Kolor morza

Kolor morza Morze jest często określane jako „błękitne”. Jak to jest naprawdę?

W 1883 roku naukowiec Spring, badając wodę destylowaną w długich (pięciometrowych) probówkach, zamkniętych w nieprzezroczystych obudowach, odkrył, że woda w tych rurkach ma czysty i delikatny niebieski kolor.

Każdy naturalny zbiornik wodny otrzymuje światło słoneczne. Padając na powierzchnię wody, światło częściowo odbija się od niej, a częściowo wnika w głąb. Światło wpadające do wody i załamane jest częściowo pochłaniane przez wodę, częściowo w niej rozpraszane, a różne kolory widma (odpowiadające różnym długościom fal) są nierównomiernie pochłaniane i rozpraszane. Pierwsze, na płytkich głębokościach, są pochłaniane przez czerwone promienie, a ostatnie, na bardzo dużych głębokościach, niebieskawo-zielone. Jeśli chodzi o rozpraszanie, jest odwrotnie. Niebieskie promienie są rozproszone najbardziej, a czerwone najmniej.

Barwa morza zależy głównie od tych promieni, które w wyniku rozproszenia ostatecznie opuszczają wodę i wpadają do oka obserwatora. Tak więc promienie silnie rozproszone i słabo absorbowane przez wodę decydują o „kolorze morza”.

Kolor morza Ale niebieskie promienie pochodzą głównie z czystej wody. W mętnej wodzie promienie innych kolorów są bardziej rozproszone.

Na otwartym morzu o kolorze wody decyduje przede wszystkim liczba organizmów planktonowych - małych zwierząt i roślin, biernie przenoszonych przez wodę. Ilość planktonu nie jest jednakowa przez cały rok - najwięcej wiosną i jesienią; w tym czasie przejrzystość morza spada, młodzieńczo zmienia kolor na zielony. Na niektórych obszarach jest tak dużo planktonu, że morze wyraźnie zmienia kolor. Zjawisko to nazywane jest „zakwitem morskim”. Tak więc żółtawe wody mórz Azowskiego i Bałtyckiego są zabarwione na zielono przez glony. Algi perydynenowe i widłonogi czasami nadają wodom basenów polarnych czerwonawy odcień. Algi Trichodesmia erythreum podczas kwitnienia malują Morze Czerwone czerwonymi plamami rozciągającymi się na setki kilometrów. U wybrzeży Murmańska morze stało się różowe z powodu skorupiaków. Było ich tak dużo, że żeglarze zwolnili. Na niektórych obszarach Antarktydy napotkano ciemno-kremowo-zielony kolor morza, spowodowany przez ogromną ilość glonów okrzemkowych. Im dalej od wybrzeża i im mniej planktonu w górnych warstwach oceanu, tym bardziej niebieski jest jego kolor. Nic dziwnego, że mówią, że niebieski to kolor morskiej pustyni.

W pobliżu wybrzeża na powierzchni morza zawsze gromadzi się dużo kurzu, materii organicznej i piany. Z podekscytowaniem wszystko to jest powalane w paski, które zapobiegają tworzeniu się zmarszczek. Dzięki temu podczas słabego wiatru spokojne morze staje się nierówne - paski pokryte falami przeplatają się z paskami spokojnej wody. Ogólnie rzecz biorąc, u wybrzeży morze z reguły nabiera żółtawego odcienia.

Kiedy wchodzisz głębiej w wodę, intensywność oświetlenia szybko spada, zmierzch się pogłębia, z zieleni zmieniają się w niebieski, niebieski, fioletowy, aż wreszcie zapada całkowita ciemność. Zatapiając się do morza w pobliżu Bermudów na głębokość 923 metrów w specjalnym aparacie zwanym batysferą, amerykański odkrywca William Beebe dokonał bardzo interesujących obserwacji. Przede wszystkim uderzyło go przejście od żółto-złotego świata powierzchniowego do zielonego, podwodnego. Na głębokości 60 metrów trudno było określić kolor wody - była albo niebiesko-zielona, albo zielono-niebieska. Poniżej spektroskopu pokazała się zmiana z niebieskiego na fioletowy. Na głębokości 300 metrów morze wyglądało na czarno-szaro-niebieskie. Od 610 metrów panowała absolutna, wieczna ciemność.

