|
 Istnieje kilka czynników, które mogą wpływać na słabe wyniki Twojego dziecka. Wiedząc o każdym z nich, możesz przewidzieć zachowanie dziecka i pomóc mu pokonać przeszkody, które pojawiły się przed nim. Pomoc psychologiczna i moralna będzie miała korzystny wpływ. Jednocześnie nie można się mylić w wyborze taktyki zachowania. Wszystko to przyczyni się do przywrócenia pozytywnych wyników w nauce, zwiększonej pracowitości i chęci wiedzy.
„Zmiana okoliczności”
Dość często gwałtowne pogorszenie wyników w szkole jest bezpośrednio związane z pewnymi zmianami w rodzinie: rozwodem rodziców, pojawieniem się drugiego dziecka, śmiercią babci lub innego bliskiego krewnego itp. Dziecko coś straciło w tym życiu, zaczęło tęsknić za jakimś psychologicznym „głaskaniem” ... Tak więc swoimi złymi naukami (zwykle matce) sygnalizuje, że wszystko u niego w porządku, stara się zwrócić na siebie uwagę swoim negatywem zachowanie, chce, żeby ktoś mu bliski siedział z nim, przynajmniej na lekcjach, skarcił go w końcu - to inaczej niż całkowita obojętność wobec niego. Podobno wcześniej wszystko było „pod kontrolą”, ale teraz nikt nie trzyma ręki na swoim „pulsie”, przynajmniej tak mu się wydaje.
„Idealne ja”
Wielu rodziców, aby zachęcić swoje dziecko do dobrej nauki, korzysta z pomocy pozytywnych przykładów („Oto Pasza, co za mądre dziecko, on uczy się tylko z piątkami!”), Nie zdając sobie sprawy, że wybór wzoru do naśladowania lub norma zachowania twojego dziecka musi być niezwykle ostrożna: możesz uzyskać efekt dokładnie odwrotny ... Należy wziąć pod uwagę co następuje: ten przedmiot musi koniecznie być jednym z autorytetów uznawanych przez dziecko (np. , ulubiony aktor filmowy, starszy brat, trener w sekcji itp.), ta próbka musi wyprzedzać obecną o kilka „kroków” poziomu rozwoju dziecka. Nie używaj zachowania jego koleżanki z klasy, dziewczyny / chłopca z sąsiedztwa itp. Jako przykładu. Z reguły w tym przypadku istnieje chęć zrobienia wszystkiego „na przekór” - połączona z silną niechęcią do samego przedmiotu naśladownictwa. (Nie lubisz też, gdy porównujesz cię do kogoś i żałujesz, że nie jesteś taki jak ktoś ze swojego otoczenia, prawda?)
„Samoocena”
Oto wyniki jednego eksperymentu psychologicznego. Dziecko jest testowane na IQ. Spektakl jest bardzo dobry i jest o tym informowany. Ale samo dziecko nie wierzy w siebie i we własną możliwość odniesienia sukcesu; sam wyjaśnia ten problem przez czysty przypadek lub błąd egzaminatora. Następnym razem, przy podobnych testach, jego „IQ” jest poniżej normy ...
Wszystko się zgadza. Człowiek dostosował rzeczywistość do swoich wyobrażeń o sobie: łatwiej jest zniekształcić zewnętrzne sygnały niż zmienić całą strukturę swojej osobowości (robimy to samo, gdy ktoś mówi nam całą „prawdę” w oczach - obwiniamy inne, we wszystkich „grzechach śmiertelnych”, zamiast pomyśleć: „Dlaczego mi to przeszkadzało?”) W związku z tym interesujące jest, że samooceny matki i jej dziecka z reguły pokrywają się, tj. matka, która bezpośrednio wstrzykuje mu swój własny obraz („Jestem miernotą, więc ty też…”).
„Poziom roszczeń”
W wyniku szeregu badań psychologicznych okazało się, że część osób w sytuacji proponowanego wyboru woli od razu podejmować się rozwiązywania problemów o zwiększonej złożoności, a jeśli im się nie uda, ciągle powracać do nierozwiązanej „zagadki”; inni wręcz przeciwnie, najpierw próbują swoich sił na „małych”, a potem powoli podnoszą się „w górę”… aż do pierwszego błędu i na tym spokojnie się zatrzymują. Okazuje się, że o tym poziomie „poprzeczki” osiągnięć decyduje przede wszystkim wyobrażenie człowieka o sobie, jego możliwościach, jego miejscu w tym świecie.W ten sam sposób dziecko sam decyduje (oczywiście nie bez „karmienia” rodziców), czy będzie pierwsze w klasie, czy wystarczy wejść do „pierwszej piątki”, a może nie w ogóle wystają i pozostają „w cieniu średnich chłopów” ...
Karina
|
