|
 Pewien angielski podróżnik, który w czasach Puszkina odwiedził kraje Bliskiego Wschodu, był niezwykle zdziwiony, gdy przybył do tureckiego miasta Smyrna. Mieszkańcy witali podróżnika gościnnie, ale bez względu na to, jaką rozmowę z nimi rozpoczął, niezmiennie sprowadzali go do fig - figi.
 Wydawało się, że nie myślą już o niczym, tylko o swoim ukochanym drzewie. Jednak Turcy mieli bardzo dobry powód do swojego entuzjazmu. Figi Smyrna były znane na całym świecie. Nadal jest doceniany. Wiele krajów kupuje figi Smyrna z Turcji. My też.
Uprawa dobrych zbiorów fig nie jest łatwym zadaniem. To cała nauka. Sam owoc figi nie jest owocem, ale przerośniętą łodygą. Owoce w środku, te bardzo małe ziarna, które chrupią na zębach. Dlatego botanicy nazywali całą tę smaczną roślinę specjalnym słowem - „syconium”. Te siconies, i są jadalne i niejadalne, nadal powodują zamieszanie w umysłach ogrodników, a czasem prowadzą ich do rozpaczy.
Kiedyś Amerykanie chcieli mieć w swoim ogrodzie figi Smyrna. Praktyczni rolnicy wkrótce znaleźli upragniony skarb.
Posadzili go i zaczęli czekać na żniwa. Niestety nie było owoców. Ci, którzy związali, upadli na ziemię. Rolnicy zebrali się na wiecu. Nazwali biologa Eisen, tego, który przywiózł drzewo z Turcji do Ameryki. Eisen przyznał, że popełnił błąd, nie chwytając zapylacza fig - osy blastofag z Turcji. Musimy pilnie ją ścigać.
- Dla osy? - krzyczeli rolnicy - Już cierpieliśmy z tym przeklętym drzewem! - I podnieśli taki gwizdek, że naukowiec musiał wyjść z podium.
 Byli też nerdzi, którzy nie wierzyli Eisenowi. Jednak czas pokazał, że miał rację i teraz figi Smyrna mieszkają w Stanach Zjednoczonych z jego asystentką, osą. Rolnicy oczywiście musieli się wiele nauczyć, ponieważ opieka nad osą jest nie mniej trudna niż opieka nad pszczołą. Osa mieszka w dwóch domach. Przed wejściem na żeńskie drzewa i zapyleniem ich, musi zdobyć pyłek. Pyłek dojrzewa w niejadalnej sykonii. Nazywa się je kaprygami - figami kozimi. Pojawiają się na męskich drzewach. Istnieją trzy odmiany fig kozich: wiosenne, letnie i jesienne. Osa musi odwiedzić wszystkich. Dopiero wtedy dostanie pyłek.
Zacznijmy więc od wiosennych. Zostały złożone jesienią. Jesienią blastofag wspina się do wnętrza sykonium i składa jaja w kwiatach. W marcu rodzą się młode osy i opuszczają swoje zimowe kwatery. Nie ma w nich pyłku. Służą tylko do zimowania. I nazywają się mamą. Młode osy potrzebują sykonii pyłkowej - plusy. Profesjonaliści dojrzewają latem. Osy wspinają się do środka i składają partię jaj. Kiedy rodzi się drugie pokolenie, dojrzały pyłek jest gotowy na wyjściu z sykonium. Osy przedostają się do wyjścia i są tak naładowane żółtym pyłkiem, że nie mogą latać. Oczyszczają się przez długi czas łapami, zdrapując nadmiar ładunku, jak robią to muchy domowe. Teraz możesz polecieć do żeńskich drzew i je zapylić, co robią.
Wchodząc do sykonium prawdziwej figi, osa przemyka się przez kwiaty w nadziei, że zniesie jaja dla następnego pokolenia. Niestety, kwiaty są tu inne, a osa nie może spełnić swojego obowiązku. Ale kiedy będzie spacerował i wędrował, zostawi pyłek. Zadanie natury zostało wykonane.
