|
 Czyste niebo wymaga daty. Żadnej chmury. Do słońca od rana do wieczora. Inferno Arabian! Nic dziwnego, że Arabowie ułożyli nawet przysłowie, które można przetłumaczyć mniej więcej w ten sposób: „Data ma stopy w wodzie, a jej głowa płonie!”
Inne tłumaczenie brzmi nie mniej jednoznacznie: „Data ma nogi w niebie, a jej głowa jest w piekle!” Jednak dlaczego palma potrzebuje tak niesamowitego ciepła, nikt tak naprawdę nie wie. Zauważyliśmy coś innego: gdy tylko tarcza światła dziennego pojawi się nad horyzontem, data natychmiast przestaje rosnąć. I nie rośnie przez cały dzień. Ale na noc wynagradza wszystkich straconych.
Mimo wszystko palma nie wychodzi z bezchmurnej frytkownicy i nie ośmiela się pojawić na skraju chmur i chmur, w wilgotnych tropikach, z wyjątkiem niektórych odmian ... Owoce szczególnie cierpią z powodu deszczu. Jeśli pada deszcz, pękną, zakwaszą, a następnie całkowicie zgniją na drzewie. Aby nie stracić plonów, na kiście owoców kładzie się papierowe torby. A to jest kłopotliwe i drogie.
Na suchej pustyni data jest jedynym drzewem, które nie potrzebuje parasola. Wszyscy inni potrzebują i przeżywają tylko pod okapem pustynnej straży. I cytryna, pomarańcza i granat. Nad nimi wyrasta jak sosna podczas wyrębu wysoka data. Zdarza się 20 metrów wysokości, a nawet wszystkie 30! I w takim nieznośnym upale trwa sto lat. Ludziom podoba się również przyjemny cień. Żołnierze Ryszarda Lwie Serce, zachorowani na malarię, przeżyli, uciekając tylko w cieniu dat. To prawda, że młode dłonie, podobnie jak wszystkie młode stworzenia, są nieco bardziej wrażliwe na ciepło. Kiedy sadzi się je na gorącym piasku pustyni, część liści jest odcinana, a szczątki są wiązane w pęczek i zawijane w stare gazety. I stoją przez długie dni w łańcuchach, jak dziwne snopy na ściernisku.
Na arabskim wschodzie daktyle są jak chleb. Po usunięciu kości wciska się je w bochenki i kroi w plasterki na obiad. Mówią, że dobra gospodyni domowa może codziennie gotować nowe danie z dat. I tak przez cały miesiąc! W rzeczywistości jednak rzadko się to zdarza. Arabowie są ograniczeni w jedzeniu i często jedzą tylko kilka daktyli z płaskim ciastem, popijając zimną wodą.
Oczywiście każde niezwykłe jedzenie wymaga nawyku. Francuski podróżnik D. Palgrev, po przekroczeniu granic Arabii, próbował przestawić się na arabskie jedzenie, ale początkowo był zmęczony słodkim daniem. Jednak stopniowo się zaangażował i nie mógł już obejść się bez tych darów pustyni. Zdarzyło się, że przez kilka dni nigdzie nie mógł kupić dat. W swoich notatkach przyznał, że nie mógł oprzeć się pokusie iw jednej z oaz wdrapał się za nimi do dziwnego ogrodu, przeskakując przez płot. Tam właściciel dopadł go, ale dowiedziawszy się, o co chodzi, pozwolił mu spokojnie odejść, zapewniając mu wystarczającą ilość prowiantu.
Jest inna historia na ten temat. Pewien literat, który został zaproszony do przeczytania listu, nie mógł spełnić prośby - nie było pod ręką lampy. Zaradni właściciele zrobili naczynie z datą, wlali do niego olej i włożyli knot. Piśmienny przeczytał list i wziął lampę jako zadośćuczynienie. Wyrzucając knot, wypiłem oliwę i zjadłem ją naczyniem!
Uwielbia randki i wszelkiego rodzaju zwierzęta. Gołębie i turkawki jedzą zarówno owoce, jak i kości. Ptaki wędrowne prawdopodobnie zniosłyby swoje uprawy w czystości, ale pomaga to, że jest niewiele oaz, a większość z nich przelatuje bez zatrzymywania się. Mrówki nie są obojętne na słodkie owoce. Muszą powiesić cenny produkt w poszewkach pod sufitem. Czyniąc to, niedoświadczony podróżnik płaci za swój brak inteligencji. Daktyle dają sok. W nocy kapie na zmęczonego podróżnika. Sukienka jest impregnowana lepkim klejem. A ponieważ woda na pustyni jest zawsze ciasna, musisz kontynuować podróż w kandyzowanych ubraniach.