Imponujące zjawisko blasku morza i znalezienia organizmów głębinowych, całkowicie usianych organami jarzeniowymi, dało początek opinii, że w głębinach morskich, gdzie promienie słoneczne prawie nie przenikają, ich światło zostaje zastąpione przez promienie świecących głębokich zwierząt. Dalsze badania wykazały, że ta opinia była błędna. Dla żeglarzy i mieszkańców wybrzeży morskich blask „morza jest zjawiskiem powszechnym, czasem bardzo irytującym, kiedy sieci zapuszczone w morze i wystraszone ryby oddalają się od nich lśnią i rozświetlają zimnym ogniem.

Kolor morza Morze świeci na różne sposoby i na różne kolory, w zależności od tego, które organizmy są źródłem jego blasku. Niektóre organizmy świecą w sposób ciągły, inne tylko podrażnione wstrząsami: falami, wiosłami, ruchem parowca itp.

Światło świetlistych organizmów jest zróżnicowane. Pyroeomas zmieniają swoje światło z jaskrawoczerwonego na pomarańczowy, zielony, niebieski. W jednym mięczakach głowonogów niektóre świecące narządy jarzą się ultramaryną, inne niebieskim, a inne rubinowo-czerwonym. Niektóre obszary oceanu słyną z blasku. Tak więc w pobliżu cieśniny Bab-el-Mandeb znane jest tak zwane „morze mleka”, opisane przez porucznika Pornena z krążownika „Armida”:

10 lutego 1880 r. (Około północy, przy bezchmurnym i bezksiężycowym niebie, morze o zachodzie słońca świeciło tak jasno, że przypominało ogień statku. Kiedy statek wpłynął na rozżarzony obszar, przypominało ośnieżoną równinę oświetloną przez księżyc. To powtórzono następnej nocy.

Odpowiednio, przy oświetleniu głębin w określony sposób, jakby nad podłogami, rozmieszczone są organizmy planktonowe. Ogólnie żywe organizmy zamieszkujące morze są bardzo wrażliwe na światło. Ponieważ oświetlenie zmienia się w ciągu dnia, niektóre organizmy odbywają codzienne długie podróże w kierunku pionowym, trzymając się określonego (oświetlenie. Na przykład skorupiaki Mizida z Morza Kaspijskiego w ciągu dnia przebywają na głębokości 150-350 metrów, oraz W nocy łowi się je kilka metrów od powierzchni. W ciągu dnia trzeba doświadczyć ciśnień wody różniących się od dwóch do trzech tuzinów atmosfer! Skorupiak calanus w Oceanie Atlantyckim codziennie „spaceruje” wzdłuż pionu 500 metrów. warunki oświetleniowe prawie się nie zmieniają, skorupiaki nie odbywają tych podróży.

W rzeczywistości kolor morza obserwuje się za pomocą prostego urządzenia zwanego skalą Fotel-Ole. To urządzenie składa się z probówek wypełnionych roztworami, których kolor porównywany jest do koloru morza. Kolor wody morskiej umożliwia rozróżnienie wód o różnym pochodzeniu. Można na przykład wyraźnie dostrzec podczas przemieszczania się z wybrzeży Europy do Ameryki bardzo ostre przejście od zielonkawych wód Morza Północnego do błękitnych wód Atlantyku i dalej od błękitnych wód Prądu Zatokowego do Prądu Zatokowego. zimne, zielone wody Prądu Labradorskiego.

W związku z kolorem morza ustalono ciekawe fakty o dużym znaczeniu gospodarczym. Na przykład statek „Badacz” w zatoce Kandalaksha stwierdził, że na głębokości 10–20 metrów śledzie najgorzej łapie się w sieci białe, lepiej w sieci zielone, a jeszcze lepiej w sieci ciemnoczerwone. Dlaczego - spróbuj sam zgadnąć.

N. Kahn