Dobre dla fig i ludzi. Dla osy to katastrofa. Pozostaje nieszczęśliwy bez prokreacji. Jednak natura upewniła się, że owad przeżył. A teraz trzecie, ostatnie pokolenie fig kozich pojawia się na męskich drzewach. Tym razem pod koniec lata. Nazywa się Mammoni. Osy lecące od Profesjonalistów odwiedzają mamoni, znajdują tam dokładnie te kwiaty, na których można złożyć jądra. Krąg jest zamknięty. Jesienią na trasie wyleci z mamony kolejne, trzecie pokolenie os: mamona - mamona. W przyszłym roku znowu będą profesje, znowu mamoni i tak dalej.
 Taka złożona mechanika.Ale to nie wszystko, co rolnik powinien wiedzieć. Osa to nie jedyny owad, który marzy o odwiedzeniu przytulnego sykonium. Przez wejście przedostają się inne, obce i zupełnie niepotrzebne stworzenia. I częściej niż inni - ulubieńcem genetyków jest muszka owocowa Drosophila. Gdyby Drosophila wydobyła tam tylko swoje larwy, byłaby połowa problemu. Zabiera ze sobą podstawy drożdży. A owoce stają się kwaśne. Musimy je wyrzucić. Teraz próbują opracować odmiany z węższym wejściem przy owocu, aby Drosophila nie przedostała się. Ale na razie to wciąż sen.
Jednak sama osa może również infekować. Powiedzmy, że pasożytniczy grzyb Fusarium. A soczyste owoce zaczną gnić. Przestrzegając kwarantanny, ogrodnicy muszą hodować figi w jednym miejscu, a kapryfy w innym. Czasami wiele kilometrów! Gdy tylko pierwsze zbiory kapryphig - mamma dojrzeją na wiosnę, są one cięte, dezynfekowane od wszelkich złych duchów i przechowywane do pojawienia się profesjonalistów. A z profesjonalistami jest jeszcze więcej zamieszania. Profesjonaliści nie tną. I nikt nie wie, czy osiedliły się tam osy, czy nie. Może nie spodobała im się letnia rezydencja, a farmer sprzedałby taki pusty sykonium swojemu koledze, który hoduje figi. Zawiesi handel między drzewami figowymi i nie będzie zbierał plonów.
Z nadużyciami rzuca się do sprzedawcy: oszustwo! I nie ma oszustwa, ponieważ sprzedawca nie może odgadnąć pragnienia blastofaga. Tutaj znaleźliśmy wyjście. Twórz odmiany, w których sykonia odpadłaby, gdyby nie osiedliła się w nich osa. Ale takich odmian jest wciąż niewiele.
Dopóki nie poznaliśmy wszystkich tych mechaników, figi Smyrna pozostały tajemnicą z siedmioma pieczęciami. Teraz tajemnica już dawno minęła, chociaż nierozwiązane problemy są ciemne. Ale blastofag od dawna występuje za granicą, a amerykańscy rolnicy nie wygłupiają już biologów. Hodowcy przerobili figi Smyrna na swój własny sposób. Najlepsza odmiana - Sari-Lop - przystosowały się do nowych warunków światowych. Imię zostało. A potem stało się nieoczekiwane. Amerykanie byli podejrzliwi wobec nowej odmiany, ponieważ przyzwyczajeni są do słyszenia w nazwie słowa „Smyrna”. Ogłoszono pilny konkurs na najlepszą nazwę, która zachowałaby brzmienie tureckiego miasta i jednocześnie odzwierciedlałaby twórczość hodowców z Kalifornii. Ogłoszono nagrodę w wysokości 2500 dolarów. Nagroda się przydała. Wkrótce pojawiła się upragniona nazwa. Został połączony: Kalimirna. Kawałek z Kalifornii i reszta Smyrny. Odmiana została natychmiast przyjęta. Obecnie zajmuje połowę amerykańskich sadów, w których uprawiane są figi. Mamy go także na południu.
