Historia sałatki Olivier (sposób przygotowania i przepisy)
Wbrew powszechnemu przekonaniu nowoczesna sałatka Olivier ma niewiele wspólnego z tym, co wymyślił francuski szef kuchni Lucien Olivier. Może poza samą nazwą. W XIX wieku w Moskwie, na rogu ulicy Grachevskaya i Cvetnoy Boulevard, fasada placu Trubnaya była trzypiętrowym domem Wnukowów, na dwóch górnych piętrach znajdowała się tawerna drugiej kategorii „Krym”, gdzie przechadzała się najbardziej znana publiczność - od strzelców karcianych i żigolaków po biednych kupców i odwiedzających prowincji. W piwnicy budynku znajdowała się ponura karczma „Piekło”, w której najbardziej zdesperowani moskiewscy bandyci tamtych czasów świętowali swoje mroczne czyny. Naprzeciw tego ponurego budynku znajdowało się rozległe pustkowie należące do niektórych braci Popowów. Na samym początku lat 60. XIX wieku Francuz Olivier nabył całe to nieużytki od jednego z braci Popov, którego spotkał zupełnie przypadkowo - obaj kupili w jednym ze sklepów tabakę z bergamotki, dla której byli wielkimi łowcami. które gęsto zaludniały pustkowia, a właściciele ziemscy o specjalnych dochodach nie dostarczali.
Olivier w tym czasie był już sławny, przygotowywał pyszne posiłki na zamówienie w domach zamożnych klientów i udało mu się zarobić niewielki kapitał. Olivier zbudował na pustej działce, po zburzeniu sklepów i małych karczm, pałac obżarstwa, tawernę „Hermitage”, w której wszystko było po francusku. W "Ermitażu" można było skosztować tych samych potraw, które wcześniej podawano tylko w dworach szlacheckich. Karczma serwowała kawior i owoce w ogromnych lodowych wazach, wyrzeźbionych w formie bajkowych pałaców i różnych fantastycznych zwierząt. Ermitaż natychmiast stał się ulubionym miejscem szlachty. W rzeczywistości ta tawerna była, zgodnie z naszymi nowoczesnymi koncepcjami, ekskluzywną restauracją dla elity. W tej placówce pracowało sto osób, w tym 32 szefów kuchni. Po wykwintnej kolacji w Ermitażu za szczególnie szykowną uznano przejażdżkę lekkomyślnym kierowcą na kolację do Jar, gdzie przygotowywana jest „cygańska” cielęcina na zimno i słuchanie cygańskiego chóru Sokołowskiego. Nawiasem mówiąc, samo słowo Ermitaż nie miało nic wspólnego z petersburskimi rezydencjami carskimi. W modnym wówczas języku francuskim „Ermitaż” oznaczał ustronny zakątek, mieszkanie pustelnika. Często właściciele żartobliwie nazywali tak swoje wiejskie domy, osiedla, pawilony rekreacyjne (analogicznie do tego, jak obecnie nazywamy nasze dacze hacjendą).
Początkowo Ermitaż prowadzony był przez trzech rodaków: Olivier był dyrektorem generalnym, Marius obsługiwał najważniejszych gości, a kuchnię kierował słynny paryski szef kuchni Dughet. Już wkrótce bardzo popularny „Hermitage” zyskał jeszcze większą sławę wśród smakoszy dzięki wspaniałej sałatce pana Oliviera, wyróżniającej się delikatnym, wyrafinowanym smakiem. A to danie zostało wymyślone, można powiedzieć, przypadkowo, bez większego wysiłku ze strony przyszłego geniusza kulinarnego. W ówczesnej kuchni francuskiej składniki sałatki z reguły nie były mieszane - składniki pięknie układano na talerzu lub układano warstwami. (Generalnie kuchnia francuska do początku XIX wieku była uboga w przekąski, a wielu francuskich znawców kulinarnych czerpało właśnie z rosyjskiej tradycji gastronomicznej. Przynajmniej np. Rosyjski porządek podawania dań - pierwszy, drugi, trzeci .W Europie zwykło się stawiać wszystko na raz lub zmieniać potrawy, zwłaszcza bez zachowania podziału na główne, drugorzędne i przekąski. Każdy zjadacz jadł to, czego zapragnęła jego dusza). Początkowo Monsieur Olivier częstował klientów podobną sałatką, składającą się z osobno ułożonych produktów i nazywaną majonezem dziczyzny. Ponadto Olivier wymyślił specjalny sos do tego dania na bazie oliwy z oliwek, octu i żółtek jaj. Ten sos został nazwany przez wynalazcę prowansalskiego.
