Skalpel w naczyniach

Choroby serca nie można oddzielić od choroby naczyń krwionośnych. Serce i naczynia krwionośne stanowią jeden układ sercowo-naczyniowy. Choroba naczyń krwionośnych, podobnie jak choroba serca, może mieć różne przyczyny.

Osoby starsze często cierpią na ogólną arteriosklerozę. W tej chorobie sole organiczne odkładają się w ścianach naczyń krwionośnych. Pod tym względem naczynia gruboziarniste, ich ściany tracą elastyczność, stają się kruche, następnie naczynie zwęża się i zaburza krążenie krwi.

Takie zmiany można zaobserwować nie tylko u osób starszych, ale także u osób w średnim wieku. Faktem jest, że cały aparat sercowo-naczyniowy znajduje się pod ciągłym wpływem ośrodkowego układu nerwowego, który reguluje skurcz i rozszerzanie się naczyń krwionośnych, a także przepływ krwi przez nie. Różne zaburzenia układu nerwowego (spowodowane niewłaściwym trybem życia, chorobami, silnymi wstrząsami nerwowymi) wpływają na prawidłowe skurcze i rozszerzenie naczyń krwionośnych, zmieniają ich funkcje. Pod wpływem tego mogą rozwinąć się przedwczesne zaburzenia miażdżycowe.

Poruszymy tylko te choroby naczyń krwionośnych, w których najczęściej stosuje się leczenie operacyjne. Wśród nich najczęstsze to zakrzepowe zapalenie żył, żylaki kończyn dolnych i zacieranie zapalenia wsierdzia. Lekarze zwracają szczególną uwagę na walkę z tymi chorobami. Pacjenci z zatarciem zapalenia wsierdzia, żylaków i zakrzepowego zapalenia żył podlegają obowiązkowej rejestracji i badaniu klinicznemu. Są dokładnie badani i leczeni w warunkach ambulatoryjnych i szpitalnych.

Oczywiście profilaktyka odgrywa znaczącą rolę w walce z tymi chorobami. Aby zapobiec rozwojowi stanów patologicznych i późniejszym powikłaniom, identyfikuje się przyczyny choroby, eliminuje szkodliwe czynniki zawodowe, ustala się specjalną dietę i reżim pracy. Stosuje się również leczenie ogólne - bandaże elastyczne, specjalne pończochy, różne leki. Jednak najbardziej radykalną metodą leczenia tych chorób jest nadal operacja.

Wiadomo, że żylaki kończyn dolnych często prowadzi do różnego rodzaju powikłań: zatykania żył, zakrzepowego zapalenia żył, powstawania owrzodzeń troficznych. Kiedy rozszerzenie żył osiąga znaczny stopień, rozszerzone żyły odpiszczelowe są wycinane wzdłuż kończyny. W przypadku zakrzepowego zapalenia żył, w tym celu, środkowa część żyły odpiszczelowej jest koniecznie bandażowana w miejscu jej ujścia do powieki kości udowej, a następnie rozszerzone, zakrzepowe żyły są wycinane i usuwane. Najczęściej operacja wykonywana jest po pewnym czasie od ataku ostrego zakrzepowego zapalenia żył, gdy osłabia się proces zapalny wokół zatkanej żyły. W tym przypadku pacjentowi podaje się antybiotyki i antykoagulanty (leki zmniejszające krzepliwość krwi).

Wszystko to dotyczy chirurgicznego leczenia zmian żył podskórnych, położonych powierzchownie.

Dużo trudniej jest leczyć pacjentów z zakrzepicą żył głębokich kończyn dolnych. Chorobie tej w ostrej fazie towarzyszy znaczny obrzęk kończyny dolnej, ból, wysoka gorączka. Leczenie chirurgiczne metodą opisaną powyżej jest w tym przypadku niemożliwe, ponieważ podwiązanie żył głębokich prowadzi do ostrego naruszenia krążenia krwi i obrzęku kończyny.

Chirurdzy pracujący w tej dziedzinie starają się usunąć skrzeplinę - zakrzep krwi z żyły lub zastąpić odcinek zablokowanej żyły głębokiej przeszczepem naczyniowym lub protezą wykonaną z tworzywa sztucznego. Wymiana jednej żyły na drugą jest całkowicie możliwą operacją.

Czasami trudno jest zdecydować, w jakim stopniu rozprzestrzenia się zakrzepica - określić, czy choroba obejmuje tylko żyły odpiszczelowe, czy też żyły głębokie. W takich przypadkach ogromne znaczenie ma flebografia, metoda diagnostyczna polegająca na wypełnieniu układu żylnego tzw. Środkiem kontrastowym. Za pomocą flebografii można określić niewydolność zastawek żył, naruszenie ich aktywności. Technika ta pozwala wybrać właściwą taktykę operacyjną, a także uniknąć komplikacji.