 Jednak rolnikom nie podobają się dodatkowe kłopoty z kaprysami i blastofagami. A potem pojawia się nowy problem: czy nie możemy obejść się bez uciążliwej osy? Mogą. Nie tylko jest to możliwe, ale już jest zarządzane. Istnieje wiele odmian owocujących bez zapylenia. Jest ich nawet więcej niż odmian fig Smyrna. Osoba niezbyt zaznajomiona z figami z radością chwyta te odmiany i śmieje się z tych, którzy w pocie czoła pracują nad aranżacją wyposażenia mieszkania dla blastofagicznej osy. Ale, niestety, za swoją pracę otrzymuje mniejsze wynagrodzenie na rynku.
Sekret polega na tym, że bez osy, bez zapylania, owoce są pozbawione kilku niezbędnych cech, które docenia konsument. W owocach nie będzie nasion orzechów i to one nadają zapachowi fig szczególny przyjemny odcień. Koneserzy niejednokrotnie próbowali opisać ten odcień, ale nic z tego nie wyszło. Smak też nie jest taki sam. Czegoś brakuje. Próbowaliśmy zrozumieć, czego brakuje. Nie rozumiem. Musisz sam tego spróbować. Kupującego interesuje jednak nie tylko smak i aromat. Daj mu też piękną miazgę. Być czerwoną krwią lub ognistą truskawką. Istnieje doskonała odmiana adriatycka, która nie wymaga zapylania. Jego figi są pyszne, ale ich miąższ staje się krwistoczerwony dopiero po… zapyleniu! Inna odmiana - Dottato - również działa bez pomocy osy. Ale jeśli chcesz mieć jasny miąższ truskawkowy, spróbuj zaprosić osę do pomocy.
Dlatego zarówno w naszym kraju, jak i za granicą próbują teraz opracować nowe odmiany z oczekiwaniem na osę. Uciążliwe, ale smaczne i piękne!
Ale tu pojawia się inny problem, który eksperci uważają za jeden z czterech najważniejszych. Chodzi o to, że wielu miłośników fig, którzy jedli dużo cukru i cukierków i stracili zęby, nosi teraz protezy. Gdy tylko taka osoba przeżuwa boską figę Smyrna, pod protezę wpada kilka orzechów. Osoba zastyga z nieznośnego bólu. Nie może nawet powiedzieć ani słowa i stoi z otwartymi ustami, nie mogąc poruszyć szczęką. Okazuje się irytująco. Dlatego łakomczuch chce śmierci, aby dostać figi bez nasion. Ale jednocześnie nie chcą być pozbawieni wszystkich niuansów zapachu, koloru i smaku. Hodowcy wciąż bezskutecznie wytrząsają mózgi: jak połączyć brak nasion i jakość? Jak obejść się bez blastofagów i zachować chwałę cudu Smyrny?
Patrząc na prawdę, trzeba powiedzieć, że figi muszą nie tylko rosnąć, ale także wysychać. Są świeże tylko przez kilka dni. I to też nie jest łatwe zadanie.
Na początku ubiegłego wieku jeden z miłośników fig, kaukaski ogrodnik N. Dranopulo, narzekał w czasopiśmie „Ogród i Ogród Warzywny”: „Robię różne eksperymenty, ale nie dostaję suszonych fig, ale coś w rodzaju ... . kochanie!"
Nie wiem, co magazyn odpowiedział ogrodnikowi, ale Dranopulo postanowił sam poznać prawdę, tajemnicę figi Smyrny i udał się do ich ojczyzny, w dolinę rzeki Meander w pobliżu miasta Izmir. Po wejściu do ogrodu nasz podróżnik był niezwykle zaskoczony. Dojrzałe figi zwisały z gałęzi i już uschły, tak że były prawie gotowe do umieszczenia w pudełku do wysyłki. Kiedy upadły na ziemię, nie wiły się jak Dranopulo, ale zachowały swój kształt, jakby były wykonane z najlepszej gumy. Zostały uratowane przez skórę, średnio grubą, a jednocześnie elastyczną. Na Kaukazie nie było wtedy takich fig. To był słynny Sari-Lop. Przed wysyłką pakowacze lekko ściskali palcami suszone figi, dzięki czemu uzyskali kwadratowy kształt, przypominający kształt tureckich kostek rozkoszy, tak ukochanych na Wschodzie. A potem produkt nazwano po prostu locum.