Istnieje legenda o tym, jak wymyślono ten sos: Olivier zlecił jednemu ze swoich szefów kuchni przygotowanie tradycyjnego francuskiego sosu musztardowego do jednej z potraw, który oprócz musztardy zawiera oliwę, ocet i ubite żółtka gotowanych jajek. Jednak przez pomyłkę lub decydując się na oszczędność czasu kucharz dodał do mieszanki surowe żółtka. Efekt jego pracy zachwycił właściciela - sos okazał się niezwykle bujny i zaskakująco przyjemny w smaku. Po odkryciu przyczyny tak dziwnej przemiany mikstury i skarceniu niedbałego kucharza za porządek, Olivier zdał sobie sprawę, że szansa pomogła mu stworzyć zupełnie nowy sos, który mógłby radykalnie poprawić smak każdej potrawy. Z biegiem czasu samo danie majonezowe zniknęło z kuchni rosyjskiej, a wymyślony dla niego sos pozostał. A teraz przez słowo majonez prowansalski mamy na myśli dokładnie ten oryginalny sos, a nie sałatkę, do której został wymyślony przez francuskiego kucharza.
Majonez dziczyzny został przygotowany przy użyciu dość skomplikowanej technologii. Ugotowano filety z cietrzewia i kuropatwy. Z bulionu, w którym gotowano ptaka, zrobiono galaretkę. Na talerzu z sosem majonezowym układano plastry drobiu, między nimi kładziono pokrojoną w kostkę galaretkę, a na środku polano sałatkę ziemniaczaną z kiszonymi małymi ogórkami, czyli korniszonami. Wszystko to zostało ozdobione połówkami gotowanych jajek. Jednak ku zdziwieniu i, być może, niezadowoleniu szefa-artysty, pijanych rosyjskich koneserów piękna, nie chcących skosztować serwowanego dania warstwami, jak powinno, barbarzyńsko mieszać łyżką wszystko do owsianki i zjadać ta papka z przyjemnością. Jednak najwyraźniej Lucien Olivier nie był głupcem i nie próbował pływać pod prąd, przekonując swoich gości do jedzenia zgodnie z oczekiwaniami. Postanowił po prostu podążać za gustami miejscowej publiczności i natychmiast zaczął kroić wszystkie składniki majonezu na małe kostki i mieszać wszystko przed podaniem, dodając jednocześnie kilka popularnych wśród gości składników.
W ten sposób Olivier faktycznie stał się wynalazcą nowej sałatki wbrew swojej woli. Sałatka ta początkowo zyskała sławę wśród moskiewskiej publiczności pod nazwą Francuska, choć z kuchnią francuską nie miała praktycznie nic wspólnego. Poza tym za granicą coraz częściej nazywany jest Rosjaninem. Lucien Olivier zachował ścisłą tajemnicę sposobu przygotowania sałatki nawet ze strony swoich partnerów Mariusa i Dugueta i zawsze przygotowywał ją tylko sam. Wraz ze śmiercią słynnego szefa kuchni utracono tajemnicę jego przepisu. Nie uważał za konieczne przekazywanie go nikomu. Wkrótce sam Ermitaż przeszedł z Mariusa w posiadanie producenta mebli Polikarpowa, sprzedawcy ryb Mochalova, barmana Dmitriewa i kupca Judina, który zorganizował spółkę Olivier. Instytucja stała się znana jako „Big Hermitage”. Zmieniła się również publiczność karczmy. Arystokraci, wielcy właściciele ziemscy, którzy wcześniej byli stałymi bywalcami karczmy, po reformie z 1861 r. Szybko zjadali pieniądze z okupu i zubożali. Do „Ermitażu” przenieśli się „nowi Rosjanie” z tamtej epoki - bogaci kupcy i zamożna inteligencja, lekarze, prawnicy i odnoszący sukcesy dziennikarze, którzy wzięli kęs reform Aleksandra III (w tym słynny Gilyarovsky, który wielokrotnie wspominał o „ Hermitage ”w swoich artykułach) ... Ta publiczność była w stanie przerzucić większość pieniędzy, które trafiły w ręce właścicieli ziemskich, którzy nagle stracili ziemię, do kieszeni. Ich prośby były prostsze, a gusta bardziej wulgarne.Ale chcieli też zasmakować słynnego Oliviera, udającego arystokratów, w rzeczywistości będących w większości zwykłymi łotrami.