Wśród chorób naczyniowych poddawanych leczeniu chirurgicznemu szczególne miejsce zajmuje zacieranie zapalenia wsierdzia. Najczęściej występuje w starszym wieku z ogólną arteriosklerozą, a także u osób młodszych z osłabionym napięciem naczyniowym. Chorobie towarzyszy silny ból, wiotkość, owrzodzenie, często na palcach u nóg i zgorzel stopy, a następnie podudzia.

Podczas badania pacjentów z zapaleniem wsierdzia zwykle można ustalić miejsca, w których dotknięte są poszczególne części naczynia. Umożliwia to usunięcie skrzepów krwi z naczynia i przywrócenie prawidłowego krążenia. Przy ograniczonym zwężeniu naczynia na podstawie arteriosklerozy można wyciąć odcinek chorej tętnicy i zastąpić go przeszczepem naczyniowym lub protezą z tworzyw sztucznych.

Jeśli usunięcie skrzepu krwi nie jest możliwe, stosuje się obejście. Na przykład, gdy tętnica udowa zwęża się w środku, zespolenie jest umieszczane między tętnicą biodrową a dolnym odcinkiem tętnic udowych lub podkolanowych. Substytuty naczyniowe pobiera się od zmarłych i konserwuje w specjalnych preparatach, a najczęściej zamraża się je w bardzo niskiej temperaturze i suszy.

Następnie przyszłą protezę naczyniową umieszcza się w sterylnych, hermetycznie zamkniętych tubach. W tej formie może utrzymywać się przez długi czas.

Protezy naczyniowe wykonane z materiałów syntetycznych - dakronu, teflonu czy lavsanu - wykonywane są w postaci rurek falistych o różnych średnicach i przed użyciem dokładnie sterylizowane.

W przypadku ubytków w jednej ze ścian naczynia stosuje się plastry z tworzyw sztucznych lub płaty naczyń krwionośnych. Chirurgia naczyniowa staje się coraz bardziej powszechna.

Szycie tętnic odbywa się ręcznie, zaciskając końce szwami lub za pomocą specjalnie wykonanego aparatu do zakładania szwu naczyniowego.

Ten aparat jest dumą radzieckich naukowców. Jest nie tylko prosty i łatwy w użyciu, ale także bardzo wszechstronny. Z jego pomocą długości naczyń można łączyć zszywkami tantalowymi na różne sposoby - „od końca do końca”, „od końca do boku” i „z boku na bok”. Stworzenie tego aparatu w znacznym stopniu przyczyniło się do rozwoju chirurgii naczyniowej.

Nie zawsze przy zmianach układu naczyniowego leczenie chirurgiczne przeprowadza się poprzez operacje na żyłach lub tętnicach. W przypadku zatarcia zapalenia wsierdzia, gdy przeważają zmiany naczyniowe spowodowane zaburzeniami nerwowymi, usuwa się węzły nerwu współczulnego lędźwiowego i krzyżowego lub piersiowe węzły współczulne.

Rozwój chirurgii naczyniowej umożliwił terminowe i skuteczne leczenie choroby zakrzepowo-zatorowej - zablokowanie światła dużych tętnic. Chorobie tej często towarzyszy martwica kończyn. W prostych przypadkach z chorobą zakrzepowo-zatorową operacja sprowadza się do usunięcia skrzepu krwi. Jeśli choroba przebiega, stała się ciężka i nie można usunąć skrzepu krwi, w naczyniu między zdrowymi częściami tętnicy wykonuje się zespolenie omijające. Operacje te zaczęły być pomyślnie przeprowadzane dopiero w ostatnich latach.

Obecnie istnieje każda możliwość wymiany lub zszycia naczyń z różnymi uszkodzeniami. Tak więc, oprócz chorób wymienionych powyżej, szeroko stosuje się chirurgiczne leczenie tętniaków i wrodzonych anomalii naczyniowych. W przypadku urazów i urazów naczyń krwionośnych wczesna operacja zwykle daje doskonałe wyniki.Dzięki rozwojowi chirurgii naczyniowej istnieje już doświadczenie udanej replantacji - wszczepienia - nowo utraconej lub uszkodzonej kończyny. W takich przypadkach tkanki miękkie są łączone, naczynia są zszywane, a kości mocowane metalową szpilką.

Ale nawet jeśli wykluczymy te rzadkie przypadki, należy jeszcze raz podkreślić, że chirurgia naczyniowa umożliwiła chirurgom skuteczne zwalczanie wielu chorób, które wcześniej były leczone wyłącznie leczniczo.

Kukin N.N. - Sposoby operacji

Podobne publikacje

Zapobieganie miażdżycy

Zatrzymanie życia

Test z L-Dopą