Współczesny świat, porwany przez słodycze, czasami zapomina, że w odległej przeszłości słodycze te służyły innym celom. Przynajmniej figi. Starożytni Egipcjanie szanowali figi bardziej niż inne owoce. Jednak nie tyle dla słodyczy, co dla medycyny. Zastanawiając się nad swoim zdrowiem, doszli do wniosku, że chodzi o trawienie. A jeśli tak, to starali się zapewnić szybkie przejście pokarmu przez jelita. I nie przebywała tam długo. Z tego wszystkie choroby. Zaczęli szukać produktu, który spełniłby rolę popychacza. I znaleźli go. To jest figa. Od tego czasu w Egipcie obowiązuje zasada: nie ma dnia bez figi! Nawet zmarłym zaopatrywano się w żywność motoryczną. Włożyli do grobu pełny kosz fig: może się przyda w następnym świecie.
A więc: idealna roślina figowa? Na pewno nie w ten sposób. Zbieracze i zbieracze fig nagle zapadają na chorobę skóry zwaną zapaleniem skóry. To prawda, że mija, ale musisz uważać na włosy pokrywające owoce. To oni są winowajcami. Samo drzewo bardzo boi się wilgoci i przeziębień. Kiedy znany czytelnikowi N. Dranopulo przybył nad brzeg rzeki Meandra, nie znalazł na jej brzegach sadów figowych, jak się spodziewał. „Ogród figowy w pobliżu rzeki nie daje ani grosza” - powiedzieli Turcy - „sadzimy drzewo figowe na wzgórzach, gdzie woda gruntowa jest głęboka”. Ale nawet tam, na wzgórzach, figi nie były całkowicie bezpieczne. Z morza wlewało się wilgotne, słone powietrze, a potem figi na gałęziach kwaśneły, a nawet zgniły.
 Ale być może w odniesieniu do gleby figi nie mają sobie równych. Może rosnąć na najbiedniejszych. Kiedy ptaki przynoszą jego orzechy do skał lub do ruin starych budynków, on również tam się wzmacnia, używając garści drobnej ziemi, która zgromadziła się między cegłami. Rośnie jeszcze lepiej na ścianie niż na czarnej ziemi. Oto, co powiedział ogrodnik P. Lesnov z Kachetii. Przez kilka lat próbował wyhodować drzewo figowe w swoim ogrodzie. Ale sadzonki nie zapuściły korzeni. I szybko wyschło. Kiedyś szturchnął potomka pod betonowy płot, wiedząc z góry, że umrze. I co myślisz? To był ten niefortunny proces, który zakorzenił się i nie wysechł.Odpowiedź jest prosta: w ogrodzie była czarna ziemia, a pod płotem kruszony beton, kamienie i piasek. Na czarnej ziemi drzewu po prostu brakowało piasku i kamieni.
Los fig nie zawsze był udany. Szczególnie w Nowym Świecie. Była pasja do ich własnych, amerykańskich odmian. Potem boom figowy zaczął opadać. Publiczność znowu zaczęła kupować częściej importowaną, Smyrną. A plantacje zaczęły podupadać. Ponadto były zatłoczone nowymi podmiejskimi budynkami. Drzewa były piłowane na opał, ale nie przydało się to, biorąc pod uwagę stare powiedzenie: „Figi mają mało ognia i dużo dymu!”. Być może plantacje fig byłyby całkowicie stopione, gdyby nie jedna okoliczność. W 1971 roku ukończono budowę Kanału Kalifornijskiego i otwarto rozległe obszary do nawadniania. Ale za wodę trzeba zapłacić. A rolnicy potrzebowali rośliny, która pokryłaby koszty wody w jak najkrótszym czasie. Ta roślina okazała się figą. W wieku dwóch lub trzech lat zaczyna już przynosić owoce. I przynosi pieniądze na wodę.
A. Smirnov. Wierzchołki i korzenie
|