Pomimo tego, że tajemnica autentycznej sałatki zaginęła, wszystkie jej główne składniki były znane. Do samego zamknięcia Ermitażu podawano tam sałatkę o nazwie Olivier, ale według recenzji gości, którzy wciąż pamiętali prawdziwego Oliviera, smak był zupełnie inny. Było wiele imitacji i prób odtworzenia słynnej potrawy. Ale przy przygotowywaniu dania nie liczy się nawet sam przepis, a technologia jego przygotowania, a także ewentualnie użycie jakichś „tajemniczych” składników. Więc główna tajemnica - rekonstrukcja prawdziwego Oliviera nie została rozwiązana. Na przykład w książce kucharskiej „Sztuka kulinarna” z 1899 r. Podano następujący przepis na sałatkę Olivier: piersi z trzech gotowanych jarząbek, 15 gotowanych szyjek rakowych, pięć gotowanych ziemniaków, jedna szklanka lanspika, pięć kiszonych ogórków, do smaku kaparów , oliwki, korniszony, oliwa prowansalska, trzy trufle. Całość kroimy na kawałki i polewamy dużą ilością majonezu i sosu sojowo-kabulowego.
Nowi właściciele Ermitażu na początku XX wieku odtworzyli przepis na sałatkę najlepiej, jak potrafili. Ta wersja Oliviera zawierała: 2 cietrzewie, ozór cielęcy, ćwierć funta tłoczonego kawioru, pół funta świeżej sałatki, 25 gotowanych raków, pół puszki pikli, pół puszki kapusty sojowej, dwa świeże ogórki, ćwierć funta kaparów, 5 jajek na twardo i oczywiście sos majonezowy. Jednak według opinii ludzi, którzy wciąż pamiętali tego prawdziwego Oliviera, smak był nadal inny. Warto wyjaśnić te przepisy: lanspeak to rodzaj galaretki z udek cielęcych i głów z wieloma przyprawami. Kabul sojowy to dość ostry, popularny w tamtych czasach sos na bazie soi. Pikuli to marynowane (marynowane) małe warzywa, przynajmniej takie same ogórki.
Na początku XX wieku w szeregi gości restauracji wlał się nowy potok zjadaczy, jeszcze mniej wymagających, mniej wyrafinowanych i wymagających - sklepikarze, aktorzy, poeci ludowi i różnego rodzaju pisarze, którzy choć nie inteligencji. z pochodzenia jednak chcieli wyglądać na tych samych arystokratów (tak jak to rozumieli). Oczywiście nie broniliby swojego honoru z pistoletem lub mieczem w dłoni, ale nie byli zbyt głupcami, żeby zjadać „arystokratów”. Na tym kończy się pierwszy, przedrewolucyjny etap w historii wspaniałego dania.
W 1917 roku Ermitaż został zamknięty. Wojna światowa i dwie rewolucje rosyjskie, które ją ukoronowały, prawie całkowicie zniszczyły zarówno francuskich szefów kuchni, jak i moskiewskich koneserów ich sztuki. Cietrzewie z kuropatwami stały się po prostu niebezpieczne nie tylko do jedzenia, ale i wspominania o nich, ponieważ wybredny zjadacz można było uznać za mieszczucha i po prostu pluskać w najbliższej bramie. Wydawało się, że nie tylko tajemnica pana Oliviera została beznadziejnie utracona, ale sama idea takiego dania, obcego nowemu społeczeństwu wyłaniającemu się w mękach (w dosłownym tego słowa znaczeniu), została skazana na zapomnienie.