Uprawa palmy wcale nie jest łatwa. „Nogi” dłoni, jak powiedziano, powinny znajdować się w wodzie. I nie zawsze tam jest. Czasami głęboki.Musimy wykopać dół i posadzić dłoń na dnie. Tam, a cień będzie jej najpierw służył. Spoglądasz z góry na zieloną oazę - wszystkie palmy, stare i młode, siedzą w dołkach.
Ale główną trudnością jest zapylanie. Data jest jak wierzba. Jego drzewa są inne. Są mężczyźni i kobiety. Dwóch lub trzech mężczyzn zasadza się na stu kobietach. W okresie kwitnienia pyłek jest przenoszony w chmurach, ale nie zawsze spada na znamiona kwiatów. Musisz najpierw wdrapać się na męski pień, odciąć kwiatostan, a następnie zejść na dół, przestawić drabinę na żeńską palmę i zawiązać tam przydatną dekorację. Właściciele randek żartują sobie z tego: „Nie mamy nawet dnia wolnego na wakacje!” Przecież w samym Iraku jest 30 milionów palm. Idź zapylić wszystkich!
Los nie zawsze sprzyjał pierwszemu drzewu pustyni. Dużo ich hodowali - a potem błogosławieństwo spadło na skąpą ziemię arabską, potem przyleciały hordy wrogów i wycięły je do czysta (uważano to za waleczność militarną!), Potem opodatkowali daty takimi podatkami, których dotrzymywanie stało się bez sensu im.
Pod koniec pierwszego tysiąclecia naszej ery uprawiano wiele dat. W 1106 r. Rosyjski podróżnik opat Daniel wkroczył do Jerycha. Miasto było zasypane drzewami i nazywało się Palmograd. Krzyżowcy, którzy zaatakowali Jerozolimę, spuchłby głód, gdyby nie daty. To było ich jedyne jedzenie. Plantacje palm rozciągały się wzdłuż brzegów Morza Martwego i wcale nie wyglądały na martwe.
Na początku XIV wieku drzewa w Palestynie przerzedziły się i tylko Jerycho nadal pławiło się pod ich pierzastymi liśćmi. Ale teraz kończy się XV wiek. 1488 rok. Już na próżno szukają palm w Jerychu. Zostały trzy drzewa dla całego miasta, nawet te bez owoców. Pytają miejscowego mieszkańca: „Skąd wziąć przynajmniej kilka randek?” Odpowiedzi: „Osiem lat temu było jedno drzewo, ale teraz już nie ...”
1833 rok. Jericho ma jedną beczkę. 1866 rok. Inny podróżnik pisze: „Niestety, ostatnia palma wygasła w Jerychu, a jej pełna wdzięku korona nie kołysze się już nad równiną, od której wzięło swoją nazwę miasto Palms. Daty zniknęły również na wybrzeżach Morza Martwego i tylko archeolodzy, przeglądając pokruszony wapień, znajdują ich skamieniałe szczątki… ”Rezultat brzmi jeszcze bardziej smutno:„ A gdzie zniknął cały ten blask, trudno sobie wyobrazić. "
Pomimo wszystkich perturbacji data nadal żyje. Arabowie przechodzą przez łańcuch pokoleń: „Data to twoje życie, dbaj o to!” I cenią. Eksperci uważają, że M. Yu. Lermontov został wprowadzony w błąd, kiedy pisał swoje „Trzy dłonie”. Karawana, która znalazła schronienie u stóp palm, nie mogła ich ściąć. Wręcz przeciwnie, próbowali posadzić palmy wzdłuż trasy karawan.
Jak sadzi się palmy? To jest szczególna sztuka. Potomek pochodzi ze starego drzewa. To bezpieczniejsze niż sianie nasion. Zraz da tę samą różnorodność. Nie wiadomo jeszcze, co wyjdzie z kości. Jest jeszcze jedna niedogodność: jeśli zasiejesz nasiona, połowa drzew męskich urośnie połowa drzew żeńskich. Co zrobić z tyloma mężczyznami? Ale w Egipcie nasiona siano od niepamiętnych czasów. W Hiszpanii też. Dlatego połowa drzew nie wydaje owoców. Oczywiście palmy są dobre same w sobie - z cieniem i pięknem. Ale praktyczni Hiszpanie znaleźli zupełnie nietypowe zastosowania dla męskich pni.
