|
 Prawdziwym królestwem melonów jest nasza Azja Środkowa. Idąc do pracy, miejscowi od niepamiętnych czasów wkładali sobie na ramię melona - standardowe śniadanie. Z podpłomykiem pszennym, churkiem, obfity i smaczny.
Aby zapewnić sobie wyznaczone śniadanie przez cały rok, wyhodowano zimowe odmiany melonów. Im dłużej leżą, tym stają się słodsze, bardziej aromatyczne. A czasami pomagają w najtrudniejszych sytuacjach.
Istnieje opowieść o przebiegłym szoferze, który przejechał samochodem przez trudną przełęcz. Samochodom innych kierowców odmówiono w połowie przegrzania silnika. Musiałem się zatrzymać, poczekać, aż ostygnie. Przebiegły człowiek nie zatrzymał się i jednym duchem pokonał przeszkodę. Przyjaciele modlili się: „Otwórz tajemnicę!” Mędrzec uśmiechnął się i podniósł kaptur. Na rozgrzanym metalu silnika leżało pół gigantycznego melona. Słodkie krople kapały jak po deszczu wyparowały i ochłodziły auto.
Melony mają oczywiście pewne wady. Są jeszcze trudniejsze w transporcie niż arbuzy. Nie można zdobyć trzech mórz. Brytyjczycy są najbardziej ofensywni. Nie uprawiają melonów. Na pierwszy rzut oka sytuacja nie jest do końca jasna. Klimat wyspy jest łagodny i wyrównany. Dobrze rosną cedry libańskie, które zapuściły korzenie tylko na wybrzeżu Morza Czarnego. I nie wytrzymują surowej pogody Azji Środkowej, gdzie kwitną melony. Klimat Anglii jest jednak wilgotny (Foggy Albion!), Natomiast melony to zwierzęta z suchych, słonecznych regionów.
Angielscy ogrodnicy walczyli długo, w końcu wymyślili. Szklarnie są wyjściem z tej sytuacji. W szklarniach melony szły gładko. To prawda, że rozmiar jest karłowaty. Nieco dłuższa niż dłoń. I waży pół kilograma. Ale z drugiej strony! Kiedyś profesor N. Kichunov próbował angielskich melonów. Pochwalony: „Nieźle”. Później inny doświadczony hodowca melonów, profesor A. Pangalo, powtórzył degustację. Jego opinia była odwrotna. Był zaskoczony tak pochlebną oceną Kichunowa. I wtedy się dowiedziałem: Kichunov w porównaniu z Królową Melonów. Aby było jaśniej, powiedzmy kilka słów o tej odmianie.
 Pojawił się w 1892 roku. Autorem jest ten sam D. Lesevitsky, który dał światu Faworyta farmy Piatigorsk. Lesevitsky marzył o sprowadzeniu melonów na Ukrainę tak samo jak w Azji Środkowej. Ale nie wyszło. Następnie skrzyżował melon Khiva Zamucha z angielską odmianą Skilman. Hybryda wypadła lepiej niż angielski rodzic i gorzej niż Zamucha, jednak w okresie dojrzałości topniejąca miazga nie przetrwała długo. Po tygodniu był przejrzały, a potem przypominał gotowane ziemniaki. Nieco lepsze niż melony angielskie, francuskie i niemieckie. Profesor K. Pangalo wypróbował wszystkie 40 najlepszych europejskich odmian. Oceniłem je jako „małe wariacje na jeden temat” - bez smaku, bez bukietu, bez słodyczy. Jedyną różnicą jest wygląd.
Najlepsze melony na świecie to Charjui. Spod miasta Chardzhou na Amu-darii. Ogromny, ciemnozielony. Zerwana z rzęsy - twarda, prawie pikantna, a nawet sucha. Ani kropli soczystości. Jeśli kupisz go w sklepie, wyrzuć go. Ale warto leżeć do zimy (ma na imię Zimovka), ponieważ staje się soczysta, słodka i pachnąca.
Istnieją inne zimowe melony - Kassabs. Również ciemnozielony, również duży. Niedługi, ale kulisty lub nawet lekko spłaszczony. Jedynym problemem jest to, że są pozbawione smaku. To prawda, akademik P.Żukowski, kiedy był w Turcji, zdołał znaleźć Kassabę o silnym aromacie. Ale aromat okazał się ... ogórkiem!
Jak na ironię, najbardziej pachnące melony nie są ani największe, ani najsłodsze, wręcz przeciwnie, mają małe owoce i są niejadalne. W poprzednich latach uzbeccy dandysi zabierali takie mikrdzieci na uroczystości. Zastąpili perfumy. I po dziś dzień muzułmanie na Wschodzie często uprawiają mikromelony nie dla pożywienia, ale ze względu na węch.
Najmniejsze owoce wytwarzają itcahn dzikie psie melony. Ich wydajność jest niesamowita. Na jednym batonie dojrzewa dwieście kawałków owoców.
