Uwaga
Kochani, kiedy pisałem notatkę, miałem wielką nadzieję, że lwią część mojej historii ukryję pod spojlerem. Teraz zacząłem tworzyć przepis i zobaczyłem, że w przepisach nie ma takiego przycisku. Chyba mądrze, ale byłem zdenerwowany, zmniejszenie notatki było poza moimi siłami. Może mnie zrozumiesz, kiedy przypomnisz sobie swoich rodziców. Jeśli moja historia jest dla Ciebie za długa - nie krępuj się ją przeczytać: nie wpłynie to na proces gotowania.
Nie ma nic specjalnego w tym przepisie ... Dla każdego oprócz mojej rodziny. I tylko dla mojej rodziny historia tego przepisu to nie tylko historia rodzinna, to jedna z najcieplejszych i najważniejszych tradycji rodzinnych ...
W rodzinie jest nas trzech: mój tata, moja córka i ja. Siedem lat temu zmarła moja mama, która zawsze była dla nas rdzeniem, bodźcem, wsparciem i nadzieją - w ogóle bardzo prawdziwym Strażnikiem rodzinnego ogniska. Moi rodzice prowadzili bardzo szczęśliwe życie rodzinne przez czterdzieści lat i wiesz, teraz, w moim wieku, nie wiem, jak odpowiedziałbym na pytanie o istnienie nieskończonej miłości, gdybym nie miał ich przykładu przed oczami ... Mama była kobietą wyjątkową - ze względu na swój trudny charakter kategorycznie nie rozpoznała słowa „niemożliwe”. Absolutnie wszystkie dzieci, które weszły w jej pole widzenia, były jej posłuszne, no cóż, po prostu wszyscy, obcy i jej własne, ci, którzy dobrze ją znali i ci, dla których była obca. Ani jedno dziecko karmione przez naszą matkę nie pomyślało o tym, by powiedzieć „nie chcę” lub „nie jem” - absolutnie każdy zjadł absolutnie wszystko, spał i chodził w odpowiednim czasie, czytał książki i grał w gry z przyjemnością. W rękach jej matki ożyły najbardziej beznadziejne rośliny domowe, a na jej daczy mogła wyhodować coś, co w zasadzie nie rośnie na naszych szerokościach geograficznych (nawiasem mówiąc, wszyscy tam nazywali ją głównym agronomem i tak powiedzieli - że przyjedzie nasz Główny Agronom i wszystko się dowie). Bez wykształcenia medycznego matka mogłaby zostawić każde zwierzę, które wpadło jej w ręce. Pies mojego dzieciństwa i młodości - Rottweiler z ludzką duszą mieszkał w naszym domu od osiemnastu lat (myślę, że właściciele psów wiedzą: to bardzo długie psie życie, szczególnie dla przedstawicieli tej rasy). Dwunastoletni kot Kuzya mieszka ze swoim dziadkiem, który wpadł w ręce matki zupełnie niezdrowo i nie wykazuje w tym względzie dużej nadziei. Kiedy moja córka miała sześć lat, zachorowała na obustronne zapalenie płuc. My, oczywiście, wypiliśmy wszystkie przepisane przez lekarzy leki i spełnialiśmy wszystkie ich wizyty, ale nadal nie wiem, co wtedy tak szybko postawiło moje dziecko na nogi: czy te tabletki czy nieprzespane noce matki z niekończącymi się różnymi kompresami, wcieraniem i wywary do picia (skąd wtedy wzięła wszystkie te przepisy tradycyjnej medycyny - nie wiem, bo nie mieliśmy jeszcze internetu). Ogólnie wszyscy w mojej rodzinie wiedzieli, że bez względu na to, co się stało, najważniejsze było dostać się do mojej mamy (babci), a kiedy była obok niej, nic złego się nie stanie ...
