|
 Podobno nigdzie pomarańcze nie są smaczniejsze niż na wyspie Trynidad. Ale nigdy nie pojawiają się na rynkach europejskich.
Problem z tymi owocami polega na ich wyglądzie. Natura ich oszukała. Zamiast zwykłego pomarańczowego koloru owoce pozostają trująco zielone, jakby niedojrzałe. Ponadto na zielonym tle widoczne są żółte rozmazane plamy. Jak choroba. Kupują je ostrożnie, gdy pod ręką nie ma pomarańczowych.
Kupujący docenia produkt przede wszystkim za jego wygląd. Pomarańcza musi najpierw cieszyć oko, a potem żołądek.
Oczywiście z punktu widzenia zdrowia i korzyści dla człowieka kolor skórki nie odgrywa żadnej roli. Pomarańcze mają inne, ważniejsze wady. A przede wszystkim ich chłód. Pomarańczowy to tropikalny mieszkaniec. I rośnie najczęściej w strefie podzwrotnikowej. I tu zdarzają się mrozy i spore. W 1709 roku na Morzu Śródziemnym było tak zimno, że wszystkie gaje pomarańczowe zostały całkowicie zamarznięte. Musiałem to wszystko ponownie zasadzić. Słabsze mrozy występują częściej, prawie co dwadzieścia lat. A wiecznie zielone piękności umierają.
Ale ogrodnicy nie poddają się. Myślą o brzoskwiniach. Mają tylko dziesięć lat produktywnego życia! I nadal uważają, że sadzenie jest korzystne. A tutaj jest prawie dwa razy więcej. Problem polega jednak na tym, że wiecznie zielone stworzenie dojrzewa zbyt długo. Pierwsze kwiaty daje w wieku dwóch lub trzech lat, ale prawdziwe, duże zbiory - w wieku dwudziestu lat! A potem mróz. Skrócenie okresu dojrzewania to główne zadanie, jakie postawili sobie hodowcy.
Oczywiście nie można sobie wyobrazić pomarańczy jako zbioru niedoskonałości. Ma również korzystne aspekty, których nie mają inne drzewa owocowe. Nie wymaga przechowywania do przechowywania owoców do późniejszego wykorzystania. Dojrzałe owoce są przechowywane bezpośrednio na drzewie. Hiszpanie jako pierwsi zauważyli. Zaczęli poprawiać korzystną jakość i sprawili, że owoce były przechowywane na drzewie przez cały rok! Prawdopodobnie można wydłużyć termin przydatności do spożycia, ale problem polega na tym, że z czasem owoce zaczynają tracić aromat, soczystość i zawartość cukru. A co najważniejsze, nowych, świeżych jest mniej.
Istnieje wiele kontrowersji związanych ze skórką. Jaka powinna być - gruba czy chuda? Eksperci twierdzą, że gruba skórka jest dodatkowym balastem i jest nieopłacalna dla kupującego, ale jest dobra, gdy jest transportowana na duże odległości: owoce nie cierpią tak bardzo.
Znając tę zasadę, byliśmy bardzo zaskoczeni, gdy w Algierii, na skraju Sahary, spotkaliśmy farmera sprzedającego pomarańcze. Jechaliśmy wtedy ze stolicy kraju do miejscowości Bou Saada. Farma stała na polnej drodze, wzdłuż której setki innych autobusów turystycznych z całego świata pędziły do Bou Saada. Rolnik ustawił stół tuż przy drodze i rozłożył na nim swoje produkty. Miał dwie odmiany pomarańczy. Niektóre miały cienką skórkę (dla próbki wycinał pojedynczo!), Inne miały grubą skórkę, która zajmowała większość owoców i pozostała tylko niewielka ilość miąższu pośrodku. Zaskoczyło nas to, że cienkie kosztują mniej, gruboskórne więcej.
- Nie pomyliłeś się ustalając cenę? Jedna z naszych kobiet zapytała żartobliwie po francusku.
„Nie, proszę pani” - odpowiedział - „Zgadza się. Pachyderms to pomarańcze Jaffa.