Są tak podobne do tych kulturowych, że nasuwa się podejrzenie: czy melony kulturowe nie pochodzą od tych dzikusów? To prawda, niektórzy uważają, że jest odwrotnie. Melony psów są uprawiane dziko.
Nadal trudno powiedzieć, kto ma rację, a kto się myli. Melony psie rosną dość swobodnie na łąkach zalewowych Syrdarya, Chirchik, Angren między krzakami chingil i tamaryszku oraz nad trzcinami. Stąd szturmują pola bawełny i plantacje kukurydzy. I oczywiście melony. Ich małe owoce, wielkości orzecha włoskiego, są tak ciasno upakowane nasionami, że jest bardzo mało miejsca na miazgę. Smak tych melonów jest prawie zawsze gorzki lub kwaśny. Jednak miejscowe psy nie gardzą nimi (a także kulturowymi). Nasiona są odpowiednio rozdzielane.
Uprawa melona to sztuka. Specjalna trudność, jak arbuzy, z nasionami. Niedoświadczony hodowca melonów sieje świeże nasiona. Z nich wyrastają tak potężne bicze z tak potężnymi liśćmi, że duma wypełnia serce początkującego. U swoich sąsiadów widzi rośliny, które wcale nie są tak bujne. Wydają mu się słabymi szumowinami. Jednak zbliża się czas zbiorów. Sąsiedzi zbierają normalne owoce. Początkujący hodowca melonów nie ma nic do zebrania. Jedna dekoracja, prawie bez owoców.
 Doświadczony hodowca melonów wie: potrzebne są stare nasiona. Zmarły. Trzy do czterech lat. Jeśli nie ma ich pod ręką, musisz postarzać nowe. Oferowane są różne opcje. Nasiona są trzymane w kąpieli przed siewem. Namoczone w mleku z owczym łajnem. Albo po prostu gnojowica. Profesor K. Pangalo, który to zgłosił, zalecił namoczenie nasion w pocie hodowcy melonów. Udzielił również praktycznych porad. Nasiona wszyte są w płócienny pas, który nosi się podczas pracy w polu. Inny klasyk uprawy melona, I. Maklakov, znany w całej Rosji, zalecił podobną metodę dla nasion arbuza. Włożył nasiona do kieszeni ubrania (najlepiej w spodniach). W ciągu dwóch tygodni nasiona wróciły do tego samego stanu, co podczas normalnego przechowywania przez cztery lata!
Ze wszystkich melonów dutma jest najbardziej kłopotliwa. Magazyn „Plodovodstvo” opowiedział o tym światu w 1900 roku. Poinformował, że na Kaukazie jest taki melon, który rośnie… pod ziemią. Jest bardzo soczysta i delikatna. A ona smakuje jak gruszka. Gdy tylko owoce osiągną wielkość pięści, są posypywane ziemią. Następnie każdego ranka dodają ziemię tam, gdzie jest obnażony owoc. Aby dowiedzieć się o dojrzałości swojego dzieła, właściciel staje na czworakach i pociąga nosem. Jeśli pachnie, melon jest gotowy. Możesz to wykopać. „Nie próbuj zasypywać ziemią zwykłych melonów” - dodał magazyn - „wszystko pójdzie na marne!”
Po 30 latach profesor K. Pangalo zainteresował się dutmą. Okazało się, że dutma nie jest specjalnym gatunkiem melona, a sposobem jego uprawy. W tłumaczeniu na język rosyjski oznacza „ochronę”. Pod ziemią na Zakaukaziu uprawia się różnorodne melony, nawet nasz zwykły kołchoz. Pangalo dowiedział się od hodowców melonów, że melon jest przechowywany pod ziemią przed atakiem różnych boogers. Jednak wydawało mu się to mało prawdopodobne. Przeprowadzono eksperyment pod kątem niezawodności. Zebraliśmy kilka odmian melonów - zarówno krajowych, jak i zagranicznych, z Iranu. Sadzili z dutma i w zwykły sposób. Obserwowaliśmy to przez dwa lata. Bez różnicy.
Powstał problem: jeśli dutma nie daje żadnej korzyści, jeśli tylko puste prace domowe, to dlaczego jest używana? Jeśli nie można się bez tego obejść, dlaczego nie ma widocznych korzyści? Dlaczego zbiory są takie same: co jest pod ziemią, co jest na ziemi?
A potem Asadovowi przypomniały się eksperymenty Pangalo. Dlaczego plon melonów był w nich taki sam? Dlaczego więc na Zakaukaziu dutma nie przyniosła efektu? Okazało się że. Mucha melona nie wpływa na wszystkie odmiany. Na Zakaukaziu znaleziono odmianę Shami, która nie wymaga ochrony ziemnej. Najważniejsze nie jest to. Mucha melona nie jest powszechna na wszystkich obszarach. Jest prawdziwą plagą w Nachiczewanie w Armenii. A na Absheron, niedaleko Baku, wieją silne wiatry i nie ma dobrych warunków do lotu. Jest po prostu zdmuchnięty z melona.
