Chcę pochwalić się moim nowym stojakiem na makaron. Syn dał go na urodziny. A jednocześnie omówić z wami dwie kwestie.
Więc wczoraj rzuciłam makaron szpinakowy, zawiesiłam go. Przez kilka godzin wszystko było jak na zdjęciu: makaron wisiał dokładnie jak len na wieszaku. Po chwili została poprowadzona na wszystkie strony i „skulona” w różnych kierunkach. Czy tak jest ze wszystkimi? A może to moje ościeże po nieprawidłowym walcowaniu? Kiedy poszedłem na lekcje mistrzowskie, jeden młody profesor-mikrobiolog przedstawił teorię, że jeśli makaron jest zwijany, składany i zwijany w różnych kierunkach poprzez walcowanie, to podczas gotowania nie powinno być deformacji (to znaczy, że niewiele się zwiększa pod względem rozmiaru i nie „kurczy się” jak wełna). Więc myślę, że może powinno pozostać nawet podczas suszenia, ale tym razem trochę schrzaniłem? Ciasto jest prawdziwe. było trochę wodniste, bo nie odmierzyłem płynu bardzo dokładnie (więcej lewanula), bo wydawało mi się, że puree szpinakowe jest za gęste.
No i po chwili słyszę: „puk… puk… puk…” Okazało się, że mój makaron „odpadł” jak jesienny liść. Pod wieszak podstawiłem dużą drewnianą deskę, więc zapukała, pękła, jak widać na zdjęciu, w miejscu, w którym przylgnąłem do wieszaka. Prawdopodobnie tam makaron stał się cieńszy od wagi. Albo zrobiłem je za cienkie, albo ciasto było zbyt rzadkie.
Co myślisz?
Nie wpłynęło to w żaden sposób na smak, makaron wysechł, dziś jedliśmy obiad - bardzo szczerze!