Nie wiedzieliśmy wtedy, jakiego rodzaju Jaffa. I wybrali te o cienkiej skórze. I tylko tyle, że nasz towarzysz, który o to poprosił, wziął kilka Jaffy na próbkę.
Jakże nam później przykro, że nie zabraliśmy Jaffy! Te o cienkiej skórze były tak kwaśne, że pękały im kości policzkowe. Ale smak Jaffy był niezrównany. Jak się później dowiedziałem, odmiana ta była potomkiem słynnej arabskiej odmiany Bellada. To mutacja nerki.
W naszych subtropikach, jeśli pomarańcza odniesie sukces, znajduje się na skrajnym południu, w pobliżu Batumi. Ale mandarynka dobrze rośnie. Profesor A. Krasnov „szpiegował” go w Japonii i przywiózł wraz z innymi „darami Wschodu” pod koniec ubiegłego wieku. W Japonii, gdzie pomarańcze są również trudne w zarządzaniu, istnieje prawdziwe królestwo mandarynek.Japońskie zbiory na swoich wyspach stanowią prawie połowę światowych zbiorów tych owoców.
Dość nieoczekiwanie pod koniec ubiegłego stulecia konkurencja miała pomarańcza i mandarynka - grejpfrut. Nikt nie wie, skąd się wziął.
Według plotek do Indii Zachodnich kiedyś sprowadzono gorzki cytrus zwany Pomelo. Smak Pomelo był gorszy od pomarańczy, ale jego wielkość była niesamowita. Jej owoce były prawie trzykrotnie większe. Uważa się, że grejpfrut to hybryda pomelo i pomarańczy. Od pierwszego odziedziczył wielkość płodu. I nabył nieznaną dotąd właściwość cytrusów - aby dawać owoce w kiściach, jak winogrona.
Ale jeśli wygląd nowo pojawiającego się cytrusa był uwodzicielski, to tego samego nie można powiedzieć o jego wewnętrznych cechach. Miąższ okazał się gorzki, bladobiały z wyglądu. A do tego dużo nasion. Jednak hodowcy cytrusów próbowali ulepszyć stworzenie podobne do winogron. Najpierw wykończyli nasiona. Następnie wybrano owoce o różowym miąższu. W 1913 roku na białej odmianie Marsh zobaczyli gałąź dającą różowe owoce i stworzyli różową odmianę mięsa Thompson. Wtedy można było wydobyć odmiany o gęstej czerwonej miazdze, a nawet o czerwonej skórce. W rezultacie owoc zaczął wyglądać jak brzoskwinia o różowych policzkach.
Pozostała gorycz. Dość szybko udało im się go zlikwidować. A potem stało się nieoczekiwane. Kupujący odmawiali przyjmowania owoców bez goryczy. Wydawały się mdłe, jak mokra wata. Dlatego w nowoczesnych odmianach zachowana jest niewielka goryczka. Jednak ludzie mieli różne upodobania co do goryczy. Niektórym się to nie podoba.
I do tego to doprowadziło. W latach trzydziestych XX wieku nastąpił boom na grejpfruty. Nasadzenia nowych cytrusów zaczęły rosnąć jak grzyby po deszczu. Ten ukochany los tylko w połowie zaczął ustępować starej zasłużonej pomarańczy i czterokrotnie wyprzedzał cytrynę. Właściciele gajów pomarańczowych z duchowym lękiem obserwowali atak grejpfruta. Czy wyprze tradycyjne towary z rynku? Tak się jednak nie stało.
Po wojnie pomarańcza znowu ruszyła naprzód i dała dwukrotnie więcej plonów. Cytryna również podwoiła swoje szeregi. A grejpfrut pozostał ten sam. Jego powierzchnia powiększyła się o najmniejszą. I prawie na całym świecie je się je, jeśli nie ma pod ręką słodkiej pomarańczy. Nie każdemu podoba się gorycz w tych owocach, nawet przekrojona na pół i posypana cukrem.
A. Smirnov. Wierzchołki i korzenie
|