Ale któregoś dnia stało się coś złego i dziadek został sam ... A raczej wtedy poczuł, że sam, a raczej wtedy, moim zdaniem, w ogóle nic nie czuł i niczego nie chciał. Moja córka i ja włączyliśmy całą naszą pomysłowość, aby przypomnieć mu o naszym istnieniu ... Mam bardzo wyjątkowego tatę - moją córkę i żartujemy: „Wykonane w ZSRR i w jednym egzemplarzu” ) Jest najmądrzejszy w naszym rodzina, ma wyjątkową zdolność odróżniania się od innych, doskonałe poczucie humoru i wspaniały lekki charakter, który nie pogorszył się nawet w szacownym wieku, zawsze był wyluzowany (najważniejsze, że jego zdrowie nie porażka), ale co najważniejsze - jest całkowicie, absolutnie i niezniszczalnie niezawodny, zawsze można go wykorzystać i trzeba liczyć w każdej sytuacji. Nadal jest zabawnie nieśmiały, kiedy mój ojciec i ja próbujemy wkleić mu pocałunek lub umówić się na uściski, ale nasza babcia wiedziała, a moja córka i ja wiemy na pewno - bez wahania oddałby życie za każdego z nas, i właściwie każdy dzień jego życia jest bezinteresowną służbą nam i naszym interesom,interesy Rodziny. I nie ma w tym patosu, bo jaki patos może być na co dzień i w każdej minucie ... Mój tata jest żywym przykładem tego, jak można nie psuć życia dzieciom moralizowaniem i narzucaniem swojej pozycji, ale chętnie i ufnie podejmujcie każdą decyzję, wierzcie w nie i pomagajcie wszelkimi dostępnymi i niedostępnymi środkami.
Ale potem ... wydawało się, że nie ma w ogóle siły, a jego zainteresowanie życiem praktycznie zniknęło. Bardzo się przestraszyliśmy i wymyśliliśmy plan. Na początku moja córka i ja zepsuliśmy wszystko, co można było zepsuć w naszym mieszkaniu, aby ciągle przychodził i naprawiał (mieszkamy w różnych mieszkaniach, ale w sąsiednich pięciopiętrowych budynkach - tak samo, od momentu przeprowadzki do teraźniejszości wierzymy, że żyjemy jako jedna rodzina). Odkręcaliśmy żarówki, podobno przepaliły się u nas w tempie siedem sztuk dziennie, zrobiliśmy dziury w wężu od pralki, zepsuliśmy mikser w kuchni, codziennie wymyśliliśmy sto osiemnaście absolutnie pilne i trudne zadania, mimo że był w tym czasie też pracował. Wszystko to pomogło, ale niewiele.
Kiedyś, gdy stało się to zupełnie nie do zniesienia, miałem okazję zaaranżować tacie formę histerii (wiedziałem doskonale, że z jednej strony jak prawdziwy mężczyzna wie, jak znieść je filozoficznie, z drugiej , Nie będę cały czas histeryzował, więc będzie efekt), którego podsumowanie sprowadzało się do: „Tato, rozumiem, że miałeś jednego, ale ja miałem dwóch i… Bolivar może Nie zniosę dwóch, w końcu zlituj się nade mną i moją wnuczką ”. I wiesz… zadziałało - nasz dziadek obudził się, gdy się obudził, przypomniał sobie nasze istnienie, a ponadto obudził swoje zainteresowanie życiem, formułując krótko: „Gdyby tylko moje dziewczyny były szczęśliwe”. Gdyby tylko moje dziewczynki były szczęśliwe - a on posłusznie błąkał się po sklepach za nami, a my z entuzjazmem i pasją odnawialiśmy jego garderobę (podczas choroby matki schudł dużo), gdyby tylko moje dziewczynki były szczęśliwe - i udawał, że jest zainteresowany kupując nowe meble i potulnie wyrzucając stary, który popadł w ruinę (próbowaliśmy, co mogliśmy zmienić w jego mieszkaniu, żeby sytuacja była inna - dzięki Bogu, że wtedy było nas na to stać), gdyby tylko moje dziewczyny były szczęśliwe - i zaczął uczyć się żyć od nowa: samemu ustalać, która koszula będzie pasować do jakich spodni, gdzie pojedzie na wakacje, kiedy i gdzie odkurzy i odkurzy i co dziś zje.
Dokładnie rok po odejściu mojej mamy dziadek zrezygnował z gotowania, nauczył się gotować dla siebie pierwsze dania iz łatwością opanował garść gadżetów kuchennych (daliśmy mu pierwszą wolnostojącą kuchenkę wybraną w Wypiekaczu Chleba na Nowy Rok , a teraz już tylko dziadek w naszej rodzinie przygotowuje jogurt i piecze chleb), zaczął doskonalić moje umiejętności kulinarne i podarował mojej córce i mnie nieoceniony prezent, nawiązując do naszej ukochanej rodzinnej tradycji - Dzień Rodziców. Od czasu przeprowadzki do oddzielnego mieszkania oczywiście często i stale odwiedzaliśmy naszych rodziców, ale w sobotę przyszliśmy niezawodnie i niezawodnie - na wyjątkowy stół mamy, herbata ze słodyczami, urocze rodzinne rozmowy, podsumowanie i robienie planów . To ta tradycja, że dziadek wrócił do nas iw całości ...
