metrów kwadratowych. Na torfowiskach szczególnie przydatne są nawozy zawierające miedź w postaci siarczanu miedzi w ilości 0,25-0,50 kg na 100 metrów kwadratowych.

Na terenach zalewowych należy stosować (w kg substancji czynnej na sto metrów kwadratowych) azot 0,45-0,6, fosfor 0,6-1,5 i potas 1,5-2,2.

Przy wystarczających zapasach nawozów organicznych i mineralnych są one rozrzucane do kopania, a jeśli występuje ich niedobór, lokalnie pod bulwą w postaci mieszanki i warstwą gleby, aby wykluczyć oparzenia bulw i korzeni. Przy dobrym podstawowym wypełnieniu gleby, letni dressing okazuje się nieskuteczny, ponieważ prowadzi do drugiej fali wzrostu masy wierzchołków ze szkodą dla tuberyzacji i tworzenia bardziej skrobiowych i smacznych bulw. Opatrunek wierzchni jest przydatny tylko wtedy, gdy nie można było zastosować nawozu przed sadzeniem, a także w latach przy zimnych źródłach i częstych deszczach.W takich przypadkach karmione są nitroammofosem lub innymi złożonymi nawozami, można ograniczyć się do prostych, przede wszystkim azotowych i potasowych. Dawki składników odżywczych w opatrunku górnym 0,25-0,5 kg substancji czynnej na 100 metrów kwadratowych. Zaleca się nawożenie najpóźniej w fazie pączkowania lub na początku kwitnienia. Nawozy umieszcza się tutaj w rzędach na głębokość 8 - 12 cm.

Na glebach zalewowych i torfowiskowych, w porównaniu z glebami mineralnymi, sadzenie jest opóźnione o 10-12 dni. W tym przypadku preferowana jest metoda grzbietu z głębokością sadzenia bulw 6-10 cm Gęstość sadzenia: dla odmian wczesnych i średnio wczesnych - 70 x 22-25 cm, a dla odmian z późniejszej grupy dojrzałości - 70 x 35 cm, lub doprowadzić rozstaw rzędów do 80 cm.

Wychodząc, oprócz rozwiązania problemu tworzenia luźniejszej warstwy gleby i niszczenia chwastów, konieczne jest doprowadzenie warstwy gleby w redlinie nad bulwami do 12-15 cm, co pozwoli uniknąć uszkodzenia bulw przez zarazę lub zarazę działanie niszczących wczesnych przymrozków jesiennych.

Na terenach nisko położonych phytophthora rozwija się silniej. Pierwszy zabieg przeprowadza się przed pojawieniem się objawów choroby w okresie pączkowania. Następnie powtórz co najmniej trzy razy w odstępach 10-12 dni. Preparaty - 50% tlenochlorek miedzi, stężenie 0,5%. Zużycie roztworu w wodzie wynosi 4 litry na sto metrów kwadratowych. Postaraj się równomiernie rozprowadzić lek na wszystkich liściach, zwłaszcza na ich spodzie.

A. V. Korshunov

Podobne publikacje

Wskazówki dotyczące utrzymywania świeżości warzyw i ziemniaków

Przetwórstwo ziemniaków

Słodycze ziemniaczane