Organizują święto na cześć tej daty - Niedziela Palmowa. Coś jak nasze drzewo noworoczne. Liście są wycinane z męskich pni, gdy widzą to piękne drzewo na skraju słonego morza.
„Spójrz”, mówią, „randka nie boi się soli”. I wskazują na surfującą pianę, która podczas burzy przetacza się po korzeniowych łapach drzew.
Faktycznie data również boi się soli, ale jeśli chodzi o sam brzeg, to przy powierzchni pryska słodka woda gruntowa. To ona prowadzi nowoprzybyłych do fałszywych wniosków. I umieścili randkę na skraju fal nie dlatego, że chcieli zadać zagadkę dla początkujących, ale z potrzeby. Faktem jest, że chociaż roślina ta jest uważana za bezpretensjonalną i może rosnąć na wszystkim, wynik jest katastrofalny. Daktyl zostanie posadzony na górze, na wzgórzu, gdzie jest daleko od wód gruntowych, rośnie, ale nie wydaje owoców.Arabowie mają takie powiedzenie: „Głupi jak palma na wzgórzu!”
Zrozumienie owoców daktyli to także sztuka. Mogą być miękkie, jak marmolada, półmiękkie i wytrawne. Suche - tak twarde, że brzęczą jak kamienie w puszce. Owoce odmian miękkich są również twarde, jeśli nie są dojrzałe. Koneser może na podstawie smaku określić kraj, z którego pochodzą owoce. Najlepsze daktyle pochodzą z południa Iraku, a na północy Pustyni Libijskiej nie zawsze mają czas na prawidłowe dojrzewanie. Wśród wielu odmian jest jedna bezpestkowa. Jest uprawiany tylko w jednym miejscu - w pobliżu wioski Kerman w Iranie. Owoce są nieco mniejsze niż zwykle. Ale w Stanach Zjednoczonych wyhodowano odmianę z dużymi owocami, takimi jak ogórki Murom. To prawda, z kośćmi.
W przypadku wysyłki za granicę daktyle są starannie zapakowane, aby między owocami pozostało jak najmniej powietrza. Uważa się, że wysokiej jakości opakowanie można osiągnąć jedynie własnymi bosymi stopami. W tym celu jeden z pakerów po zdjęciu butów trafia do kosza. Drugi stopniowo rozlewa owoce, a pierwszy idzie po nich i zabija je swoim ciężarem. Gołe palce dobrze czują się tam, gdzie towary nie są napięte. Nawiasem mówiąc, wspinają się też boso po pniu palmy, aby zbierać. Uważają, że jest to bezpieczniejsze i bardziej niezawodne.
Większość palm znajduje się w południowym Iraku, wzdłuż rzeki Shatt al-Arab. Jest ich 14 milionów - jedna piąta światowych zasobów!
Szkoda, że jest to najbardziej bogate w daty miejsce na ziemi, które wywołuje u Irakijczyków ogromny niepokój. Geograf z Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego Ali Abdel Kerim Ali opowiada następującą historię. W dolnym biegu rzek Tygrys i Eufrat, które po połączeniu tworzą Shatt-el-Arab, od wieków uważana jest za nienaruszalną roślinę. Jeszcze półtora tysiąclecia pne król Babilonu Hammurabi wydał prawo: kto ściął przynajmniej jedno drzewo daktylowe, musi zapłacić grzywnę w wysokości 225 gramów srebra. To była pierwsza na świecie ustawa o ochronie przyrody!
Ale czasy się zmieniły. Wody Tygrysu i Eufratu są coraz częściej wykorzystywane do różnych potrzeb. Shatt al-Arab staje się płytki. A wody morskie, które dwa razy dziennie w czasie przypływu wypełniają starożytną rzekę, nie są teraz rozcieńczane, jak poprzednio, słodką wodą z Tygrysu i Eufratu. A słona woda teraz nawadnia korzenie dat podczas powodzi. A potem budowany jest kanał Shatt al-Arab - Basra. Wrzuci wody bagien El Hammar nie do rzeki, ale omijając ją - do zatoki. Wzdłuż brzegów zbudowano rafinerie ropy naftowej. Tak zatkali wodociąg, że ryba zniknęła.
I dłonie zaczęły boleć. Stopniowo wysychają. A w pobliżu miast wycięto wiele zagajników - trzeba budować. A chłopaków przyciągnęło miasto: trudno jest żywić się terminami, ceny są niskie. W ten sposób dobiega końca dawna świetność, którą tworzyły tysiąclecia.
A. Smirnov. Wierzchołki i korzenie
|