Pewnie myślisz, że jak we wszystkich porządnych rodzinach przyjeżdżamy w sobotę posprzątać i przygotować jedzenie dziadka? Nie, wszystko jest bardzo, bardzo różne. To dziadek sprząta mieszkanie w sobotę przed naszym przyjazdem (bez fanatyzmu, według swojego planu), przygotowuje nam niesamowitą kolację i przechowuje coś specjalnego. Kot Kuzya za każdym razem pyta dziadka: „Dlaczego je wpuszczasz? Okej, ja - ja mogę się tylko schować, ale ty jesteś duży i nie możesz otworzyć im drzwi? " Kot Kuzya nienawidzi sobót, bo tylko tego dnia jest bezlitośnie wyrzucany rano spod koca - przyjdą dziewczyny, trzeba wszystko uporządkować i złożyć sofę, na której dziewczyny odpoczną.Teraz, niestety (i może na szczęście), mój dziadek przeszedł na emeryturę z powodu okrutnej niedoskonałości naszego ustawodawstwa i regularnego braku wypłat, sytuacja gospodarcza niestety się zmieniła, co oczywiście wpłynęło na składniki wszystkich posiłków rodzinnych w każdym w domu, ale jedno pozostaje niezmienne - pragnienie dziadka, by nakarmić nas smaczniej. Ze względu na ten rodzinny obiad dziadek opanował wiele sztuczek i przepisów: na początku, kiedy pozwoliły mu na to finanse, zamówił nam kebaby w lokalnej restauracji, przy każdej pogodzie jeździł tam po nich (nie ma dostawy) i do czasu przyjechaliśmy, wszystko było gorące i gotowe na stole. Potem przyszedł czas na zamówienie sushi i bułek w domu (dziadek, delikatnie mówiąc, jest im obojętny - ale dziewczyny przyjdą i powinny być szczęśliwe). Potem kupiliśmy mojemu dziadkowi elektryczny piekarnik stołowy i on do perfekcji opanował przygotowywanie w nim grilla; potem wymyślono rodzinny przepis na robienie skrzydełek z kurczaka; następnie, wraz z zakupem multicookera, niezdrowe frytki zamawiane w restauracji zostały zastąpione rodzinnym przepisem na brillon i pikantne ziemniaki; potem był sezon na lekko solonego łososia (wtedy dziadka łatwo było sobie pozwolić na takie psucie) i łososia pieczonego w piecu ... Aha, były też grejpfruty i pomelo (no nie wiem, co to cudowne owoce zamorskie nazywa się poprawnie), podzielone na plasterki i absolutnie oczyszczone ze wszystkich filmów i nasion ... Gdyby tylko dziewczyny były szczęśliwe ... czy możesz sobie wyobrazić całkowity obieranie i dzielenie dwóch ogromnych grejpfrutów na plasterki, wykonane męskimi rękami? Przy zakupie automatu do chleba były to pierogi własnej roboty (Panie, jakie pierogi zrobiły moja mama i babcia ...) Aha, i wiele innych rzeczy wymyślił nasz kreatywny dziadek, żeby dziewczynki były szczęśliwe. ..
Ale dziś pomarańczowy kurczak ofiarowany twojemu surowemu dworowi stał się niewątpliwym hitem programu dziadka.
Ku mojemu wstydowi dość późno zacząłem uczyć się gotowania - po prostu nie potrzebowałem tego, mieszkając pod skrzydłami mamy. Nie, no cóż, niektóre rzeczy oczywiście wiedziałem i piekłem od dzieciństwa, ale gotować tak, aby efekt pokrywał się z pomysłem i oczekiwaniami - nawet teraz nie zawsze mi się to udaje ... Dość długo (ale, uczciwie i przez długi czas) kupiliśmy gotowe kurczaki z grilla, a potem nagle odkryliśmy obecność piekarnika w naszym piecu i rzuciliśmy się ... wymyśliłem ten przepis, wybierając spośród różnych przepisów i składając wszystko, co kochamy (uwaga - nasz dziadek nienawidzi kolendry, ale ... dziewczyny powinny być szczęśliwe). Na początku go ugotowałam i to był najlepszy powód, żeby zaprosić dziadka do nas, ale ... dziadek nie lubi polegać na okolicznościach i jakoś do najbliższej soboty, po spędzeniu dwóch godzin przy telefonie i dokładnym spisaniu przepisu , stworzył prawdziwe arcydzieło. Teraz w każdy piątek dziadek idzie kupić kurczaka (tak przy okazji, wszystkie sprzedawczynie na lokalnym targu iw lokalnych sklepach kochają go szaleńczo - wracam do domu z pracy, oni mi wszystko zgłaszają: kiedy dziadek był i co kupił, jak wyglądał i jak żartował, a wiecie - jaki jest sekret? Po pierwsze, doskonałe poczucie humoru, a po drugie ma bardzo szerokie pojęcie „dziewczyn”: dla dziadka są „moje dziewczyny” i „inne dziewczęta ludowe ”, ale wszystkie dziewczyny bez wyjątku powinny być zadowolone), marynuje go iw sobotę rano przesyła do piekarnika, a moja koleżanka z klasy, która mieszka w mieszkaniu nad dziadkiem, mówi, że w soboty najlepiej w niej pachnie życie jest słyszane ...