Ale przyszedł wesoły NEP. Ermitaż ponownie otworzył swoje podwoje, ale publiczność w nim była już zupełnie inna - kolejna fala oszustów, którzy nagle się wzbogacili, którzy wzbogacili się nie dzięki szybkiemu wzrostowi gospodarczemu, nie osobistej popularności, nie talentowi, ale głodowi i dewastacja. Nawet dawni pozbawieni korzeni kupcy i aktorzy wyglądali w porównaniu z nimi na prawdziwych arystokratów (nawiasem mówiąc, to właśnie tę publiczność wspominają z nostalgią nasi dziadkowie i babcie, przekonani, że w młodości znaleźli prawdziwych arystokratów). W menu ponownie pojawiła się sałatka Olivier. Ale nawet z przedrewolucyjnym miał niewiele wspólnego. Ermitaż Napmana nie trwał długo iw 1923 r. Został również zamknięty, a na jego terenie otwarto Dom Chłopski. Miał jadalnię, w której nie było w ogóle sałatek. Teraz w tym domu 14 przy Bulwarze Pietrowskim, na rogu ulicy Neglinnej, znajduje się wydawnictwo i teatr.Jednak w nowym, sowieckim społeczeństwie, którego struktura ostatecznie nabiera kształtu pod koniec lat dwudziestych, pojawia się nowa elita, która również potrzebuje własnych, nowych, choć opartych na czymś, co z przeszłości, atrybutów. W tym kulinarne. Wielu nadal dobrze pamiętało chwałę starych restauracji w Moskwie, Petersburgu, Niżnym Nowogrodzie, Rostowie, Odessie.
Nowy Olivier-Stolichny (alias Moscow, alias Meat, alias Summer)Na początku lat trzydziestych Iwan Michajłowicz Iwanow przypomniał sobie słynnego niegdyś Oliviera, szef kuchni moskiewskiej restauracji, który według niego w młodości służył jako praktykant dla samego Oliviera. Następnie stał się prawdziwym rodzicem sałatki Olivier, którą znamy. W czasach radzieckich restauracja Moskva była niemal oficjalnym pensjonatem, rodzajem kremlowskiej filii dla najważniejszych osób w państwie. I nie jest przypadkiem, że to właśnie w niej radziecka sztuka kulinarna osiąga swój szczyt. Iwanow zastąpił niepohamowanego ideologicznie jarząbka kury robotniczo-chłopskiej, wyrzucał wszelkiego rodzaju niezrozumiałe śmieci, takie jak kapary i pikle, i nazwał swoje dzieło -
sałatka „Capital”... Co więcej, smakoszy, którzy cudem ocaleli z czasów burżuazyjnych, którzy zjadali prawdziwego Oliviera, mieli zapewne nawet zapewnić doskonałą tożsamość smaków starej i nowej wersji. Ale zostawmy to na ich sumieniu.
Sekret Nowego Oliviera-Stolichnego (aka Moscow, aka Meat, aka Summer), Chef Iwanow jest dość prosty i
polega na ścisłej równości części wagowych jego składników: mięsa z kurczaka, ziemniaków, korniszonów (lub ogórków), gotowanych jaj. Do połowy pozostałych składników dodajemy zielony groszek. Dodaje się mięso kraba w puszkach, a wszystko to wylewa się majonezem. Sałatka gotowa. Przepis nie powinien zawierać kwaśnej śmietany, marchwi ani cebuli.Nowoczesna sałatka OlivierNa rozległych połaciach Związku w licznych punktach gastronomii publicznej, w ramach ogólnej demokratyzacji społeczeństwa, potrawa od razu zaczęła się jeszcze bardziej demokratyzować. Głównym składnikiem Stolichnoye były ziemniaki, które w tym czasie były aktywnie wprowadzane i zastępowały różne zboża w diecie narodu radzieckiego. Już nawet nie jarząbki, a kurczaka zaczęto zastępować szynką, gotowanym mięsem, a potem całkowicie doszły do logicznego punktu idiotyzmu, zdecydowanie odrzucając wszelkie naturalne mięso na rzecz jakiejś przeciętnej lekarskiej kiełbasy. Delikatne marynowane pikle przekształciły się w wulgarne pikle. Sałatki „Moskwa”, „Stolica”, „Sałatka rosyjska”, „Mięsna”, sałatka jarzynowa z mięsem, sałatka jarzynowa z jarząbką, sałatka jarzynowa z mięsem i jarząbkiem, to wszystko to restauracyjne odmiany naszego przyjaciela - „Oliviera”. Ani sam Olivier, ani Ivanov nigdy nie mieli gotowanej marchewki w recepturze Oliviera. Istnieje legenda o tym, jak pojawiła się w niektórych przepisach: w latach trzydziestych w restauracji Moskiewskiego Domu Pisarzy, według świadectwa poety Michaiła Swietłowa, zaradnego lokalnego szefa kuchni, zamiast drogich krabów, na którym polegał przepis, zaczął układać drobno posiekaną marchewkę, mając nadzieję, że pijani mistrzowie pióra po prostu nie mogą odróżnić wiórów czerwonej marchwi od kawałków podartego ciała kraba. Oczywiście postępowi liderzy noża i czerpaków w całym kraju szybko podjęli tę inicjatywę i wyrzucili kraba z sałatki ludowej, stając się dość oficjalnym, aby posiekać w nim marchewkę.