Minęło kolejne 30 lat. Hodowcy melonów nadal uprawiali melony i coraz częściej narzekali, że denerwuje ich szkodnik - mucha melonowa.Czego nie zrobiono jej! Zapylane. Spryskane. Wysterylizowano nawet samce. Jednak złośliwy owad uniknął odwetu i czasami niszczył dziewięć dziesiątych plonów. Wtedy znowu przypomnieli sobie dutmę. W końcu ta metoda została specjalnie stworzona przeciwko muchom melonowym (tym boogerom, w które Pangalo nie wierzył). Biolog z Baku G. Asadov obliczył, jakie korzyści daje farmie dutma. Posiali kolektywnego rolnika. Dwie trzecie zostały zjedzone przez boogers przy użyciu zwykłej metody. Dutma zachowała wszystkie swoje owoce w stu procentach.
W przypadku innych odmian uszkodzenia były nieco mniejsze, ale nadal ponad połowa melonów padła.
Dlatego nie psuje melonów, a dutma jest bezużyteczna w Baku.
Jednak Asadov odkrył jeszcze jeden szczegół. Uprawiane pod ziemią melony nabierają szczególnej delikatności, stają się słodsze i bardziej aromatyczne. I dojrzewają wcześniej niż te pieczone na słońcu.
Ogólnie melon, jak żaden inny owoc, wymaga pomysłowości i zaradności. Pod koniec XVII wieku car Aleksiej Michajłowicz lubił melony. Polecił mistrzom melonów z Astrachania, „najcichszych, najmilszych i nie dumnych”. I nakazał uprawiać ogrody melonowe na przedmieściach. Klimat Moskwy wcale nie jest odpowiedni dla melonów. I wilgotne. I trochę zimno. Jednak plantatorom melonów z Astrachania udało się zaserwować na carski stół doskonały produkt. Udało im się wykonać zadanie w następujący sposób. Sadziwszy sadzonki, zaopatrzyli się w specjalną odzież. Dwie pary okrycia wierzchniego dla siebie i dwie poszewki w kolorze melona. Wyszli na melona w bieliźnie i usiedli na ławce. Jeśli był chłód, załóż pierwszą parę bielizny. I na melony rzucono pierwszą prześcieradło. Jeśli ciało się nie rozgrzewało, pociągnięto drugą parę. Na siebie i na melony też. Gdy słońce się rozgrzało, operację powtórzono w odwrotnej kolejności.
W Turkmenistanie w dawnych czasach uprawiano melony w ten sposób. Wybraliśmy niskie miejsca na pustyni, gdzie płyną źródła - takyr. Latem woda wyschnie. Gleba nagrzeje się i pęknie w wielokąty. Potem przychodzą hodowcy melonów i posypują takyr nasionami. Następnie są rozsypywani miotłami tu i ówdzie, aż wpadną w szczeliny ziemi. Wciąż jest wystarczająco dużo wilgoci, a nasiona będą kiełkować. Tu kończą się zmartwienia. Resztę zrobi natura. Wygoda polega również na tym, że nie musisz chwastować. Po prostu ich nie ma. Żadne chwasty nie mogą przeniknąć błyszczącego glinianego ciasta wielokątów.
Jeszcze przyjemniej wysiewano melony w Dolinie Fergany. Wybrali obszar z dużą ilością cierni wielbłądów. Odcięli krzaki pod kręgosłupem, tak że pozostał mały kikut. Pień drzewa podzielono na pół i włożono nasiono melona. Na każdym suchym lądzie cierń podnosi wodę z głębin. I zaopatruje w to osadnika.
Bez względu na to, jak trudny jest siew, przechowywanie melonów również nie jest łatwym zadaniem. Zazwyczaj owoce są wiązane na krzyż wstążkami trzcinowymi i zawieszane w pomieszczeniu. Profesor K. Pangalo zawiesił kiedyś dużą partię melonów do przechowywania w magazynie, w którym zasypywano ziemniaki. Nie minęło dużo czasu, zanim wspaniałe zimowe melony nabrały nieprzyjemnego, nieprzyjemnego smaku i szybko zgniły. Całość z jabłkami - a nawet gorzej. Etylen uwolniony z jabłek dodatkowo przyspieszył dojrzewanie. Potem próbowali sobie z czymś poradzić. Oblana formaliną, pokryta mlekiem wapiennym, naświetlona światłem ultrafioletowym. Wynik jest odwrotny. Jedna piąta z nich zepsuła się bez przetwarzania. Z przetwarzaniem - w stu procentach! Musiałem wrócić na dawną drogę.
A. Smirnov. Wierzchołki i korzenie
|