W każdą sobotę z córką i moim kolejnym domowym ciastem w dłoniach, wesoło wypadamy z werandy i grzecznie podążamy za dziadkiem, polerowani sąsiedzkimi spojrzeniami (i trzymamy kciuki, bo nasi sąsiedzi są inni). Przychodzimy do dziadka w sobotę, w Dzień Rodziców, do zastawionego stołu jak mężczyzna, a on kroi kurczaka, kładzie dla nas pieczone ziemniaki na talerzach i prosi, abyśmy posolili i doprawili pokrojoną przez niego sałatkę zgodnie z nasz gust (dziadek bardziej kocha kwaśną śmietanę, ale ... już wiesz, prawda? ...tak, oczywiście dziewczyny powinny być szczęśliwe), nalewa sok lub kompot ugotowany własnymi rękami, a my szybko robimy sos majonezowy (na szczęście, aby dziewczyny były szczęśliwe, dziadek posłusznie nabył w swoim czasie doskonały blender) i siadamy przy stole ... A kiedy z kurczaków bezpiecznie pozostają tylko kości, moja córka i ja siadamy na kanapie i owijamy się kocem (kot Kuzya nas nie aprobuje i dlatego ignoruje nas w każdy możliwy sposób, kocha tylko dziadek i strasznie nie lubi soboty) i rozmawiać, i oglądać telewizję, i zabawiać dziadka opowieściami z minionego tygodnia, starannie je filtrując (no bo po co dziadku zdenerwowany) i marząc o herbacie. A dwie godziny po kurczaku pijemy herbatę z ciastem, a kiedy widzę dziadka przymierzającego przez pięć minut nożem moje krzywe i niepoprawnie skręcone róże, bo jego zdaniem to straszna piękność i szkoda wytnij to, a to zajmuje dużo czasu nie odważy się to zrobić, a moja dorosła kropka chichocze z tej procedury - nie ma na świecie nikogo szczęśliwszego ode mnie. Uczę się też dekorować ciasta, żeby jeszcze raz zobaczyć ten dziecinny zachwyt w oczach ojca ...
Nic nie jest teraz dla mnie smaczniejsze niż ten kurczak, tak jak nie ma na świecie nic ważniejszego niż sobota, bo tylko w tym dniu iz tym kurczakiem nie jestem najstarszy i nie główny, nie podejmuję decyzji i jestem nie odpowiadam za nie, jestem zamknięty od wszystkich wiatrów i burz, bo znowu jestem dzieckiem bezwarunkowo kochanym i rozpieszczanym, chronionym i pielęgnowanym ... W sobotę zawsze wydaje mi się, że wszystkie kłopoty na świecie, nasze dziadek jest w stanie wzruszyć ramionami, jeśli tylko ... no wiesz ...
Muszę Wam powiedzieć, że mój dziadek ciągle się rozwija (szczególnie jako kulinarny specjalista) i cieszę się, że mocno wiem: bez względu na to, jak bardzo ciężki jest mój tydzień, nieważne, jak bezlitośnie mnie boli szef, nieważne jak mały moja pensja jest bez względu na to, ile zdrad musiałem znieść w piątek - jutro będzie sobota i będę miał pomarańczowego kurczaka i odpowiednio zaparzoną herbatę i ciepły koc i ramię dziadka ... I ciągle się modlę Boże, żeby dał mojemu tacie tak długo, jak to możliwe, szansę bycia najważniejszym i najstarszym w tę sobotę, a także aby dał mi możliwość powrotu mojej córki do dzieciństwa i rozpieszczania jej dzieci później, dobrze wtedy w każdą sobotę ... I mocno wierzę: gdyby każdy człowiek to zrobił Mottem jest sens życia naszego dziadka - ten świat byłby doskonały: nie byłoby wojen, zdrady, łez, porzuconych dzieci, zapomnianych rodziców, tam nie byłoby miejsca na niesprawiedliwość i rozpacz. No dalej, panowie, chór: „Gdyby tylko dziewczyny były szczęśliwe”! Oh proszę…
