|
 Każdy nauczyciel (oczywiście specjalista przedmiotowy) ma swoje własne kryteria dla uzdolnionego dziecka. I to ma swoją własną sprawiedliwość, której nie przeczy samo życie ludzkie, ponieważ jakakolwiek określona czynność wymaga od osoby określonych umiejętności, umiejętności, wiedzy, myślenia. A jeśli weźmiemy pod uwagę, że działalność może być twórcza i reprodukcyjna oraz twórczo reprodukcyjna, to kryterium uzdolnień dziecka należy rozpatrywać z punktu widzenia specyfiki aktywności zawodowej, w której wysokie osiągnięcia dziecka uzdolnionego są dobrze widoczny.
Dzieci zdolne to dzieci w wieku od 3 do 18 lat. W młodym wieku wykazują skłonności do określonych typów kreatywności. Pod względem umiejętności dzieci uzdolnione wyprzedzają swoich rówieśników w pewnych typach aktywności, mają większą zdolność do pracy, charakteryzują się zaawansowanym rozwojem inteligencji w stosunku do ich wieku. Zwiększona skłonność do aktywności umysłowej, zainteresowanie niektórymi rodzajami aktywności, elementami oryginału we własnej pracy. Chęć tworzenia, chęć poszukiwań, inwencji, podróży, „fantastycznych” projektów. Chęć dziecka do określenia własnego losu w obiektywnych okolicznościach determinuje optymizm życiowy dziecka. Utalentowane dzieci w tym samym wieku odkrywają źródło wszystkiego, co dobre i niepowtarzalne. Utalentowane dzieci mają umysłową zdolność koncentracji, interpretowania czegoś, wyrażania siebie w swoim zachowaniu wśród rówieśników. Te dzieci są zawsze uważne, zebrane, gotowe do żmudnej pracy.
Dzieci uzdolnione mają umiejętność samokontroli w działaniach edukacyjnych, często kwestionują pewne znaczące naukowo zjawiska, stereotypy i dogmaty. Takie dzieci kochają wolność, nie czekają na gotowe przepisy na aktywność, aktywnie sugerują własne sposoby przezwyciężania sytuacji problemowych. Dzieci te stymulują nauczycieli i wychowawców do tworzenia sytuacji problemowych rady zainteresowań poznawczych, nieustannie poszerzają swoje horyzonty. Mają dobrze rozwiniętą pamięć, bogactwo wyobraźni, różne typy myślenia, wszystko to jest ze sobą powiązane.
Tak więc proces twórczości graniczy z cudem w umyśle dziecka, objawia się najpierw poprzez naśladowanie próbek pracy twórczej, poprzez swobodną zabawę, zdobywanie doświadczenia twórczych uczuć w działalności edukacyjnej.
Jeśli rozważymy treść uzdolnień dziecka w sposób abstrakcyjny, bez wchodzenia w jakąś konkretną działalność czy specjalizację zawodową, oznacza to rozmowę o duchowej tożsamości dziecka, o pracy zespołowej praca twórcza i nadmierna koncentracja na tym, co kochasz, na satysfakcji z kreatywności.
Dla każdego nauczyciela, który w swojej twórczości musiał analizować twórczość dzieci zdolnych, na pierwszy rzut oka uderza samodzielność w rozumowaniu, pojmowaniu nowych skojarzeń i zmysłowym języku własnego ciała. Rozumiemy ten aspekt ze stanowiska, że uzdolnione dziecko we własnym umyśle stworzyło nowy produkt, wcześniej mu nieznany, ale prawdopodobnie znany z doświadczenia społecznego. Tym samym uzdolnione dziecko jest rozpoznawane w procesie samodzielnej działalności reprezentującej twórczość dziecka. W niektórych paleniskach proces ten jest modelowany przez nauczycieli tak, aby uzdolnione dzieci w przyszłości osiągały wyższy poziom i otrzymywały wyższą wartość społeczną, tj. doprowadził społeczeństwo do jakościowo nowych informacji o nieznanym.
Mówiąc o dzieciach zdolnych, należy ograniczyć się do tego, że jest to „dar”. Kto jest właścicielem tego prezentu? Oczywiście przede wszystkim dla samego dziecka ... A nauczyciele poprzez określony typ myślenia i działania przyczyniają się do genetycznych skłonności uzdolnionego dziecka. To wnikliwi nauczyciele zapowiadają talent dziecka, poprawiając naturalne możliwości uzdolnienia dziecka. Następnie uzdolnione dziecko już samodzielnie realizuje i utrwala odkryte i nabyte zdolności, określa swobodę twórczą i wybiera kierunek samodzielnej twórczości w wieku dorosłym.
Verkhovod V.V.
|
