Cechy odżywiania roślin cebulowych |
|
W tym czasie zużywają 2,5 razy więcej azotu niż w okresie od pączkowania do kwitnienia. W okresie przejścia do tworzenia szypułek wysokie zapotrzebowanie na azot łączy się z jeszcze większym zapotrzebowaniem na potas. Po dodaniu potasu do azotu rośliny szybko przechodzą do zawiązywania pąków i tworzenia kwiatów. Ponadto potas pozytywnie wpływa na wzrost i tworzenie narządów generatywnych tylko przy określonym poziomie litanii azotowej. Jeśli w glebie nie ma wystarczającej ilości azotu, potas nie wykazuje swojego działania. Lepsze warunki odżywiania potasem prowadzą również do szybszego cyklu związków fosforu, co ostatecznie prowadzi do bardziej ekonomicznego wykorzystania fosforu, gleby i nawozów. Bardzo ważnym etapem w rozwoju żonkili jest koniec sezonu wegetacyjnego, kiedy to składane są organy generatywne (druga połowa czerwca).
Doświadczenia przeprowadzone na odmianach żonkili (Sir Watkin Zeurens Koster, Narcissus poeticus, Siam, Apricot Betsy Penn) i innych roślinach w wieku 1, 2 i 3 lat wykazały, że najwyższe walory dekoracyjne i plon cebul uzyskuje się dzięki zróżnicowanemu żywieniu, w jaki azot wprowadzony w fazie kiełkowania (zaraz po stopieniu śniegu, po mrozie), azot z potasem - w fazie wschodów szypułek, azot, fosfor i potas - na początku kwitnienia, a fosfor z potasem - pod koniec kwitnienia . W tym przypadku masa cebulek jest o 60-70% większa niż w kontroli, szypułka jest dłuższa, a rośliny kwitną wcześniej. Wprowadzenie nawozów mineralnych w postaci potrójnego opatrunku pogłównego z pełnym nawozem mineralnym dla żonkili w I i II roku życia gwałtownie zmniejsza ich efekt dekoracyjny i masę cebul. Jednostronne dokarmianie azotem przez cały sezon wegetacyjny w postaci trzech dodatkowych opatrunków, co prawda zwiększa masę gruntu i plon cebul, ale ich jakość znacznie spada. Największy efekt zróżnicowanego żywienia (N; NK, NPK, RK) przejawia się u żonkili w 3. roku życia, wpływa to przede wszystkim na plon cebul; co podwaja się o 221%, podczas gdy przy zastosowaniu tej samej dawki nawozu, ale w postaci trzykrotnego dokarmiania NPK tylko o 45%.
Tulipany, w przeciwieństwie do żonkili, są bardzo wymagające pod względem fosforu i potasu. Zwiększone zapotrzebowanie na azot we wczesnych fazach rozwoju, a przede wszystkim na fosfor wraz z potasem, tłumaczy się ich biologicznymi właściwościami.W tulipanach wraz ze wzrostem wegetatywnym następuje wzmożony wzrost organów generatywnych. Stosunkowo umiarkowany poziom odżywienia fosforowo-potasowego w początkowym okresie wzrostu przyczynia się do intensyfikacji procesów hydrolitycznych w cebulce, przyjaznego wschodzenia sadzonek i szybkiego rozwoju korzeni. W fazie pączkowania i kwitnienia, kiedy wraz z rozwojem narządów generatywnych następuje wzmożony wzrost cebul potomnych, zapotrzebowanie na fosfor i potas wzrasta jeszcze bardziej. Najważniejszym etapem życia tulipanów jest okres od pączkowania do kwitnienia, w tym czasie (2 tygodnie) zużywają 56% całkowitej ilości przyswajanego azotu i 61% potasu - 3 razy więcej,niż w początkowym okresie wzrostu. Jednocześnie orientacja w spożyciu wszystkich składników odżywczych jest w przybliżeniu taka sama, co wskazuje na taką samą potrzebę ich stosowania.
W literaturze jest stosunkowo więcej wskazówek dotyczących nawożenia tulipanów. Można je pogrupować w następujący sposób. W centralnej Rosji zaleca się 2-3 dodatkowe nawozy pełnymi nawozami mineralnymi w okresie wegetacji.W regionach południowych należy stosować to samo nawożenie, ale z przewozem niektórych nawozów jesienią. W krajach o łagodnym klimacie, takich jak Holandia, Belgia, Japonia, Włochy i Francja, nawożenie zimą jest szeroko stosowane nie tylko nawozem fosforowo-potasowym, ale także azotem. Eksperymenty przeprowadzone na odmianach tulipanów Amber, Inglescombe - Pink, Montgomery i innych wykazały, że pozytywny wpływ różnych nawozów na tulipany jest daleki od tego samego, a ich wpływ w dużej mierze zależy również od jakości i wielkości materiału nasadzeniowego jak na cel uprawy. Aby uzyskać duże cebule dobrej jakości dla tulipanów, należy zastosować pełne nawożenie mineralne w 2-3 opatrunkach: pierwszy - na początku wzrostu wczesną wiosną, drugi - w fazie pełnego pączkowania (N: P: K = 1: 2: 2), a trzeci - w fazie kwitnienia w takim samym stosunku. Takie karmienie zwiększa wagę cebul o 31 - 57%. Kiedy tulipany są sadzone z większymi cebulami o 2-3 parsowaniu, efekt nawożenia jest nieco słabszy.
E. 3. Mantrova |
Rośliny bulwiaste, żonkile i tulipany znacznie różnią się zapotrzebowaniem na składniki odżywcze w różnych okresach wzrostu i rozwoju. Narcyz, podobnie jak mieczyki, domaga się przede wszystkim azotu i azotu z potasem. Najważniejszym etapem ich życia jest okres od początku wzrostu do pączkowania.
W literaturze jest bardzo niewiele danych na temat karmienia żonkili. V. A. Alferov zaleca wykonanie 3 opatrunków NPK, E. A. Boul i G. E. Kiselev zalecają stosowanie głównej części nawozów przed sadzeniem.
Począwszy od 3 roku wegetacji, zapotrzebowanie na potas u żonkili gwałtownie wzrasta, zużywają go znacznie więcej niż azot już w początkowym okresie wzrostu.
Równie ważnym etapem w życiu tulipanów jest koniec sezonu wegetacyjnego - okres względnego spoczynku cebulek. W tym czasie pąki żarówki zastępczej powstają wewnątrz żarówki, podstawy przyszłej szypułki, liści i kwiatu.
Przy uprawie dużych kwiatów ciętych o długim kwitnieniu niezbędnym warunkiem jest zwiększone odżywienie azotem we wczesnym okresie wzrostu oraz w fazie pączkowania. Oddzielne działki należy przeznaczyć pod uprawę tulipanów do wycinki i cebulek. Na glebach odłogowanych pod „ścinanie” kwiatów pozytywny efekt wywiera także wprowadzenie nawozu fosforowo-potasowego z jesieni ok. połączona z dwoma opatrunkami - azotem i azotem z potasem.
| Drzewo kawowe | Leczniczy rumianek |
|---|
Nowe przepisy