W latach czterdziestych, tuż po zakończeniu II wojny światowej, w ślad za liberalną mentalnością przywożoną z Europy przez żołnierzy wracających z Europy, odwiedzanie restauracji stało się dość powszechne dla bardzo szerokiego grona odbiorców. Każdy chciał żyć i cieszyć się życiem nie kiedyś, ale właśnie tu i teraz. To wtedy udana i niedroga przekąska rozpoczęła nowy triumfalny atak na sowieckie restauracje.
A w latach pięćdziesiątych „Stolichny” zdecydowanie zajął czołowe miejsce w kuchni restauracji, spychając wieczny rosyjski winegret na drugie miejsce na świątecznym stole.Sałatka zyskała dużą popularność we wszystkich warstwach Rosjan (należy to wyjaśnić - to Rosjanie, a nie cały ZSRR) w latach 60-70 XX wieku. Wtedy opuścił kuchnię restauracyjną i zamieszkał w wspólnej. Wcześniej „Olivier” był oczywiście sławny, ale publiczność fanów była znacznie węższa - głównie inteligencja i odpowiedzialna partia oraz robotnicy radzieccy, którzy lubili spędzać wolny czas w restauracji. W tych latach ludzie w końcu zaczynają żyć w większym dobrobycie. Mają ochotę, a co najważniejsze, istnieje możliwość nieco urozmaicenia swojego menu, choćby na razie tylko odświętnego.
W nagle gwałtownym okresie odwilży Chruszczowa sałatka była tak popularna, że jak zwykle przywódcy chcieli tu przewodzić ruchowi ludowemu i poprowadzić za sobą zwarte szeregi sowieckich zjadaczy, wymyślając lojalną nazwę „radziecka” dla wszystkich ulubionych danie. Jak pięknie by to było - w sylwestra wszyscy ludzie radzieccy jedli radziecką sałatkę i popijali ją radzieckim szampanem! Ładnie! I ideologicznie trwały. Ale top, razem ze świeżo-starą sałatką, którą przemianowali w jadłospisie stołówek instytucji administracyjnych, poszedł własną drogą, a sałatka pozostała w pamięci mas pod dumną zagraniczną etykietą - „Olivier”. ... ...
A teraz - główna tajemnica tego dania - francuski monsieur Olivier nigdy nie wymyślił naszej rodzimej rosyjskiej sałatki Olivier! ... ... ... Jak to!? Tak, właśnie w czasach radzieckich nazwę potrawy szeroko znanej w chłopskiej Rosji zastąpiono piękną, zagraniczną, sławną. Nasz Olivier to nic innego jak sałatka na okroshkę (ziemniaki, zioła, cebulę, mięso, jajka, ogórki), które jadali często bez rozcieńczania kwasu, a po prostu polewając śmietanę. Nie bez powodu wielu ludzi woli polać naszego Oliviera nie majonezem, ale kwaśną śmietaną! To jest powód, dla wielu zaskakujący, różnica między współczesnym Olivierem a „prawdziwym”. A sałatkę zjada cały świat, a nie Monsieur Olivier, sałatkę, wciąż błędnie przypisując mu zaszczyt swego wynalazku. Jednocześnie wciąż staramy się nas zapewnić, że jemy pewną plebejską wersję słynnego dania. Ciekawe, że ci, którzy próbowali zrobić Oliviera według tych „prawdziwych” receptur, byli bardzo rozczarowani jego smakiem - jakoś nie tym samym, nie rodzimym! Nudny. Do dziś zagraniczne rosyjskie restauracje podobno służą jako prawdziwy Olivier, ale według opinii naszych rodaków, którzy skosztowali tego arystokratycznego dania, wcale nie jest to Olivier, którego kochamy i znamy. Duzo gorszy. (Tu, nawiasem mówiąc, kolejny przykład wpływu francuskich szefów kuchni na kuchnię rosyjską, który pośrednio potwierdza to, co zostało powiedziane: pierwotnie rosyjska przystawka z buraków, znana w Rosji od czasów przedpotrickich, nagle zaczęliśmy nazywać Francuskie słowo vinaigrette, od francuskiego słowa oznaczającego ocet, liczy się również jako danie francuskie, ale w samej Francji to danie nazywa się salad de russ. Dobrze, że nie mieliśmy francuskiego specjalisty kulinarnego o nazwisku Vinaigrette, aby zawłaszczyć wynalazek tej sałatki). Ogólnie rzecz biorąc, są to dwie zupełnie różne potrawy, Olivier i nasz Olivier, połączone w jedną całość wolą historycznego wydarzenia - pragnieniem naszej radzieckiej inteligencji przynajmniej trochę bliżej tych starych rosyjskich intelektualistów. Przynajmniej jedz to samo. Tak więc ktoś wkleił słynne nazwisko, żartobliwie lub poważnie, do popularnej sałatki przystosowanej do kuchni restauracyjnej autorstwa Iwanowa I.M. A może tylko na pewnym etapie samo słowo Olivier kojarzyło się ludziom ze słowem sałatka, daniem zupełnie nietypowym dla rodzimej kuchni rosyjskiej i używanym głównie w arystokratycznym środowisku. W połowie XX wieku zjednoczona w naszych głowach fraza Olivier została ustalona na naturalną rosyjską przekąskę. podstawa do okroshki. Dużą niewątpliwą zasługą Francuza Oliviera jest tylko to, że wprowadził tego typu potrawy do rosyjskiej kuchni ludowej, wzbogacając ją o samą koncepcję sałatki.Nie znajdziesz przepisu na sałatkę Olivier w żadnym nowoczesnym, solidnym kulinarnym nawiązaniu. Nikt nie zna przepisu prawdziwego Oliviera i nikt formalnie nie ma prawa nazywać tej nazwy daniem, które nie jest przygotowane według przepisu, na który powinno być przygotowane. Autor odpoczywając w Bose, zabrał ze sobą przepis na przyrządzenie sałatki. To, co rzekomo zostało przywrócone przy użyciu znanych składników, ściśle rzecz biorąc, nie jest sałatką Oliviera słynnego kucharza.
Data ważności Oliviera Po sylwestrowej kolacji często zostaje dużo jedzenia, które zostało nakarmione gości. Tworząc Oliviera, musisz wziąć pod uwagę jego trwałość, abyś mógł się nim cieszyć następnego dnia. Typowa klasyczna sałatka, którą wiele osób je na wakacje, może stać w lodówce nawet 40 godzin, pod warunkiem, że składniki nie są doprawione majonezem i solą. W innych okolicznościach nie zaleca się trzymania Oliviera dłużej niż pięć do sześciu godzin. Przypraw smakołyk tuż przed podaniem lub zostaw trochę bez sosu w lodówce, aby podał świeży lub później.
Czy mogę zamrozić sałatkę Jeśli chcesz zatrzymać Oliviera dłużej, możesz spróbować go zamrozić. Tylko surówka, która nie została przyprawiona, nadaje się do zamrażania, w przeciwnym razie wszystkie składniki zmienią się w bezkształtną masę i stracą smak. Nie zaleca się zamrażania przystawki świeżymi ogórkami. Jak to zrobić: włóż składniki do woreczka, włóż do zamrażarki. Od czasu do czasu wstrząsnąć (1-2 razy w ciągu pierwszej godziny zamrażania), aby składniki potrawy się rozsypały. Rozmrażaj sałatkę wyłącznie w lodówce, przenosząc ją do komory zerowej z zamrażarki.
Składniki na odpowiednie proporcje przekąski (na porcję):
czterdzieści pięć gramów doktoranckiej kiełbasy;
20 gramów ogórków;
pięćdziesiąt gramów ziemniaków;
20 gramów groszku w puszkach;
1 jajko kurze;
trzydzieści gramów majonezu;
1/8 części średniej cebuli;
pięć gramów pietruszki, koperku;
sól dla smaku.
Smacznego!
